02 oktober 2005.
Vandaag, precies een week geleden, zijn we op Porto Santo aangekomen.
![]() |
|
|
Het is rustig aan boord van de Fiddlesticks. Mazzel doet zijn middagdutje in de kajuit, Anja hercomponeert "Fur Elise" op haar keyboard. Hans probeert de oude kajuitklok te repareren. Kortom, niks te melden vandaag. We liggen te wachten op een pakje dat met DHL moet komen, een nieuwe stuurmotor van onze nieuwe stuurautomaat. Volgens opgave moet dat nu in Lissabon liggen.....................
Een week hier en nog niets aan onze website gedaan!! We komen mensen tegen die dat trouw elke dag doen, www.vagebond.tk van Helga en Rene is er zo eentje. (Aanklikken mag, WEL HIER terugkomen he?!). Zij hebben een jaartje op de middellandse zee rondgezworven en gaan nu toch de sprong naar de Carieben maken. Vijf minuten geleden voer de laatste Nederlandese zeilboot uit de baai weg. We liggen nu nog met 3 Franse schepen. Erg gezellig is dat niet, komt door de verschillende talen die we spreken. Ja, en Fransen die Nederlands spreken? Die zie je hier niet.
Maar terug naar onze website, toch maar aan beginnen dus!!
22 september 2005. Vertrek Lagos naar Porto Santo.
Even een kaartje erbij plakken zodat iedereen weer weet waar Porto Santo ligt. Porto Santo is een klein eilandje vlak voordat je bij Madeira (het stipje naast het bootje) aankomt. Vanuit Lagos is dat ongeveer 460 mijl, dus een dikke 800 km. In Lagos hebben we een nieuwe stuurautomaat ingebouwd. Onze oude begon wat kuren te vertonen en we vonden het onverstandig om er de wereld mee rond te gaan. Hans zijn broer Ad heeft er eentje uit Nederland meegebracht. |
![]() |
Rond een uur of twaalf varen we langs het havenkantoor en na afgerekend te hebben schuiven we door naar de volgende steiger waar we nog wat diesel tanken. "Kind of Blue" vaart met ons op, zij gaan ook naar Porto Santo. Buiten de haven draaien wij onze rondjes om het kompas van de nieuwe automaat te calibreren. Onze deviatie (kompasafwijking), blijkt minder dan 1 graad en dat is netjes.
Inmiddels is de "Kind of Blue" al uit het zicht verdwenen. Het eerste stuk gaan we op de motor, er is geen fluit wind, maar na een uurtje of wat, als we het "hoekje" van Portugal om zijn en weer in de volle oceaan liggen, komt er wind. Het gaat steeds harder waaien, de golven worden hoger, maar het vaart heerlijk. Een ideale manier om onze nieuwe stuurautomaat uit te testen. Deze is naast een normaal Fluxgate kompas, ook nog eens voorzien van een Gyrokompas. Hij moet bij heel slecht weer nog steeds op de graad nauwkeurig kunnen sturen. Het wordt een onstuimig etmaal en we moeten allebei weer inslingeren, we hebben immers anderhalve week in een haven gelegen. We eten wat brood en Anja gaat haar dutje doen. Om drie uur in de nacht zal ze het weer van Hans over nemen. Het gaat steeds harder waaien en eigenlijk moeten we een rif steken. Het is stikke donker en Anja slaapt, dus Hans besluit het rif morgen maar te doen. Wij hebben de strikte afspraak gemaakt dat er NIEMAND in het donker de kuip uit komt als de ander slaapt.
![]() |
Je moet er toch niet aan denken dat er iemand overboord valt en dat de ander dat dan merkt als die zijn bed uit komt.......... Het gevolg is dus wel dat je midden in je slaap gewekt wordt omdat er een rif gestoken moet worden. Hans laat Anja slapen, het is nog niet echt nodig. In plaats van Anja te roepen eet hij een heel pak Marie biskwietjes. Kippig?? We varen halve wind, met een vaartje van 7 tot 8 knopen over de bodem. Het schiet dus wel op!! |
Wel een nieuw dagrecord voor ons, in het eerste etmaal varen we 187 mijl. Een gemiddelde van 7,8 mijl.
Even later slaat het noodlot toe. We horen een gepiep en gekreun uit het achteronder omhoog komen. Even later weer, en toen was het stil. De motor van onze nieuwe stuurautomaat is vastgelopen!! Dus ook zit het stuurwiel, bijna in de middenstand, muurvast. Stuurloos op de oceaan!! Je leest daar wel eens over, maar nu hebben we het zelf!
