27 juli 2005.
Hoezo twee dagen in La Coruna blijven? Veel te gezellig. Veel andere vertrekkers, nog meer terugkomers op weg naar Nederland.
| We zijn daar 13 dagen gebleven. Lekker weer, leuke stad enz. De eerste twee nachten in de haven gebleven, maar toen bleek dat dat weer meer dan 30,-- euro kostte, zijn we al ras voor anker gegaan. Na een paar dagen lagen er 13 nederlandse schepen voor anker, en dat was toch te veel voor de jachthaven directie. De ankeraars mochten niet meer met de bijboot aan de wal komen, en water tanken al helemaal niet. Nou kunnen ze dat wel zo stellen, in de praktijk werkt dat natuurlijk niet. Dus leg je je bijbootje tussen een paar grote schepen in en vul je je jerrycans. |
|
Eentje pikken we er toch uit, omdat deze een van de eerste mensen was die bij Hans de vonk voor een verre reis met een zeilboot deed overslaan. Arnold heet hij, is 64 jaar oud, verweerd gezicht, grijs haar en grijze baard, kun je aan zien dat hij al lang op het water zit. Zijn schip ziet er al net zo verweerd uit. Hij scharrelde wat rond op de steiger toen we nog in de haven lagen. Maakte een praatje met Anja, stapte in zijn oude Optimist en roeide weer weg. "Hans, die man vaart al 40 jaar rond de wereld en is nu op weg naar Nederland. Hij is nu 64!"
|
De volgende dag liep hij weer over de steiger, weer op pad voor een praatje. "Weerberichten, hebben jullie daar iets van aan boord? Ik wil weten wanneer ik naar Nederland kan vertrekken" Volgens Hans duurde dat nog wel een paar dagen, de wind staat in de verkeerde hoek. "Ik zal morgen de weerkaartjes binnen halen, dan kom ik het je wel vertellen". Een uurtje later gaan we ons liggeld afrekenen en verlaten de haven om het anker uit te gooien. Dat we zo lang hier zouden blijven wisten we nog niet, wel dat we elke dag 30 euro uit zouden sparen. Buiten voor anker zien we een mooi oud schip liggen, twee masten, spitsgat en al gauw een meter of 19 lang. |
Arnold roeit naar ons toe. "Weet je al wat meer"? "Kom aan boord, zoeken we de weerkaarten samen uit. Biertje?"
|
Arnold vertelt zijn verhaal. Dat hij alleen aan boord was, dat wisten we al. 40 jaar geleden voer hij met zijn boot, de Alk, naar de Middellandse zee. Op een moment ligt hij in Malaga. Maakt zijn schip klaar voor de grote oversteek naar de Caraibische eilanden. Er loopt iemand langs die vraagt of hij mee kan varen. Dat was Henk Jukkema. "Kennen jullie die? Hij is mee gevaren, eerst naar de Canariesche Eilanden en daarna naar Barbedos". Bij Hans begint er een lampje te knipperen. "De reis door het Blauw. Ik heb dat boek misschien al wel 30 jaar! Dat boek heeft er mede voor gezorgd dat wij hier nu voor anker liggen!" |
|
Hij heeft een hond aan boord. Zou een Duitse Herder moeten zijn, maar is wat kleiner uitgevallen en lijkt op een kortharige Labrador. Komt meevaren uit Fiji, via de Indische Oceaan, de Rode Zee, de Middellandse Zee en nu hier in La Coruna.
Na een dag of zes is het zo ver. Het weer gaat omslaan en de kaartjes zien er goed voor Arnold uit. Hij klimt nog eens in zijn mast om de "spulletjes te controleren". Als een aap zien we hem over de zaling naar de mast zwieren. Onvoorstelbaar, Hans hoopt dat hij dat zelf over 10 jaar ook nog kan.
We varen met onze dinghy naar het witte schip. Piep, de hond blaft ons al van verre toe. "Kom gezellig aan boord" blaft ie. Nadat Arnold dat ook goed vindt klimmen we omhoog. "Het weer gaat omslaan, tijd om te gaan." We gaan als afscheid nog een avondhapje aan de wal eten en met de belofte dat we langs varen als het weer slechter zou worden dan gedacht, nemen we afscheid. "Hoe laat vertrek je?" "Als het licht wordt sta ik op. Nog een paar dingetjes nalopen en dan ben ik weg", antwoord Arnold. "Wij slapen dan nog", antwoord Hans. We controleren de weersvoorspellingen nog eens bij ons aan boord. Blijft er goed uit zien, we varen dus niet meer terug naar Arnold. De volgende morgen staan we rond 10 naast onze kooi. We kijken naar buiten. Een lege plaats in de baai, Arnold is weg. Een beetje leeg blijven wij achter. Samen met Arnold hebben nog een stuk of vijf andere nederlandse jachten de reis naar het noorden opgevat. We volgen hen via het "nederlandse netje". Op 8.100 khz 's-middags om 4 uur roepen ze elkaar op via de SSB zender.
|
Wij kunnen dat met onze zender ontvangen. Ze mopperen een beetje over te veel wind en zo. Prima weer dus voor Arnold met zijn 32 ton zware schip. Het valt op dat er veel solozeilers zijn. In de baai met 13 schepen waren er vier boten met slechts een persoon aan boord. Lijkt ons toch niet zo gezellig! De volgende dag komt er een cruise schip binnen varen. Het zal wel weer druk worden in de oude stad. La Coruna is een leuke stad, ook het nieuwe deel. |
We werken een paar dagen aan onze boot. Nog veel dingen te monteren of aan te sluiten. Hans heeft daar niet zo'n zin in. Heeft de neiging om alles een beetje door te schuiven. Toch maar aan de gang dus. 's-Avonds met een tevreden blik in de boot rondkijkend: "Wat hebben we weer veel gedaan!" Het einde komt in zicht. De volgende dag klussen we weer een beetje verder. Mazzel speelt verstoppertje,
|
maar Anja weet hem toch te vinden voor een plaatje in ons logboek. Het wordt tijd dat we verder gaan. |
|
En dat doen we dan ook. Vandaag 27 juli vertrekken we!
|
|
|
| We zitten in het linker bovenhoekje van Spanje, ook wel genoemd Costa do Morte. Spreekt voor zich. |
Hier wat meer in detail |
Dit is de beroemde Cape Finisterre. Het meest noordoostelijke puntje van Spanje. Hier spookt het vaak. En....... het is een moeilijk puntje land voor de meteorologen. Nu is er een oude stelregel: "als het weerbericht windkracht 5 aan geeft, tel er dan bij de kaap maar een puntje bij. Windkracht 6 dus."