Gelukkig hebben wij een ook nog een windvaan stuurinrichting die stuurt met een hulproer. Als die stuurt moet het hoofdroer altijd in het midden staan. Dat komt nu dus goed uit, maar je zal maar de pech hebben dat de elektrische stuur automaat blokkeert als hij net een bochtje stuurt. Op de windvaan varen we verder, maar hiermee kunnen we niet een haven binnen lopen. Het kan wel, maar liever niet natuurlijk. Dus laaien we allebei de bakstkisten leeg om de stuurmotor uit te bouwen. Met de kuip gevuld tot ver boven de banken stuift de Fiddlesticks met een dikke 6 knopen haar bestemming tegemoet. Blijkbaar hebben de makers van onze stuurautomaat voorzien dat het wel eens fout kan gaan. Je kunt de stuurmotor, als je er bij kunt tenminste, snel demonteren. Je trekt twee pennen los en je bent klaar. We laden de bakskisten weer in en alles is weer opgeruimd.
Maar Hans is pissig, ontzettend pissig. We betalen bijna 6.000,-- Euro voor een stuurautomaat en na krap 25 uur sturen loopt ie vast! Hij ziet de bui alweer hangen. Opsturen, wachten, bellen, mailen, wachten, bellen, mailen enzovoort! Het kan toch niet zo zijn dat wij dat ook treffen? Als zo'n automaat nou 10 jaar oud is, dan is het anders. Maar na 25 uur?? Teleurgesteld gaat ie voor op het dek zitten, Mazzel loopt met hem mee. Na anderhalf uur komt ie terug in de kuip. Helemaal opgeknapt. "Wat is de zee mooi he?"
De wind is ver heen. In onze "snelle" nacht wonnen we de voorsprong die "Kind of Blue" had gemaakt met het eerdere vertrek uit Lagos, weer terug. We zagen ze voor ons varen. Hadden de nacht gereefd gevaren, heel verstandig, doen wij meestal ook. Nu er veel minder wind staat zijn ze toch weer wat sneller. Ja inderdaad, zij trekken hun rif er uit, en wij laten het staan. "Al genoeg gesjouwd vandaag," zegt Hans. We halen wat weerkaartjes binnen en het ziet er goed uit. We krijgen wat meer wind. Uiteindelijk blijkt dat dan toch weer VEEL wind te zijn. Veel meer dan de 15 knopen (4Bf) dan opgegeven. Het lijkt meer dan een heel dikke 7! |
![]() |
Dan maar beginnen aan de website. Dat doet Hans vaker 's-nachts als Anja slaapt. Maar nadat het draadloze toetsenbord met een smak op de kajuitvloer belandt blijkt dat ook niet zo'n goed idee. Hans drukt de losgevlogen toetsen weer op hun plaats, we zien morgen wel verder. Buiten is niets te zien, binnen op de radar een stip op 15 mijl afstand. Het rollen wordt wel steeds erger. Pannen klappen tegen elkaar, deksels rammelen, flessen rollen, zelfs Mazzel onze kat, schuift over de vloer heen en weer. Dus worden er doekjes en papiertjes tussen de rammelaars gezet, een extra handdoek tussen de deur, de kaartentafel op orde maken. Mazzel zoekt ook een beter plaatsje om te liggen. Hij wil graag op het kaartentafelstoeltje, Hans wil dat ook. Dus druipt Mazzel af naar de achterkajuit waar Anja in haar bed ligt te rollen. Ze heeft muurtjes van kussens om haar heen gebouwd en nog steeds houdt haar rollen niet op. Nee, comfortabel slapen is anders. Hans leest een boek achter de kaartentafel. Je kunt je daar lekker schrap zetten met je voet in het kozijn van de WC. Koptelefoontje op, fijne muziek EN je hoort de herrie van de wind en de rammelende inventaris niet. Soms hoor je een klap boven de muziek uit. De boot maakt dan een schuiver of er breekt een golfje over ons heen. Onze windvaan stuurinrichting houdt de boot keurig in bedwang.
Ja, de Pilot, het boek waar alles in staat voor zo'n reis als de onze, die waarschuwt dat je eigenlijk voor eind augustus deze oversteek moet maken. Het is nu eind september........
Zoals altijd, komt na regen zonneschijn, en zo komt er ook een einde aan de wind en het bijbehorende rollen. Dat rollen had minder erg kunnen zijn dan we meemaakten. Gewoon 15 graden koers wijzigen. Simpel toch? Klopt ook, maar..... eigenlijk zitten we toch in een soort wedstrijdje met de "Kind of Blue". We kunnen natuurlijk niet dagen later aankomen dan zij.
|
![]() |
In de avond, 20.00 uur utc hebben we weer SSB contact met onze sparring partners. Alles is daar Oke, wel veel gerold, dat wel. "Nog koffie tegen het plafond?" We geven onze posities aan elkaar door en na nog wat nakletsen sluiten we de zenders. Nooit geweten dat het zo leuk is midden op de oceaan met andere zeilers te kunnen praten. Geeft een fijn gevoel en als het slecht weer is? Dan weet je dat je niet de enige zot bent die hier vaart!
![]() |
Het wordt weer licht, een nieuwe dag breekt aan. De dag van de watermakers! Tijd om ze nu eens echt in te gaan schakelen, ons flessewater is bijna op en het water in de tanks smaakt naar Lagos, is niet te drinken. Hans draait aan een paar kraantjes en zet ze aan. "Eerst doorspoelen", staat er in de gebruiksaanwijzing. Hans leest gebruiksaan-wijzingen meestal achteraf als er iets fout gegaan is, nu is het anders. Dit is toch wel heel erg leuk! Kwartiertje spoelen, kraantjes om zetten, en er komt water uit het slangetje. Het is maar een klein straaltje, maar toch komt er straks tien liter water per uur uit. |
"Eerst proeven hoe de smaak is" zegt het handboek. "Bah!" denkt Hans na zijn eerste slok. Maar na een paar minuutjes loopt er inderdaad heerlijk fris drinkwater uit het slangetje in de waterkan die hij er onder houdt.
|
|
|
Anja keurt het water. "Helemaal niks mis mee hoor!!" We vullen nog een paar andere water flessen, daarna wordt het weer rustig wordt in ons schuurtje. We zetten er thee van, dat smaakt goed. We zetten er koffie mee, ook dat smaakt heerlijk. En nu maar hopen dat deze techniek wat langer mee gaat dan onze stuurautomaat.
"Waarom watermakers" zou je kunnen vragen. Watermakers geven je vrijheid, je hoeft niet op elk ongepast moment op pad voor water. We liggen zo weinig mogelijk in havens, dus moeten we sjouwen met jerrycans en het bijbootje.
Er zijn straks eilanden, te mooi om waar te zijn. Daar is altijd een baai die vol schepen ligt. Bij die baai is ergens een waterkraan en een winkel.Wij zouden het leuk vinden een baaitje verder te gaan. Maar daar is geen kraan, wel rust. En die rust is er omdat er geen kraan is!Of, er is op het land al zo weinig water voor de eigen bevolking. Moeten wij dan ook nog water van die mensen afpakken? Wij vinden dat dat niet kan. |
![]() |
(Foto hier rechts, eigen bevolking in de rij voor drinkwater op de Kaap Verden. Foto gejat van de website van s.y. Agapetos, zij zijn nu bijna de wereld rond).
In de pilot staat: "Als het helder weer is kun je Porto Santo al op 50 mijl afstand zien liggen."
![]() |
Als we op die afstand zijn, is het nog donker, maar inderdaad, bij het krieken van de dag roept Anja: "Land in zicht! |
|
In de verte ligt het eiland, onze bestemming. Met nog maar een paar kleine kopjes op het water komen we dichter bij.
Je ziet de eilanden langzaam dichterbij komen, maar het duurt nog tot in de middag voor we ons anker laten zakken naast de "Kind of Blue" . Ja, die zijn er al een uur of drie! Al met al hebben we er drie dagen en twee uur over gedaan. Helemaal niet slecht dus!
We worden door een bootje tegemoet gevaren. Het blijkt de havenmeester te zijn. "Willen jullie niet liever in de haven liggen"? "Nee, we blijven lekker buiten liggen, hier liggen vrienden". "Of we ons nog even komen melden op het havenkantoor en bij de douane?" "Natuurlijk" antwoordt Hans. Hans herinnert zich een verhaal in het maandblad "Zeilen" van een jaar geleden. Iemand had verontwaardigd gereageerd op het gegeven dat je hier in Porto Santo liggeld moet betalen als je buiten de haven voor anker ligt.
Dat geldt voor alle schepen die langer zijn dan 8 meter en tevens zwaarder zijn dan 10 ton. Hans zijn dochter Margriet, een kei in het werken met desktop programma's, heeft onze meetbrief een beetje voor ons aangepast. In plaats van de 12,6 ton die op de meetbrief/zeebrief stond, staat er nu 9,6 ton, het officiele gewicht volgens de folder van Beneteau. Kunnen we dadelijk kijken of het werkt. |
![]() |
We drinken een glaasje aan boord bij onze sparring partners. Na de borrel gaat ons bijbootje te water, we trekken aan het touwtje en brommen zachtjes naar de haven. We laten onze papieren zien en alles is in orde. Bij "Kind of Blue" loopt het anders. Op hun zeebrief staat dat ze 11 ton wegen, dus....... Betalen!! Een hele discussie ontstaat, maar uiteindelijk gaan ze accoord met de 8.8 ton die op de ORC meetbrief vermeld staat. Toch met twijfels, de volgende dag worden ze terug geroepen naar het kantoor! Dus...... zorg dat je papieren in orde zijn!!!!! Overigens, het tarief voor langer dan 8 meter en zwaarder dan 10 ton bedraagt momenteel 43 euro per nacht. Er gaat 50% vanaf als je geen gebruik maakt van de steigers om je bijboot te landen. De jachthaven is goedkoper.