|
Anja en Hans bevinden zich nog steeds in de "learning curve", d.w.z. dat ze nog steeds van hun fouten moeten leren. Hierin volharden ze nog steeds! De avond voor vertrek halen ze nog even de gribfiles binnen. Dat zijn een soort weerkaartjes waarop met pijlen de windsterkte en richting wordt aangegeven. Ze kunnen ze "binnen" halen via de SSB zender. Hiernaast zo'n kaartje. Je kunt ze aanvragen voor de komende 5 dagen, met intervals van 4 uur. |
Als je het programma opstart komt er een schermpje dat aangeeft dat het programma er vanuit gaat dat je in tijdzone UTC - 2 leeft. Waar dat ie dat vandaan haalt weten wij ook niet, en je kunt het niet zelf instellen. Wij weten dat we in tijdzone UTC + 2 leven, we leven dus 4 uur later. We willen vandaag naar Lage, dat is 45 mijl naar het westen, zie kaartje hier boven. De gribfiles geven zuiden wind aan. In de loop van de middag zal de wind bij de kaap draaien naar zuid west, windkracht 5 tot 6. Dat geeft niet, dan zijn we al lang op onze plaats van bestemming. (denken we). Langzaam varen we de baai uit. We hijsen ons grootzeil, kijken nog een keertje om. Ziet er allemaal vreemd uit.
|
Toen we hier twee weken geleden binnen voeren was er niets te zien vanwege de mist. Nu kunnen we alles gewoon zien. We gaan de bocht om langs de strekdam en leggen de boot op koers. "Wat een mooie kust hebben ze hier, overal bergen en kliffen", zegt Anja, "dat hebben we op de heenweg helemaal niet gezien!" Het water is vlak en helder. Hier en daar nog wat grijze lucht, maar de zon begint door te komen. |
|
We ronden de kop van het land en daar staat ie, de Torre de Hercules. Het is de oudste, nog functionerende, vuurtoren van Europa. Dat zeggen de Spanjaarden tenminste. Hoog doemt ie op. Bij normaal weer kun je hem van wel 25 mijl afstand zien. Mooi en imposant. Toen we hier aankwamen zijn we hier vlak langs gevaren. We hebben hem niet gezien, WEL gehoord. Wat een mistsein zit er in die toren! En inderdaad, vandaag kunnen we hem nog 25 mijl lang zien, totdat we het eerste stuk van de kaap gaan ronden. |
|
Na een uurtje trekt de lucht achter ons dicht. Het moet daar wel vreselijk hard regenen. Pikzwart en er is geen berg meer te zien. Degenen die nu nog in La Coruna liggen zullen dat wel merken. Bij ons blijft het nog even droog.
|
Uiteindelijk krijgen wij ook nog een staartje van de bui mee. Niet echt de moeite waard, maar Anja wil toch kijken of er wat op te vangen is. Een trechter en een flesje achter onder het grootzeil werkt goed. |
|
|
Mazzel ligt onder de kap rond te kijken, lekker achter glas. Het zonnetje schijnt immers weer en de zee is mooi vlak. |
|
|
Mazzels uitzicht achter glas. |
En ons uitzicht zonder glas. |
We hebben nog 12 mijl te gaan, maar de wind begint op te steken. Blij dat we dat rif er toch ingezet hebben. Het wordt erger, genua een stukje inrollen. En de wind draait van zuid oost naar zuid west. Dat wordt dus een kruisrak hoog aan de wind, die er nog een schepje boven op doet. Overal rondom witte koppen op de golven! We rollen de genua in en de kotterfok uit. Heerlijk zo'n klein voorzeiltje. Dapper gaat de Fiddlesticks tegen deining en golven in. Omhoog, omlaag, omhaag, omlaag. "Pang" gaat het ineens. De kotterfok zakt een stuk omlaag in het rolprofiel. Als een afgezakte onderbroek blijft hij hangen. Bovenin is de wartel gebroken. Gelukkig kunnen we hem nog inrollen. "dan toch maar een stukje genua uitrollen" roept Hans boven het geraas van de wind uit. "We moeten snelheid houden!" De genua wordt een stukje uitgerold en de snelheid neemt weer wat toe. Maar de wind blijft toenemen. "Tweede rif er in zetten?" "Zullen we maar doen," zegt Hans en kruipt naar voren. Hij gaat tegen de binnenreling aanzitten welke op het kajuitdak gemonteerd is en krijgt meteen een golf water over zich heen. Het rif zit er zo in, dat werkt allemaal goed bij ons aan boord. We vallen ietsje af, dan vaart de boot wat comfortabeler. Dit is anders zeilen dan op de Noordzee. De golven zijn veel verder van elkaar af dan "thuis". Geen klappen, soepel vliegt de Fiddlesticks er door heen. Maar als er water over komt is dat ook ineens een heleboel. Niet een emmer maar meteen een kubieke meter water.
|
Dat is wel even wennen. Nou ja, het waait nu ook al een dikke 7 met vlagen van 8. Uiteindelijk kunnen we overstag, richting de baai waar we heen willen. We stuiven met een dikke 10 knopen naar binnen. Prachtig mooie tocht geweest, maar volgende keer toch wat beter naar de Gribfiles kijken. In plaats van de 12 mijl die we berekend hadden is het laatste stukje toch meer dan 20 mijl geworden! We varen de baai van Lage binnen, in de verte ligt het strand. Het strand is voor ons de hoge wal. |
| We liggen als een huis maar Hans vindt dat we te ver voor de ingang van de haven liggen. Straks komen de vissersboten en die moeten er ook langs kunnen. Naast ons probeert een Frans jacht ook te ankeren. Hij waait weg en haalt opnieuw op. Een berg plantjes en de lijn van een visboeitje. Hij gooit het los en verkast naar de andere kant van de baai. Nu hebben wij wat meer ruimte, dus anker op en een stukje naar links, ver voorbij het visboeitje. Nu liggen we mooi. Wreed rukt de Fiddlesticks aan haar anker, maar dat komt mooi niet los! Deze foto is de volgende dag genomen. |
|
We blijven twee nachten liggen. Kan de wind uitrazen.
29 juli 2005 Tijd om weer verder te gaan. De baai is al leeg als we uit ons nest kruipen. Zachtjes ligt de boot op de deining te rollen. Die was nog over van de wind van eergisteren. We hijsen het grootzeil en varen de baai uit. Veel wind staat er niet, en wat er is, komt uit de richting waar we naar toe willen. Zachtjes bromt het Soleetje onder de kajuittrap. Hans gaat naar binnen om nog een kopje koffie in te schenken. Loopt dat motortje nou zo raar? Dan weer wat langzamer, dan weer wat sneller? Hij klimt naar buiten met twee koffie in zijn handen. Valt niet mee, best veel deining. "Loopt de motor nou zo raar?" vraagt Anja. Dan is het stil, geen motorgeluiden meer. We kunnen terug gaan, we zijn nog vlak bij Lage, we zijn net een half uurtje onderweg. We kunnen ook doorvaren, we zijn op weg naar Camarinas, da's 12 mijl verder. Een brede baai, daar moeten we natuurlijk ook zo binnen kunnen zeilen. En er komt weer een beetje wind. Uiteraard uit de foute hoek, dat wordt dus weer een kruisrak. "Doorgaan of omdraaien?"
|
"Laten we maar doorvaren, we hebben de hele dag nog", zegt Anja, "en kijk eens om, kun je zien waar we vandaan komen!" |
|
Het gaat een beetje harder waaien en met een vaartje van 7 knopen gaan we, weliswaar via een omweg, hoog aan de wind naar onze volgende bestemming.