Terug aan boord kletsen we nog even na en kruipen dan te kooi. We slapen een gat in de volgende dag. Best wel vermoeiend zo'n tocht. Het probleem is dat je geen tijd hebt om in het ritme te komen. Na drie dagen loopt eindelijk alles wat soepeler met het wachtlopen, eten enzovoort, en dan ben je er al weer. Straks met onze grote overtocht naar de andere kant van de oceaan zal dat wel beter lopen.
![]() |
Porto Santo staat bekend om zijn mooie goud kleurige stranden. "Niks bijzonders," zou je zeggen, "dat hebben we in Nederland ook." Klopt, maar Nederland is geen vulkaan en Porto Santo is dat wel! |
![]() |
Als echte touristen nemen we de bus voor een rondrit op het eiland. Hij doet er twee uur over, waarvan hij ook nog eens een keer of 4 een kwartiertje blijft staan om ons foto's te laten nemen. Nou ja, het is ook maar een klein eilandje.
![]() |
De chauffeur kent duidelijk de weg en al toeterend bij elke bocht stuiven wij in onze open cabrio over het eiland. Totdat we bij een straatje komen waar hij niet in durft! |
![]() |
![]() |
Voorzichtig gaan we aan het randje van de bergtop staan. Dit is hier allemaal zandsteen, je kunt met je nagel je naam in der rotsen krabben. De zee hieronder ziet er indrukwekkend uit. Dit is de noordkant van het eiland, de kant waar je dus NIET met je bootje moet zijn. Hans raapt een steentje op en gooit het naar beneden. Pakt nog een steentje en ziet er een schelp op zitten. Zonder na te denken gooit hij die ook naar beneden. Een schelp? Hoe kan dat nou, we staan hier zeker 500 meter boven de zeespiegel! |
Hans roept Dick van de "Kind of Blue" er bij. Samen krabben ze schelpjes uit het gesteente. Zelfs aan de onderkant van de rotsen zitten de schelpen in het zand-steen. Nog nooit eerder gezien.
![]() |
Ooit heeft dit stuk berg dus onder water gezeten! Kun je je haast niet voorstellen, en je moet het zien om te geloven. |
![]() |
We peuteren nog een paar schelpjes los, maar ze zijn te bros om mee te nemen. Voordat we weer aan boord zijn zullen ze kapot zijn, en dat is zonde. Maar ja, wat wil je. Deze schelpjes zijn duizenden jaren oud! Wat ook zonde is? Blijkbaar zijn wij de enigen in de bus die dit zien. We stappen weer in, ons kwartiertje is weer voorbij.
![]() |
Na al deze oudheidkundige vondsten is het goed om weer verder te rijden, op naar de 21ste eeuw. De bus rijdt de berg verder op en onder ons ligt het vliegveld. |
![]() |
Ondanks de moderne navigatie middelen van tegenwoordig vinden ze het hier toch verstandig om de naam van het vliegveld met witte stenen op de grond aan te geven. Je weet immers maar nooit!
![]() |
We gaan verder omhoog, een mooi uitzicht punt. Links uitzicht op zee. Als je goed kijkt zie je ons bootje liggen. Rechts een van de eerste reptielen die we tegen komen. |
|
We besluiten de dag met een etentje in de stad waarna we de foto's uit gaan zoeken op de boot. Morgen weer een nieuwe dag!
Inmiddels hebben we al uitgebreid contact met de importeur van onze stuurautomaat. We bellen naar Holland Nautic, de Raymarine agent in Nederland. Maar na een paar keer: "momentje als't u belieft" hangen we op. Dat werkt dus niet. Via Email gaat het wel, zei het dat we maar een keer per dag antwoord krijgen/cq kunnen verzenden.
Ze sturen ons, heel welwillend, het telefoonnummer van de Spaanse importeur. Als we contact met die opnemen, zullen ze wel het adres geven van een dealer in de buurt, en die zal ons dan wel weer verder helpen. Nou hebben we niet zo veel aan een Spaanse importeur of dealer, we zitten op Porto Santo en dat hoort al een paar eeuwen bij Portugal! Er blijken dus meer mensen met een gebrekkige aardrijkskundige achtergrond te zijn.
We mailen ze terug dat we hiermee niet accoord kunnen gaan. We hebben speciaal in Nederland gekocht, zodat we een Nederlands aanknooppunt hebben dat onze taal spreekt. Anders hadden we net zo goed in Lagos een stuurautomaat kunnen kopen. De Raymarine dealer zit daar naast de jachthaven!
Hans wordt ongeduldig, en nog steeds gewend het heft zelf in handen te nemen haalt hij de stuurmotor uit elkaar. Uiteindelijk heeft hij vroeger heel wat machines ontworpen en gebouwd, dit kan niet zo moeilijk zijn. En het is ook niet moeilijk. Aan het einde van de schroefspindel zitten platte rollagertjes. Deze zouden duizenden uren mee moeten kunnen gaan. Alleen bij ons zit er toevallig geen vet tussen. Dus draaien ze na 25 uur kapot. Logisch toch? Hans mailt de foto naar Nederland met de vraag of ze nieuwe lagertjes willen opsturen. |
![]() |
Het antwoord van Holland Nautic: "Nee mijnheer, dan zit u nog steeds met een onbetrouwbare stuurautomaat en dat willen we niet. We sturen u een nieuwe op. Geef uw adres maar door. Wilt u daarna de oude in dezelfde verpakking terugsturen?" Kijk, dat noemen wij nu service!! Top Holland Nautic!! En Raymarine? Voortaan uw spullen beter controleren voordat u er het OKE stempeltje op zet.
En zo is het weer 2 oktober 2005. Overmorgen hebben we de automaat weer ingebouwd en varen we naar Madeira, da's maar 40 mijl.
04 oktober 2005.
En inderdaad, alles duurt een beetje langer, maar morgen varen we echt naar Funchal. (hoofdstad van het eiland Madeira) Het is maar 40 mijl, morgenavond zijn we er. De beloofde stuurautomaat is inderdaad aangekomen. Hans pakt hem glunderend uit. Maar...... bij het uitpakken hoorde hij al een rammelend geluid. Geen goed geluid bij electronica die een paar keer is in- en uitgeladen in vliegtuigen en bestelbusjes.
![]() |
Hans schroeft hem uit elkaar, en de holle ferrietbuis waardoor de voedingskabel loopt, is gebroken. Dus heeft ie onderweg een echte smak gemaakt. Geen drama, in de oude stuurmotor zit er ook een in, dus die wordt overgebouwd. Nou is het geen ramp als het ferrietbuisje niet meer om de voedingskabel zit. De automaat doet het wel, maar is gevoelig voor electrische velden die ondermeer ontstaan als je de zender gebruikt. De boot zou dan de bocht om gaan tijdens het zenden, net als bij onze eerste automaat. |
Nu geeft dat niets, we liggen voor anker. Anders dan midden op zee! De stuurmotor zit er zo weer in, draadjes netjes vast solderen, dan weten we zeker dat ie het over een tijdje ook nog doet! Bakskisten weer inladen, Anja even helpen met het uitladen van ons boodschappen autootje. Daarna motortje er af, en bootje op het voordek hijsen. Het nieuwe afdekzeiltje wat Anja gemaakt heeft er overheen trekken en klaar zijn we voor ons vertrek. |
![]() |
![]() |
We melden ons alvast af bij de douane, kan maar gedaan zijn, morgen staat er misschien weer een rij. Het gaat soepel en snel, de scheepsnaam wordt op zijn lijstje doorgestreept, Hans geeft de man een hand en tevreden slenteren we terug naar onze boot. Voor de laatste keer lopen we over de kade terug naar ons bijbootje. De kademuur is wel een kilometer lang en staat vol schilderingen welke zijn aangebracht door de bemanning van boten welke hier al eens geweest zijn. We zien schilderstukken van 1994 en van eergisteren. |
05 oktober 2005. We varen weer! Weliswaar op de motor, maar toch..... We zetten de stuurautomaat aan. Wel een verschil met de oude stuurmotor, want deze hoor je niet! Geen wind en dus ook geen golven. Het zonnetje brandt op onze koppen, het is goed weer verder te gaan. Het geeft niet dat we niet kunnen zeilen, we hebben stroom nodig! Al weer een tijd geleden, we woonden toen nog in Nederland, hebben we een energiebalans voor onze boot gemaakt. Aan de ene kant staat het electriciteitsverbruik, aan de andere kant de hoeveelheid die we opwekken. Dat laatste zou dus groter moeten zijn dan het eerste. Je kunt natuurlijk rekenen wat je wilt, maar de praktijk is vaak anders. Dat blijkt nu ook weer. 4 dagen geen zon gehad en bijna geen wind. Nou, dan staat we dus bijna plat! In de 6 uur dat we nu kunnen motoren kunnen we ze net weer vol krijgen.
We zetten de watermakers aan, nog gauw de drinkwaterflessen vullen, de tanks zitten al vol. Leuk dat dat allemaal zo mooi werkt. Omdat de zee zo glad is als een spiegeltje kun je goed zijn wat er allemaal in rond drijft. Elke vijf minuten zien we wel een houtblok drijven. Opeens zegt Anja: "Jij met je houtblokken, ik denk dat het schildpadden zijn". "Nou, zodra we er weer eentje zien varen we er naartoe, oke?"
![]() |
Vijf minuutjes later ligt er weer zo'n bruine hobbel in het water. Ruim een halve meter diameter! |
![]() |
Anja heeft tijd genoeg om mooie foto's te maken. Uiteindelijk geeft de schildpad aan dat ie helemaal niet de wereld over wil via internet en duikt met een paar krachtige slagen naar beneden. Heeft ie pech gehad, want hij gaat wel de hele wereld over via het internet, hier het bewijs.