|
Hans ziet ze weer als eerste. "Anja, we hebben weer bezoek". Voor de derde keer deze reis worden we vergezeld door een kudde dolfijnen. Deze keer nog spectaculairder dan de vorige keren. Het moeten er heel erg veel geweest zijn, overal waar je keek zag je ze zwemmen en springen. Prachtig zoals die kleintjes synchroom met de moeder mee omhoog springen. We hebben weer een stuk of veertig mooie dolfijnenfoto's voor onze verzameling bijgemaakt. |
| Deze moet ook in het logboek. Het leuke is: We hebben deze foto zelf gemaakt! Ach, nu zijn het weer plaatjes, maar als je er in werkelijkheid tussen zit.......... Ze bleven ruim een half uur bij ons in de buurt. De wind begon weer af te nemen en langzaam, met een "vaartje" van nog geen 2 knopen dreven we naar de ingang van de baai. Nadat de grijze regenbui ver achter ons verdwenen was, was de wind ook weg. Het beetje wat overbleef blies overigens wel in de goede richting. |
|
In de jachthaven van La Coruna is een pompstation. We hebben daar de dieseltank nog even volgegooid omdat het weer een hele tijd gaat duren voordat we weer kunnen tanken. We varen naar de pomp, maar er ligt een Duitser met een boot van een meter of 15 te tanken. Tanks vol, jerrycans vol, je kent dat wel. Duurt dus al gauw een uurtje. Hans draait alvast de tankdop los. "Zit daar nu een vuiltje in de vulbuis?" Hij pakt een halve meter wc papier en poetst de vulpijp schoon. Dan valt het papier in de vulpijp naar beneden. "Anja, geef eens vlug een vork", roept Hans naar de kaartentafel. Hans steekt de vork in de buis en oeps, het papier gaat de bocht door en laat zich niet meer zien. In de tank! Verbouwereerd zit Hans te kijken. Hoe is dit nou in godsnaam mogelijk? De Duitser vaart weg bij de pomp en wij laten de tank vullen. We zien wel hoe het afloopt.
|
Nou, dat hebben we dus gemerkt. We zeilen de baai van Camarines in. Ontzettend mooi, rondom bergen en helder water. Het is mooi in Galicia! In de verte ligt een lange muur in het water, daarachter ligt het jachthaventje. We rollen de genua in en met het grootzeil drijven we de rade van het haventje binnen. |
| We zijn niet de enige pechvogels. Er ligt een schip van een bekend merk aan de kopsteiger afgemeerd. We hadden hem al gezien. Was ons voorbij gevaren met z'n motor bij. Goed zijn motor liep, alleen rolde zijn zeil niet op in de mast. Onze motor liep dan wel niet, maar een stukje verder lieten ons grootzeil zakken. Dat werkte dus wel! Toen we stil lagen zakte ons anker. 25 meter ketting verder lagen we zachtjes te wiegen op de golfjes van een vertrekkend visbootje. Tijd voor een pilsje. Wat een leven! |
|
Wat een leven??? De volgende dag is het sleutelen geblazen! We zullen toch moeten zorgen dat ons Soleetje weer loopt. We starten de motor en schuddend en pruttelend blijft ie stationair lopen. We halen ons anker op en hobbelen naar de eerste de beste vrije box. Behulpzame handen van andere Nederlanders en de havenmeester zorgen dat het allemaal netjes verloopt. De motor hoeven we niet uit te zetten, dat doet ie zelf al. Maar Hans heeft geluk. Dat sleutelen schuift hij een dagje door. We liggen in een haven, hebben water en stroom zat, en een berg was! De drooglijntjes worden gespannen en weldra ziet de boot er als een "Echte" vertrekkers boot uit. Anja zorgt dat de wasserij / drogerij door blijft draaien, Hans zit lekker in het zonnetje te bedenken waar dat WC papier nu ergens zou kunnen zitten. Mogelijkheden te over. Kan in het kraantje tussen tank en motor zitten, of in de aanzuigleiding, of in het opvoerpompje, of het brandstof filter kan dicht zitten.
| Hans verdenkt het opvoerpompje. Dat is een electrisch pompje wat voor het echte brandstof filter zit. Je kunt er moeilijk bij. De volgende dag mag Hans gaan sleutelen. Anja zit in de kuip met een bakje koffie en Mazzel. Mazzel moet buiten blijven, anders kruipt ie in de motorkamer. Tegen beter weten in vervangt Hans het brandstoffilter. (kun je makkelijk bij) Ziet er ook heel schoon uit! Motor loopt nog niet en ontluchten doet ie ook niet. |
|
Verstopte leiding? De slang van de tank los, de diesel stroomt er uit. Nog meer stank dus. Maar dat went als je al een paar keer een lekke brandstoftank gehad hebt! Dan blijft er dus alleen dat electrische pompje over. Je hoort het tikken, dus het werkt wel. Waarom bouwen ze zo'n pompje nou op zo'n rot plek weg??? Op zijn kop hangt Hans in de motorkamer om het pompje uit te bouwen. En ja hoor, een stukje WC papier zit tussen het inlaatklepje! Voorzichtig er uit peuteren, pompje weer monteren, nu met een extra filtertje VOOR de pomp. Er moet immers nog veel meer WC papier uit de tank komen. Drie uurtjes later zakt Hans, tevreden kijkend, maar stinkend naar dieselolie, naast Anja neer. "Doet u mij maar een kopje koffie".
|
We blijven vandaag maar liggen, na gedane arbeid is het goed rusten nietwaar? Morgen komt er weer een dag. We halen de gribfiles nog eens binnen. Morgen veel wind, kunnen we lekker zeilen. Noord Oost 4 tot 5. Overmorgen bijna geen wind, dat is dan een motordag. De keuze is vandaag aan Anja...... Dus morgen wordt het een zeildag, Hans had niet anders verwacht. Het is feest in Camarinas. Heeft iets te maken met de een of andere Virgin (maagd), waarschijnlijk la Virgin do Camarias, in elk geval heet ze geen Maria. |
1 augustus 2005. Even liggeld afrekenen, dat valt mee. Trossen los, en varen maar. Anja is misselijk en heeft buikkrampen. Ze wil toch vertrekken, gaat wel over zegt ze. Toch niet zo'n succes geweest die Pimientos du Chef. We hijsen het grootzeil, en zetten het Soleetje weer uit. Die doet het weer goed. Genua bij en zeilen de Ria de Camarinas uit. Zachtjes komt de deining ons tegemoet. We draaien naar bakboord (linksaf) en gaan op koers liggen. De wind komt bijna pal van achteren. We zetten de spinnakerboom in de genua aan stuurboord (rechts) en trekken met de bulletalie de giek strak naar bakboord. Met een vaartje van bijna 7 knopen suist de Fiddlesticks een nieuw stuk wereld tegemoet. En jawel hoor........... alweer dolfijnen.