![]() |
Op het moment dat je Porto Santo verlaat kun je eigenlijk het eiland Madeira al zien liggen, een klein vlekje aan de horizon. |
![]() |
|
|
We ronden eerst de kaap, zwaaien naar Jezus Christus en zien in de verte Funchal liggen. Dit eiland is totaal anders dan Porto Santo. Het is groen. Overal bomen! Hele berghellingen volgebouwd met kleine huisjes. Appartementsgebouwen zie je bijna niet. We varen de voorhaven in en zien de Nederlandse boten liggen die ons een paar dagen geleden al voor gegaan zijn. We laten ons anker vallen en laten het bijbootje weer te water. Naar de kant, even rond lopen. Alles vol terrasjes, de stoepjes, kades en straten zijn weer mooi betegeld en er staan overal bomen. We komen vrienden tegen en gaan, na een korting van maar liefst 10 % bedongen te hebben, een pizzaatje eten. We lopen nog een stukje door de stad en varen weer terug naar de boot. Onze eerste kennismaking is heel positief. De volgende morgen lopen we met de bemanning van andere nederlandse boten de stad in. Inkopen doen op de groentemarkt waar allerlei lekkers wordt aangeprezen en waar je ook kunt proeven. Haarfijn wordt aan ons uitgelegd wat we op de boot mee kunnen nemen, wat lang goed blijft en wat niet, waar je op moet letten etc. We bespreken de rondrijtoeristenbus voor morgen en gaan weer terug aan boord. Er rijst een beetje onrust onder de zeilers, er komt slecht weer aan. De wind gaat draaien naar het zuiden en toenemen tot windkracht 7. Als dat waar is, liggen we aan lagerwal. We liggen met de kont van de boot nog geen 50 meter van het strand en de stenen. Morgenavond moet dat slechte weer hier zijn, kunnen we nog mooi met het busje mee voordat de storm opsteekt.
Maar vannacht krijgen we er al een voorproefje van. Er steekt wind op en de boot ligt wreed aan zijn ankerketting te rukken. We hebben daar wel vertrouwen in, maar de problemen komen een paar uur later, rond een uur of 4 in de nacht. Plots valt de wind helemaal weg terwijl de deining door blijft staan. Als je ankert houdt de wind de kop van de boot min of meer tegen de wind in, net als bij de haan op de kerktoren. Als de wind weg is gaat een boot dwars op de golven liggen en rolt dan vreselijk van links naar rechts. Dus weer rammelen en zeker niet lekker in bed liggen. Opeens een klap en 5 seconden later staan we buiten. Het roer van de windvaan van een andere boot slaat tegen onze reling. Gelukkig niets ernstigs, maar van slapen komt niets meer. Het gaat regenen en als het licht wordt is alles grauw en grijs. Onder de paraplu maken we een foto van de cruiseschepen die vannacht zijn binnengevaren.
Om half negen zouden we met het busje mee gaan voor onze rondrit. Hans ziet dat niet zitten, de deining blijft hoog en eigenlijk liggen we hier helemaal verkeerd. Hij stapt in de bijboot en staat meteen tot over zijn enkels in het water. Schoenen drijfnat, er staat een hoop regenwater in het bootje. Samen met Dick & Anita vaart hij naar de kant waar ze met natte schoenen in de stromende regen op het busje staan te wachten. Het busje komt niet opdagen, het weer is veel te slecht. |
![]() |
![]() |
Blij dat wij niet degenen waren die afzegden varen we terug naar onze boten. We halen ons anker op en gaan een stukje verder liggen, zo liggen we meer achter de kademuur. Eventjes breekt de zon door. Een paar uur later verhuizen we nog een keertje, maar beter wordt het er niet op. We zijn niet de enigen die zich niet op hun gemak voelen. Er volgt overleg met andere zeilers en we besluiten dat er wat moet gebeuren. |
Uiteindelijk varen we met drie boten af naar een haventje 10 mijl verder naar het westen. Marina do Lugar de Baixo. Staat niet in de pilot of almanak, staat ook niet op de kaart. Kan niet zo moeilijk zijn dus, want een ding is zeker, we moeten rechtsaf de haven uit en een eind verder ligt het ergens aan de kant. (Zoals de meeste havens waar we geweest zijn). De tocht erheen verloopt spoedig, niet te wild water, forse buien maar geen wind.