| Anja rent voor haar camara en begint foto's te schieten. Dat valt nog niet mee merkt ze terwijl Hans met een brede smile staat te kijken. "Er zijn hier maar vier dolfijnen, maak daar maar eens een mooie foto van. Ze zijn al weer onder voordat je geknipt hebt". En zo is het gekomen dat er nu geen dolfijnenfoto staat. Geeft niets, we hebben wat mooiers! Cabo Finistere! De meest westelijke kaap van het Europese vasteland. Daar waait het altijd harder dan in de omgeving en is daarom ook berucht. Als wij passeren staan er maar kleine witte kopjes op de zee. |
|
|
Omdat we de bocht maakten kwam de wind niet meer van achter, hoewel ie toch lang met de kaap meedraaide. Uiteindelijk moet de spinnaker boom er uit en varen we met een bakstagwindje verder. In de verte vaart nog een nederlands schip. De "Foetsie" Het is een 35 voeter, die moeten we dus voorbij kunnen varen. Dat lukt dus en hij beloont ons met een mooie foto. (en wij hen natuurlijk ook) Niet zo veel schepen hebben een foto van zichzelf aan boord terwijl ze net Cabo Finistere gerond hebben! Wij dus wel. |
|
Hoog aan de wind varen we uiteindelijk de Ria de Muros binnen. We willen bij Muros voor anker, dat is een mooi oud stadje. Daar aangekomen blijkt dat het toch wel erg hard waait om daar te ankeren. We varen de baai verder door, eigenlijk is er met deze Noord-Oostenwind die onderhand een dikke 6 waait, nergens een goed plaatsje om te ankeren. |
|
Naast normale visserij kweken ze hier ook mosselen en vangen ze vis met vaste netten. "Viveros" noemen de die. |
|
Anja voelt zich nog steeds niet goed, dus we wenden de steven en gaan naar Portosin. Een nieuwe jachthaven, met veel nieuwe appartementen, maar met een oude kern en mooie stranden. We slapen de klok meer dan rond en worden de volgende dag gammel wakker. Lijkt alsof we een kater hebben, maar we hebben geen druppel op! Nou ja, weet iemand wat er in Pimientos du Chef zit??
Er liggen veel vissersbootjes van een meter of 20 lang die met een enorme hekgolf s'nachts binnen komen varen.
| Er staat wel met koeien van letters op de havenmuur "velocidad maxima 3 nudos" geschilderd, maar dat kun je niet in het donker lezen, vandaar natuurlijk. Overdag wel, dus dan lig je rustig. (of zou die drie knopen voor de fietser onder het bord gelden?) |
|
|
Als het zo warm is kan het haast niet uitblijven: Bosbranden. In de bergen ligt geen waterleiding, dus als er brand is moet dat geblust worden met blusvliegtuigen. Die scheppen, al vliegend, water op uit de baai. Boven de brand gekomen storten ze dat weer naar beneden. Ze vliegen af en aan. 's-avonds laat ruiken we nog de geur van brandend dennehout. |
Het wordt tijd dat we verder gaan, we liggen hier nu al een week! De weersvooruitzichten veranderen. In plaats van "morgen weer te veel wind en het is wel leuk hier" in "morgen lekker zeilweer en we zijn al lang genoeg hier!" Boven bij het havenkantoor staan een paar computers met muntjes automaat, morgen kijken of we de site kunnen bijladen.
08-08-2005. We verlaten Portosin en varen naar Muros. Klein oud plaatsje aan de noordkant van de Ria de Muros. Oud, zeker niet vervallen, en heel erg gezellig. Vergeten fotocamara mee naar de wal te nemen, dus geen spectaculaire plaatjes.
| Jammer, want in het oude kerkje dragen de beelden van de heiligen gewone kleren. Ziet er in het begin vreemd uit, maar koud zullen ze het zeker niet krijgen. We blijven daar twee nachtjes liggen. Of waren het er drie? Het gaat goed met ons, dat zie je wel..... Na een paar dagen kennen we er de weg en dat is voor Anja het signaal om weer eens verder te trekken. We hebben de supermarken gevonden en een paar ferreteria's (doe het zelf zaken). |
|
|
Hans stuift nog even door de baai, terwijl Mazzel een laatste controle van de besturing voor zijn rekening neemt. |
|
10-08-2005 Op naar Ria de Arosa. Men zegt de mooiste ria. Is ook heel erg mooi, en te groot voor een foto. We hebben voor anker gelegen bij st. Eugina de Riveira. Bootje in het water, naar de kant voor een hapje. Hapje was lekker, het stadje viel ons een beetje tegen. Nog 3 andere ankeraars bij ons in de buurt. Eigenlijk liggen we erg onbeschut in een veel te grote baai bij een matig stadje. Voor ons voldoende ingredienten om morgen weer te vertrekken. We krijgen een email van Paula en Gijs dat die in Portosin liggen en over een paar dagen naar Combarro gaan. "Die hebben we vorige week dus net mis gelopen!" zegt Anja. "Jammer". Paula en Gijs hebben samen met ons het afscheidsfeestje in de Bosch gegeven. We hebben ze sindsdien niet meer gezien. Ze zijn ook onderweg met hun "reis van het leven". www.sortilege.nl
14-08-2005. We liggen in Combarro en het is veel leuker dan we dachten en in het boek stond. Ligt natuurlijk ook aan de mensen die er zijn....
| Niet te moeilijk voor de lezer maken, al die namen: Paula & Gijs v/d "Sortilege", Anita & Dirk v/d "Kind of Blue" www.kindofblue.info , de Sula met mensen die we al drie keer tegen gekomen zijn maar nog steeds niet kennen. En 2 beroepschippers/ankeraars uit st. Annaland die naast elkaar gebonden aan een anker met veeeeel te weinig ketting lagen. Dat werkt uiteraard niet. De wind steekt op en ze krabben de baai door, recht op de "Kind of Blue" af, waar wij net een glaasje zaten te drinken. |
|
We proberen het anker van de tweede boot, en Koopmans van een voet of 35 lang, uit te gooien, maar wat een verbazing......... Er ligt een veel te kleine Bruce in de ankerrol, splinter nieuw, en er zit niets aan vast! Geen ketting, zelfs niet een stuk touw! We zullen het verhaal maar kort houden, de eigenaars komen van de kant terug naar hun boot, starten de motoren en ankeren opnieuw. Na een half uurtje zijn we twee flessen wijn rijker en met een "we hebben nu ook ketting aan de Bruce gemaakt en overboord gegooid" varen ze weer met de bijboot naar de wal terug. "Wij zijn beroepsschippers, misschien kijken we niet zo nauw". En wij Nederlanders denken dat alleen Fransen niet kunnen ankeren. Met onze nieuwe wijsheid in pacht nemen we er nog maar eentje. En laat worden? Ook dat gaat vanzelf.
We maken een wandeltocht door het oude gedeelte van Combarro. Overal komen we van die kleine huisjes op paaltjes tegen.
|
"Zullen wel begraafhuisjes zijn", zegt de alles wetende Hans. Anja kijkt door een kiertje en ziet helemaal geen lijken liggen! |
|
|
Ze werden en worden gebruikt voor opslag van graan! Niks lugubers dus. "Jammer," zegt Hans, "maakt de website veel spannender als we zeggen dat er lijken in liggen." |
|
|
En natuurlijk: Kijken naar het mooiste schip van de baai, de "Sortilege". Daar zijn wij het dus niet mee eens! |
|
|
We eten een heerlijke salade, nemen nog een biertje, beeindigen de diskussie met de conclusie dat onze boot net dat pietsje mooier is en lopen weer verder het stadje in. |
|
|
We maken nog wat foto's, waarbij Hans zich het meeste uitslooft. Links is ie in aktie in een moeilijke pose. Rechts het resultaat. Niks bijzonders dus, maar wat wil je? |
|
|
Onze boot is 19.30 meter hoog, dus dat past niet. We gaan daar met de bijboten naar toe, en rond een uur of 12 komen Paula & Gijs ons afhalen. |
|
|
We varen onder de brug door, nu voor ons voldoende hoogte. Het is warm, een graad of 34. In onze bijbootjes valt dat nog wel mee, in de stad moeten we veel drinken! |
|
|
We komen langs een mooie kerk, en zien vanaf ons eerste terrasje oude klederdracht voorbij komen. We hebben dus zeker weer een hoop cultuur opgedaan. We eten wat op het tweede terrasje, lopen weer een stukje voor wat extra cultuur, stoppen voor een ijsje bij een derde terrasje, |
|
Het is een echt feest in Pontivredro. Overal lopen groepen jongeren in gekleurde T-shirts. We zien groene, blauwe, rode, gele T-shirts. Elk groepje al gauw een stuk of 20 jongens en meisjes. Je ziet ze op terrasjes, maar de meesten lopen met winkelwagentjes vol drank. Het is stierenvechten vanavond, vandaar. Na ons laatste biertje lopen we, zonder winkelwagentje natuurlijk, terug naar onze bootjes. De avond brengen we door aan boord van de "Kind of Blue".
|
Vandaag is het weer bloedje heet. We liggen in de rook van een nieuwe bosbrand. Stukjes as vallen op de boot en waaien naar binnen. |
|
|
Ja, als dat de gedachte van de gemiddelde Galicier is.........We halen onze zonnetent weer weg, de rook van de bosbrand zorgt al voor voldoende schaduw! |
|
16-08-2005. Vandaag hadden we weer verder willen varen, maar een blik naar buiten geeft aan dat we een vrije dag hebben. Mist met een zicht van een meter of 50 en ook nog westenwind! Om de Ria uit te komen moeten we pal naar het westen! Terug naar bed en uitslapen dus. Het is hier nog steeds feest. Ze blijven feesten hier. Nu weten we ook waarom. Lang geleden stond hier op het eiland een eindje verder weg, een Maria beeld. Dat het lang geleden was blijkt uit het gegeven dat Drake, de ontdekkingsreiziger, het beeld meegenomen heeft en in zee gedropt heeft. Jaren later, op Maria Hemelvaart, krijgt een lokale visser het in zijn net. Zo'n vangst, en dat op de feestdag van Maria, dat moet wel een godsgeschenk zijn. Dat blijven we dus vieren, tot ver in de toekomst! We vieren mee, op het pleintje staat een podium met een 'Live bandje" Spaanse muziek te brallen. De mist waait in wolken over het pleintje heen, dus vanaf ons terrasje is niet zo heel veel te zien. Te horen? Meer dan genoeg! Uiteindelijk varen we langzaam met de bijbootjes terug naar de Sortilege en de Fiddlesticks. Het zicht is al zeker 80 meter en dat komt goed uit want we liggen net 100 meter van de wal voor anker. Om twee uur in de nacht klauteren we aan boord, de muziek dreunt nog uren door.
17-08-2005. De zon schijnt, zacht briesje uit het zuidwesten, terwijl er windkracht 6 uit het noordwesten voorspeld is. We motoren uit de baai nadat we een stinkend anker met dito zwarte ketting opgehaald hebben. Na een half uurtje kunnen de zeilen omhoog en zeilen we naar de Islas Cies, Isla del Morte om precies te zijn. Geeft weer zo'n fijn voorgevoel als je naar een eiland met zo'n naam gaat. Klein eilandje met mooi strand en een aanlegplaats voor de ferries die de dagjesmensen 's-morgens brengen en 's-avonds weer komen halen.
|
We komen rond een uur of 6 aan en zien rijen mensen wachten op de steiger waar het pontje komt. Morgen komen ze weer terug, de dagjesmensen, minstens een paar duizend stuks! Nog geen foto's gemaakt, doen we nog. Vanmiddag ging onze satelliet telefoon. Hans dacht eerst dat er DSC alarm op de marifoon was. Nee dus, de telefoon maakte die herrie. |
|
|
|
|
Waar we nu zitten (Rode bootje) |
Isla del Morte (rode bootje) |
|
De Queen Mary verlaat de Ria de Vigo. Wij zijn dus niet de enigen die hier een kijkje komen nemen.........
Ondertussen is het alweer half twee in de nacht geworden, de wind bij ons eilandje is gedraaid naar het noorden, met vlagen van windkracht 6. Omdat de wind gedraaid is hebben we ook niet veel beschutting van het eilandje meer. |
|
We blijven hier een dag of twee liggen, maken mooie wandelingen over het eiland, maar toen bleek dat Merak, de hond van de "Sortilege" niet welkom was |
|
Het waaide ook zo hard dat lekker achter het anker dobberen zeker niet meer van toepassing was. We verhuizen naar een baaitje ten noorden van Vigo, lekker uit de wind en vlak bij ons volgend reisdoel. We willen in Vigo spullen inslaan, daar hebben ze immers alles! Nou, de volgende morgen varen we af richting Vigo en met vlagen van een mooie 40 knopen boksen we op ons Soleetje tegen de wind in. Dat gaat niet zo snel, en we worden uiteraard drijfnat. We liggen voor de ingang van de jachthaven, zo'n meter of 50 breed en varen naar binnen. In de Pilot staat dat het erg klein is als je eenmaal binnen bent en dat er weinig ruimte is om te manouvreren. Dat klopt dus helemaal! Met zoveel wind is dat dan natuurlijk helemaal een ramp. Het blijkt inderdaad een klein kl....... haventje te zijn, wat bovendien bomvol ligt. We zijn nog nooit zo snel uit een haven verdwenen. Wat dan? Een forse noordoosten wind blaast ons de Ria uit. Bayona is confortabel bezeild en een paar uurtjes later varen we de baai in. Er staat nog steeds een boel wind en ondanks dat we minstens 15 vrije plaatsen zien, mogen we de haven niet in.
|
VOL zeggen ze. Dus maar weer achter het ankertje. We liggen in 6 meter diep water achter ruim 35 meter ketting, dat blijft wel op zijn plaats. Nederlanders volop in Bayona. Als we even door het plaatsje lopen begrijpen we waarom. Bayona is hardstikke leuk!! Jammer dat de jachthaven niet zo gastvrij is. Als je de bijboot in de haven afmeert memen ze hem mee naar een andere plaats. Vastleggen met staalkabels heeft geen zin, die worden gewoon doorgeknipt. |
|
|
|
|
Die werken op vrijwilligers basis en krijgen alleen betaald als ze blussen ................. Wat wil je dan? Daarnaast schijnen projectmakelaars ook van een vlammetje te houden. Als er niet meer gebouwd kan worden omdat de bouwgrond op is? Dan zou je dat ook op deze manier kunnen oplossen. Niet zo veel fantasie voor nodig.