![]() |
Op de motor dus. Van de bergen lopen mooie watervalletjes en uiteindelijk zien we een dorpje langs de kant. Zou daar onze nieuwe haven liggen? Ja hoor, het klopt. |
![]() |
De invaart is een beetje onduidelijk omdat we alleen maar het rode havenhoofd teken kunnen zien. Dichterbij gekomen blijkt hoe het zit. Er liggen 2 gele en een rood boeitje ter grootte van een kleine voetbal, als we die links laten liggen gaat het goed. De haven is geopend in augustus dit jaar, alles blijkt splinternieuw. Plaats genoeg daar, goeie steigers, hoge kademuur die ons tegen de wind en golven zal beschermen, prachtig zoutwaterzwembad. We liggen met 7 lijnen afgemeerd aan twee vingersteigers per boot. We rollen behoorlijk, er loopt een deining van al gauw een halve meter naar binnen. Maar er kunnen in elk geval geen schepen meer tegen ons aandrijven. En de muur doet zijn best. Af en toe hoor je de doffe klap en dan stuiten de golven er over heen. Blij dat we niet in deze golven voor anker liggen vallen we lekker in slaap.
Die slaap blijkt maar van korte duur. De deining in de haven neemt toe en we liggen te trekken en te snukken aan onze meerlijnen. Uiteindelijk breken er 6 lijnen en wordt er een voorkikker (waar de meerlijn aan vast zit op de boot) van het dek getrokken. De twee dikke RVS bouten zijn gewoon doormidden gebroken!
We horen via de wereldomroep dat er een tropische storm over Madeira trekt. Hij blijkt net ten noorden van ons zijn pad te vinden, van de voorspelde storm komt niets terecht maar de deining is er niet minder om. We brengen onze tijd door in het mooie zwembad en toasten op Vince, de twintigste hurricane van 2005. Het ziet er uit als vakantie en dat is het ook! Na een paar dagen wordt het weer weer beter en kunnen we terug naar de hoofdstad, Funchal. |
![]() |
![]() |
Omdat er best nog veel wind staat vertrekken we met een rif en de kotterfok. Een half uurtje later rollen we de genua uit en de kotterfok in. Weer wat later trekken we het rif er uit en uiteindelijk lopen we de laatste mijl op de motor. Leuk zo'n foto van onze boot zeilend voor Madeira. We varen de rade van Funchal weer binnen en gooien ons anker voor de vierde keer hier uit. |
De volgende dag gaan we met Anita en Dick ons beloofde rondtochtje over het eiland maken.
We staan weer om half 9 klaar en inderdaad, het busje komt deze keer wel aanrijden. We stappen in, rijden naar een 5 sterren hotel en halen nog vier engelsen op. Met een vaart alsof de duivel hem op z'n hielen zit stuift de chauffeur naar de eerste bezienswaardigheid. We komen bij de een na hoogste kaap ter wereld en worden overvallen door souvenierverkopers en struikelen over de andere touristen die met tientallen andere bussen en busjes naar hetzelfde wonder komen kijken. We nemen een paar foto's naar beneden, maar je kunt de diepte niet zien. Net als golven op zee fotograferen ook geen zin heeft.. |
![]() |
![]() |
Vanaf dit punt zouden we zowel de noord als de zuidkant van het eiland moeten kunnen zien. Jammer dat we het laatste half uur door dikke mist gereden hebben. De wolken hangen vandaag een beetje te laag. Voor de chauffeur geen probleem, hij stuift even hard verder. Rijdt ook elke dag dezelfde weg, die kent ie dus wel. Totdat ie natuurlijk nog zo'n gek tegen komt! Gelukkig rijden we allemaal dezelfde tour dus ook in dezelfde richting. Nadat Hans zich dat gerealiseerd heeft valt ie in de bus in slaap. |
Rond de klok van vijf worden we weer bij de haven afgezet. Het was mooi, maar eerlijk gezegd vonden we de tocht met openbaar vervoer naar Monte veel leuker. We kijken naar de rade. Paula en Gijs met de Sortilege liggen daar voor anker. Leuk dat die er zijn, we hebben ze voor het laatst in Bayona (Spanje) gezien, al weer anderhalve maand geleden! Meer dan genoeg bij te kletsen dus! Er staat nog steeds veel deining hier. "Kind of Blue" en "Vagebond" experimenteren met extra ankers en de Sortilege volgt het voorbeeld. Wij doen niet mee aan het experiment, we hebben wel een extra anker, maar dat is niet echt klaar voor gebruik. Hans is van mening dat het zo ook wel op zal houden en hij krijgt gelijk. We slapen heerlijk.