Morgen gaan we naar Porto, daar komt Margriet (dochter van Hans) aan. We hadden met de boot willen gaan, maar zoals je al kon lezen stond er nogal wat wind.
22-08-2005. Vandaag is het Margrietjesdag. We staan vroeg op om naar het Bayona auto-verhuurbedrijf te gaan. Helaas hebben ze geen auto's te huur (meer). Dan moeten we snel wat anders regelen, want om 8 uur vanavond moeten we op het vliegveld zijn. We nemen een taxi naar het vliegveld van Vigo. 30 euro armer worden we bij de verhuurloketjes afgezet.
| Avis heeft geen "kleine" auto's meer, alleen grote, lees dure auto's. Dan maar naar de buurman, Hertz verhuur. Kwartiertje wachten om te ontdekken dat ze geen auto's meer hebben. Vlug terug naar Avis voor de "grote/dure" auto voordat die ook weg is. Er staan nogal wat mensen te wachten! Goed, we worden beloond met een splinternieuwe Opel Vectra turbo diesel met alles er op en er aan en nog 6 versnellingen vooruit ook! Dat wordt stuntelen, Hans heeft de laatste jaren alleen nog maar in een automaat gereden. De auto heeft het geweten, op de meest ongelegen plekken sloeg de motor af bij het wegrijden. |
|
|
We voelen ons alleen en een eng gevoel zakt over ons heen. Alsof we de enigen zijn die overgebleven zijn. Het einde van de wereld, maar ze zijn ons vergeten! Overal komen kleine rookwolkjes uit de bodem, takken smeulen nog na. Onthaarde konijntjes liggen verspreid in het as. Geen vogel meer te zien, die zijn op tijd gevucht. |
|
Nee, dit is het niet, laten we maar verder rijden. Portugal zou Portugal niet zijn als er niet ergens een feest is. Een paar kilometer verder is de brand alweer vergeten, daar worden we met feestbogen binnengehaald. |
|
|
We trappen de turbo op z'n staart en schakelen naar 6. Voor we het weten zijn we op het vliegveld, ruim voordat het vliegtuig landt. |
|
Uiteindelijk komen we midden in de nacht moe terug op de boot. De volgende dag is er eentje zonder wind, dus we blijven hier maar hangen. Margriet leert de mensen hier kennen en 's-avonds gaan we een lekker hapje eten. Morgen varen we nog eens naar Islas Cies, Margriet is daar nog niet geweest, het is er mooi, kan ze meteen een beetje inslingeren. Veel wind staat er niet, maar hij staat wel recht op de kop. Bij het eiland aangekomen waait het minstens windkracht 6-7. Dat komt vanwege het venturi effect tussen de bergtoppen. De wind is koud! We maken een wandeling over het eiland, nemen een terrasje en gaan terug naar de boot. Rond middernacht is de wind op en wij ook. Slapen dus. De volgende morgen alles gesluierd in een dikke vette laag mist. Uitslapen dus! Rond 12 uur vertrekken we toch maar weer naar Bayona, hier in de mist liggen is ook niets. Met een zichtje van een halve mijl halen we het anker op en motoren we naar onze bestemming. Twee uur later liggen we weer in Bayona voor anker, naast onze vrienden en kennissen want uiteindelijk is niemand vertrokken! We blijven nog een nachtje hangen en dat gaan we verder......Naar Portugal!
26-08-2005
| We verlaten Bayona, nemen nog een laatste foto en varen op de motor tegen de deining in de Atlantische Oceaan op. Al weken varen we op beschut water van de Ria's, nu wordt het weer menens! We ronden in windstilte de kaap en varen weer naar het zuiden. De deining laat ons zachtjes omhoog en omlaag gaan. Er vaart een vissers-bootje wat je nu weer niet ziet, en dan weer wel. Er varen nog een paar andere zeilschepen. De "Sortilege" met Paula en Gijs wat verder op. |
|
|
Uiteindelijk gaat het zonnetje weer schijnen en op een bijna vlakke oceaan wisselt Anja, onder toeziend oog van Margriet, haar zelfgemaakte vlaggetjes. |
|
|
Castelo is een leuk oud plaatsje met smalle straatjes, veel winkeltjes en restaurantjes. Anders dan Spanje. Portugees is een taal die meer op Balkan talen lijkt dan op Spaans of Frans. We verstaan er dan ook geen woord van. Gelukkig spreekt bijna iedereen Engels. We blijven een nachtje liggen en morgen gaan we naar Povoa de Varzim, een mijl of 20 verder. Het zal weer niet gaan waaien, dus motor aan en rustig verder hobbelen. |
| We laten de scheidingston rechts liggen en varen het zeegat uit. Overal zie je tegenwoordig zonnepanelen op de boeien gemonteerd om stroom te leveren voor het lampje wat er op zit. Hier doen ze het anders. Hier monteren ze een windgenerator op de boei. En inderdaad, de zon schijnt niet, maar waaien doet het evenmin. Portugese Noord, waar ben je? Normaal blaas je met windkracht 4 tot 7 uit het Noorden en nu? Niets dus. Vol goede moed hijsen we toch de zeilen, misschien op zee wat meer wind? |
|
|
Een kunstaasje aan de draad, en overboord met dat spul. Binnen vijf minuten hangt er een vis aan de haak. "Beet" roept ze enthousiast. |
|
|
Mazzel grijpt zijn kans, springt de kuip in en rooft de vis! En afgeven? Ho maar! Hans pakt de kat in zijn nekvel en grommend slaat ie zijn nagels in de vis. "Jij blijft van mijn vis af," denkt Mazzel. Hans denkt hetzelfde en wint deze wedstrijd. |
|
|
Helemaal teleur- gesteld blijft Mazzel zitten. Op die natte plekken had ik zoeven toch mijn eerste vis te pakken? |
|
|
We zien nog net de haveningang, dus we weten waar we moeten zijn. "Anja, een Zonnevis!" roept Hans opeens, terwijl hij de boot bijdraait. |
|
Anja pakt haar camara en ziedaar het resultaat. Al een jaar of 5 komen we ze tegen, maar telkens als je in de buurt bent duiken ze naar beneden. Een zonnevis is een diepzeevis. Als ze te ver afkoelen komen ze naar de oppervlakte om in de zon op temperatuur te komen. Deze vis heeft pech, de zon schijnt vandaag niet. Een paar seconden later verdwijnt ie toch naar beneden. Betrapt? We varen Pavoa de Varzim binnen en meren af naast de "Fly Away" en een Ierse zeilboot. We zien dat de havenmeesters weer erg behulpzaam zijn bij het afmeren. De "Fly Away" wordt dwars de box ingetrokken. Toen die "vastgebonden" lag was het onze beurt. De "helpers" trekken de landvasten uit onze handen, knopen ze vast en zorgen er voor dat wij ook niet meer kunnen manouvreren. Hans trekt op de vingersteiger de lijn los, maar de "helper" knoopt hem weer vast. Hans zegt dat ie dat niet wil, geeft de "helper" een tik op zijn vingers en gooit de lijn los. Onze "helper" wordt kwaad en nadat ie de lijn van Margriet voor bij de boeg weggegooid heeft loopt ie met een donkere wolk boven zijn hoofd weg. Fijn, kunnen wij tenminste op onze manier de boot afmeren.
|
|
|
We lopen ons gebruikelijke rondje door het plaatsje. We zien een leuk kerkje en discussieren over wat nu het ergste voor een boot is. Paalworm of Osmose? Voor Hans is het duidelijk, geen houten boot dus.
's-Avonds praten we alles nog eens na, en nu begrijpen we het. Het is een vicieuze cirkel. De "helpers" helpen met afmeren. Dat gaat dus altijd fout, want de boten botsen dan tegen de steiger. Dus trekken ze nog harder aan de lijnen, met gevolg dat het nog fouter gaat. Conclusie: Die buitenlanders kunnen niet varen! Simpel toch?
De Ierse vrouw aan onze bakboordzijde loopt nog steeds in haar ochtendjas, dit terwijl het alweer laat in de middag is. Al snel klampt ze ons vast met haar verhaal. Al jaren in Portugal, eerst met boot, die toen verkocht, huisje gekocht enzovoort. Nu toch maar weer terug naar Ierland, huisje verkocht, andere boot gekocht enzovoort. En nu liggen ze hier al weer een paar weken. Elke dag mist tot twaalf uur, dan komt de zon en om vijf uur is de mist weer terug. Die periode is voor hen te kort om weg te komen zegt ze, maar morgen..........
En inderdaad, de volgende ochtend begint met mist, rond twaalf uur gaat de zon schijnen, maar ze vertrekken niet. Ze hangen alweer aan de borrel. Hans ziet dat zo eens aan en krijgt een vreselijke drang om te vertrekken en meteen een flink eind door te varen. Ver weg van deze treurwilgen en de grijze mist. Statistieken geven ook aan dat er hier per maand wel 15 dagen met mist zijn. We varen af naar Peniche, een dikke 140 mijl naar het zuiden. We lopen dan wel het een en ander mis. Voor ons geen Porto, Alveiro, Figuero de Foz, of Nazare. Goed, je kunt ook niet alles zien. We varen af met een mooi westen windje, windkracht 3-4. Met halve wind stuiven we tussen de visboeitjes door. Portugal staat er bekend om, maar dat het er zoveel waren hadden we niet gedacht. In Frankrijk zie je geen boeitjes meer als het water dieper is dan 25 meter, hier liggen ze er ook als het 70 meter diep is.
| Margriet slaapt alvast wat "vooruit". Het wordt hier ook vroeger donker en voor dat het zover is willen we in "diep" water zijn. De zon gaat voorrood onder en even later valt de duisternis. Margriet en Hans zitten gezellig te kleppen en ineens hoort Hans iets tegen de boot. Schuift er zo'n visboei langs de reling. Er blijft niets hangen, wij dus ook niet. Met het bijbehorende onprettige gevoel varen we de nacht in. Hans heeft wacht tot drie uur, dus Anja & Margriet gaan te kooi. De wind is een beetje draaierig, elk kwartier moet de windvaan een beetje gecorrigeerd worden. |
|
|
Met 1200 toeren knorren we weer verder, genua ingerold en grootzeil in het midden. Om drie uur maakt Hans een potje koffie voor Anja en kruipt in bed nadat Anja er uitgetrommeld is. Als Hans wakker wordt is het schiereiland Peniche net in de ochtend nevel te zien. Overal kleine vissersbootjes en boeitjes, maar de zon komt door en het is mooi. Na bijna 24 uur, waarvan we er een stuk of 10 op de motor gedaan hebben, varen we de haven binnen. |
Het is een grote vissershaven, met een klein hoekje voor de zeilboten. De gastensteiger ligt vol. Het is de bedoeling dat je naast een ander schip afmeert. De pilot waarschuwt voor de vissersboten die hard de haven in en uit varen. Zorg dus voor veel stootwillen! We hebben er nog maar 4 kleintjes, de anderen hebben we leeg laten lopen, wegens plaastgebrek dus. "Buiten de haven ligt een catamaran voor anker, laten we daar maar bij gaan liggen." Dat doen we en in 6 meter diep water valt ons anker in wit zand. Het bijt en we liggen. Mag niet in Portugal. We zouden ons eerst moeten melden met paspoorten en scheepspapieren.
Ze zoeken het maar.............. Uiteindelijk zijn we in Europa en Europeanen. We gooien de bijboot in het water en varen de haven binnen. Afmeren aan de steigers gaat niet, alles is hier voorzien van electrische poortjes. Uiteindelijk vinden we een plekje aan de kademuur. Het is daar nog een meter of twee diep. Het is afgaand tij, maar dat geeft geen problemen want het water zakt nog maar een meter. Je moet ook overal aan denken!
|
We drinken een biertje, doen wat boodschappen en lopen door het plaatsje. We zien de mooie resten van de vesting, sluipen voorzichtig langs de "hangplek" onder de muur. Niks dreigends aan. |
|
Nog een hapje eten en niet te laat naar bed, morgen varen we naar Cascais, een plaatsje vlak voor Lissabon. Van daaruit zullen we de stad gaan bekijken. Men zegt dat dat onze duurste week gaat worden, we zijn benieuwd!
30-08-2005.
Om half 8 loopt de wekker af. Het schemert nog. Anker omhoog en varen! Eerst even olie peilen want de motor moet het vandaag weer doen. Het is ongeveer 50 mijl naar Cascais.
|
Het eerste uurtje heeft de mist de overhand en we slingeren tussen visbootjes en visboeitjes door. De zon komt wat hoger aan de hemel en wint het van de mist. Toch komen we een paar uurtjes later weer in de mist terecht. Zicht van minder dan 50 meter.