De volgende ochtend ontdekt Hans dat de accu's wel erg ver leeg zijn. Dat is niet goed en dus start hij de motor. Hij heeft dan meteen meer stroom om een paar emails te verzenden. Hij gaat aan de kaartentafel zitten en zet de PC aan. Heel vreemd, telkens ziet hij het grote cruise schip dat aan de kade ligt afgemeerd voorbij komen. Dat kan natuurlijk helemaal niet, maar Hans staat er verder niet bij stil. Totdat Helga van de "Vagebond", zie foto hieronder, ziet dat er iets helemaal niet goed is met onze Fiddlesticks. "Zijn die nou rondjes aan het varen?" vraagt ze aan Rene. De Fiddlesticks vaart met een vaartje van zeker 4 knopen vlak langs de Sortilege, draait een rondje en doet een poging de Sortilege dwarsscheeps te rammen. De ankerketting staat strak en gelukkig missen ze hem net. "Joh, er zit niemand in de kuip. Zouden ze wel weten wat er aan de hand is?" vraagt Helga. Ze stopt haar vingers in haar mond en fluit zo hard ze kan. Anja en Hans horen het en rennen naar buiten. Wat bleek? Hans had de motor in zijn vooruit gezet en gas gegeven, in plaats van dat in de vrijloop te doen! We hebben weer geluk gehad. Helga bedankt! En goed dat Paula en Gijs niet aan boord waren, die zouden zich het apelazerus geschrokken hebben.
![]() |
De volgende dag varen Anita en Dick af. Zij gaan verder richting Canarische eilanden. Wij blijven nog een dagje langer op Madeira. Helga, onze akela van de "Vagebond" heeft nog een avontuur voor ons in petto! We gaan naar de levada's! Levada's zijn kleine kanaaltjes van een halve meter breed met een pad er naast van ook een halve meter breed. Ze zijn vroeger door slaven aangelegd om water van de noordkant van het eiland naar de landerijen aan de zuidkant, te vervoeren. |
Helga heeft het boekje van Madeira bij zich, kompleet met alle beschrijvingen van de wegen en paden. Bij de kerk rechts, pad naar beneden, bij cafe na 50 meter trap af en dan bij de splitsing links de tunnel in. We lopen heerlijk kletsend de steile weggetjes naar beneden. We vragen nog even de weg, (twijfel bij de akela?) en al glimlachend laten de locals ons nog verder naar beneden lopen. Uiteindelijk loopt de weg dood en kunnen we weer omhoog. |
![]() |
Deze loopt gedeeltelijk door een tunneltje en daar beginnen we onze hernieuwde kennismaking met de Madeiraanse schoonheid. De voorbereiding was niet helemaal zoals het had mogen zijn. Met twee LED koplantaarntjes lopen zes mensen en een hond de tunnel in. Lopen? Nee, je kan er niet in staan. Hans stoot zijn kop een paar keer en allemaal komen we enigszins besmeurd uit de tunnel tevoorschijn. De wanden geven af en het paadje is een en al modder. |
![]() |
![]() |
We lopen nog een eindje verder, maar het loopt tegen vijven en het is hier vroeg donker. Het begint zachtjes te regenen, tijd om te gaan. Dus mogen we nog een keertje door de tunnel, kunnen we onze kleren ook aan de linkerkant vuil maken! Het blijft spannend en als we aan de andere kant naar buiten komen hoost de regen naar beneden. We lopen weer naar boven en drijfnat komen we in de snackbar aan. Koffie en een biertje met cake gaat er best in. |
We nemen de bus van 21.00 uur terug naar Funchal alwaar we de dag afsluiten met een pizzaatje en een biertje. Morgen vertrekken we, dan gaan we naar La Graciosa, een klein eilandje ten noorden van Lanzarote. We doen onze laatste boodschappen op de markt, veel fruit, stukjes kip en eieren. Meer hebben we niet nodig, het is maar twee dagen varen!
![]() |
We maken nog een foto van de Espada's, zwarte diep zee vissen. Ze zijn een meter lang en zien er met hun tanden en grote ogen best eng uit. |
![]() |
Smaken doen ze goed hebben we uit welingelichte bron vernomen. Wij moeten er nog even aan wennen. Deze vissen leven op een diepte van 1500 meter. Het is daar natuurlijk stikdonker, daarom hebben ze grote ogen. Kunnen ze hun prooi mee vinden. Voor hen was de prooi echter een vishaak. Op die diepte van 1500 meter heerst een druk van 150 atmosfeer. Die vissen zijn daar tegen bestand, maar als je ze op haalt exploderen ze. Hun zwemblaas wordt 150 keer groter tijdens hun weg naar de oppervlakte en dat past natuurlijk niet meer. Ja, je zal zo'n dood maar sterven. De duikers onder onze lezers zullen zeker begrijpen wat we er mee bedoelen.
17 oktober 2005. We hijsen de motor van de bijboot en daarna de bijboot zelf weer aan boord.
![]() |
Het "vertrekken ritueel" herhaalt zich weer. Alles vastbinden, rommel opruimen, koersje uitzetten op de kaart, stuurautomaat aanzetten, motor starten, anker ophijsen en schoonmaken. We worden uitgezwaaid door Paula en Gijs en varen samen met Columbus de rade van Funchal uit. Madeira, je bent mooi. We willen je graag nog eens terug zien, maar dan zonder al het slechte weer dat je ons deze keer gegeven hebt! |