Er is hier niet zo veel scheepvaart, dus dan is mist ook geen ramp. Even later toch weer zon! Meestal staat hier de Portugese Noord. Een flinke noorden wind. Die heeft zich de laatste week niet meer laten zien. Morgen is ie er weer, maar dan hebben we hem niet nodig!
|
Het is ruim 8 uur varen op de motor, we kabbelen rustig aan, we hebben immers nog steeds een uur of 10 daglicht. We varen de baai van Cascais binnen en vinden een mooi plaatsje voor ons anker. Cascais is een leuk stadje, de badplaats voor de rijke Portugezen.
| Dat merk je meteen aan de prijzen die hier niet ver onder Nederlands niveau liggen.We blijven hier een paar dagen liggen, het is meer dan de moeite waard, en het is ook de plaats van waaruit we met de trein naar Lissabon zullen gaan. We slenteren langs de terrasjes, drinken een glaasje, eten een hapje. Uiteindelijk is Margriet hier, dus hebben wij ook een beetje vakantie! Trots wijst Hans naar "onze boot daar in de baai". We zijn het er weer mee eens, het is de mooiste, stoerste, breedste etc. |
|
|
Niet dat we bang zijn dat onze boot van haar anker zal slaan. Nee, we kunnen geen plaats vinden waar we onze dingy een dag veilig achter kunnen laten. Zeker zo belangrijk!
|
|
Ja, het wordt inderdaad een dure dag, dat dagje Lissabon. We beginnen maar met het liggeld, maar liefst 46,02 euro per nacht! Maar voor minder dan 2 euro ben je met de trein in hartje Lissabon. We zijn vandaag echte touristen. We nemen een kaartje voor de "touristenbus". Een dubbeldekker zonder dak op de bovenste etage.
|
14 euro per persoon, maar meer dan de moeite waard!! Rechts de arena voor de stierengevechten, doen ze in Portugal dus ook. |
|
De zon brandt op onze koppen terwijl we de cultuur met grote teugen in ons opnemen.
|
|
|
We gaan met een lift uit begin 1900 naar boven, het laatste stukje met de trap. Verbluffend mooi uitzicht over de stad en de rivier de Taag. We rijden weer verder met de bus en terwijl we bij een stoplicht wachten kijkt een politicus ons strak aan. Ja, hij heeft zelfs met ons het beste voor!
|
|
|
De dag gaat verder, we stappen uit bij een van de eerste bouwwerken langs de Taag, betrappen een paar nonnen terwijl ze een zonde begaan en Anja maakt haar 35ste foto van de brug. Uiteindelijk belanden we weer in de trein terug naar Cascais. Mooie dag geweest, een aanrader voor iedereen die deze kant heen komt en de kosten? Die vielen eigenlijk best wel mee!
03-09-2005
Vandaag verlaten we Cascais, we gaan weer verder naar het zuiden, naar Sines. Een tocht vol avonturen. We hebben er 10 uur over gedaan, waarvan 8 op de motor!
| De waterleiding is voor de 6e keer geklapt, dit keer ontdekte Margriet dat alles vol water stond. Dus weer 100 liter drinkwater onder de vloeren. Zo wordt het natuurlijk wel lekker schoon! Alle leidingen hadden we al vervangen op dat ene kleine stukje na, dat stukje waar je niet zo goed bij kunt. Het blijft natuurlijk wel ergernis geven! Al met al toch een mooie tocht geweest, kompleet met dolfijnen. Geen spectaculaire foto's van gemaakt, wel 2 mooie filmpjes. En die zetten we niet hierbij, kost te veel geheugen. Eigenlijk is Sines een echte oliehaven. Grote afmeerpalen in het water en olietankers er tegen afgemeerd. Toch, als je even verder vaart totdat je in het havenkommetje ligt, ziet een zonsondergang er zo uit!! |
|
We gaan niet naar de wal, morgen weer vroeg verder. We gaan dan het meest westelijke puntje van Europa ronden. Cabo de Sao Vicente! We worden weer lastig gevallen door dolfijnen, het blijft mooi hoor!
|
Het wordt weer een dagje op de motor, de wind komt pas als we de kaap gerond hebben, maar we gaan voor anker in de baai van Sagres en dat is maar 4 mijl verder. |
|
Niet de moeite om nog te zeilen. Het lot is ons matig gezind geweest tijdens onze tocht lang Portugal. De befaamde Portugese Noord hebben we eigenlijk nauwelijks mogen genieten. Lag ook een beetje aan onszelf. Wij hadden te veel haast om naar het zuiden te komen. Vanaf dat we in de baai van Sagres voor anker zijn gegaan heeft het minimaal een week uit het noorden geblazen, maar nu met zoveel kracht dat er weer overal mensen verwaaid liggen! Wij zijn in elk geval tevreden met het weer.
05-09-2005 We varen verder naar Lagos. En we zeilen!!! De Noordenwind staat heerlijk door. We varen maar een mijl uit de kust, bijna vlak water. Toch nog gauw een windje van een Beaufort of 6 - 7. Dat was weer even wennen, de boot hangt weer scheef! "Zullen we een rifje trekken?" vraagt Hans aan Anja. "Nee hoor, het gaat prima zo" zegt ze terwijl het log weer ver in de 9 knopen aangeeft. "Goed dan" zegt Hans, "dan zal ik brood klaar maken. Wat willen jullie er op?" Dat wordt dus brood met gebakken ei en een tomaatje er op. Onwennig staat Hans brood te snijden op het aanrechtblad. Gooit een ei in de pan, de dooier breekt. Da's goed! Kastje open om het zout te pakken, dat valt natuurlijk meteen op de grond. Het bord schuift van het aanrecht. Antislipmatje vergeten! Valt gelukkig niet kapot, maar waar is de boterham die er op lag? Hans glijdt met zijn linkervoet weg. Juist, daar zit de boterham. Vloer vol met boter en Mazzel die aan komt rennen om het op te likken. Het ei in de pan begint vervaarlijk te roken. Vlug twee nieuwe sneetjes smeren, tomaat en ei er op en naar buiten. "Hier is je ontbijt" zegt Hans en geeft het bord aan Anja die het naast zich neer zet. "Wat ga je doen?" vraagt Anja. "Een rif trekken, zo kan ik geen ontbijt serveren!" roept hans boven het windgeraas uit. "Ging net zo lekker" antwoord Anja terwijl er twee sneetjes brood van haar bord waaien. Ja, zo snel ben je vergeten hoe het leven op een schuinhangende zeilboot is!
We varen Lagos binnen en krijgen een plaatsje in de haven. We moeten afmeren in een box met de wind op de kont, valt ook al niet mee als je altijd ankert. Lagos is een heel leuk stadje. We huren er een auto, Margriet gaat ons weer verlaten. We brengen haar morgen naar Faro. We moeten er om 7 uur zijn.......... (in de ochtend natuurlijk!) Maar voor het zover is gaan we eerst nog naar de kaap. Ze verkopen daar mooie truien en mutsen, allemaal wol en met de hand gebreid.
|
(Dat soort mutsen als op onze pagina "wie zijn wij") Hans let even niet op en schuift van de rots-wand naar beneden. |
|
|
Wij hoeven onder het varen niet te schilderen, de man links moet dat wel! We sluiten deze pagina af met het lelijkste zeilschip wat we ooit zijn tegen gekomen. |
|
Hoe we dat gaan noemen? Zie je over een tijdje. Waar zijn we nu? Het rode bootje links zijn wij.
|
Men zegt dat het in Lagos, waar we nu dus liggen, de laatste drie jaar niet meer geregend heeft. Bij ons vallen de hagelstenen naar beneden! |
|
Zoeven de weerkaartjes bekeken, het lage drukgebied wat normaal boven Spanje hangt is weg, daarvoor is een hogedrukgebied in de plaats gekomen. We hebben dus geen Noordenwind zoals die hier bijna altijd waait, maar een forse zuidwester! Het zal dus nog wel een paar dagen langer duren voordat we vertrekken!
Verder lezen? Klik op de buton : "naar Madeira" links op de balk
