|
|
07 januari 2011.
Ons weather window komt er aan, hoeraaaaaaaaaaa! Je gelooft het niet, maar we krijgen 4 dagen zuidoosten wind met een krachtje 4. Golfhoogte bij vertrek nog een beetje hoger, maar na een dag nog maar 1 meter hoog, en dan ook nog uit dezelfde richting als dat de wind komt.
"We vertrekken tegen het einde van de middag, dan kunnen we de kop van Bonaire nog ronden voordat het donker wordt." Nou ja, bij ons duurt tegenwoordig alles een beetje langer dan we plannen, dus wordt het een half uurtje later. We waren vergeten de smeerrepen in het zeil te trekken. Dat zijn de lijnen waarmee je een rif kunt trekken zodat het zeil kleiner wordt voor als het te hard waait.
De "Lizzy" met Rudie en Marijke vertrekken ook dezelfde kant op. En we worden uitgezwaaid door de Karna en de Zeevonk.
08 januari 2011.
We versturen een E-mailtje via onze kortegolf zender:
Hallo allemaal!
Normaal is de Caribische Zee een klotsbak met hoge golven en een doorstaande passaat van windkracht 5. Golven van alle kanten die dwars tegen de oceaandeining in gaan.
Maar het is niet normaal tijdens deze oversteek!
We zijn gisteren in de namiddag uit Bonaire vertrokken, net in het donker de kop van het eiland gerond. Daarna dus meteen op de Oceaan en meteen ook de volle mep. Kuip nat en wij natuurlijk ook nat. Maar na een half uurtje waren we ver genoeg van de kaap zodat de zee weer wat rustiger werd. En vanaf dat moment is de golfhoogte langzaam terug gelopen naar nog maar een dikke meter.
Daar heb je geen last van, de golven zijn lekker ver van elkaar dus stuift de Fiddle daar heel soepel doorheen, nu met een vaartje van 7,5 knoop. Met een knikje in de schoot gaat dat heerlijk, alleen het voordek wordt nog nat.
We zijn andertussen al iets meer dan een dag onderweg en hebben er nu 170 mijl op zitten van de 370 die we moeten gaan. Wij zijn al weer helemaal gewend en Mazzel loopt elk kwartier een rondje dek om te kijken of er weer een visje aangespoeld is. Die heeft weer genoeg vers voer!
Na alle aan de windse rakken op de Noordzee hadden we afgesproken nooit meer aan de wind te varen. Nu, dit gaat bijna 400 mijl aan de wind worden en het is HEERLIJK. Dit soort weer komt dus echt maar een of twee keer per jaar voor.
Hans & Anja (die nu heerlijk ligt te pitten zzzzzzzzzzz.)
Deze trip die we nu maken is eigenlijk bedoeld om te kijken of we het varen nog wel zo leuk vinden als dat we denken. En om te kijken of het schip weer helemaal is zoals ze moet zijn voor langere tochten. We zijn de laatste twee jaar een paar keer naar Venezuele gevaren, krap 100 mijl en een keer of tien naar Curacao en dat is krap 34 mijl. Dan zijn we nu weer met een heuse zeiltocht bezig!
|
We gaan de paarse streep varen, de rode sporen zijn van eerdere tochten. Twee keer per dag roepen we de Lizzy op, een paar keer via de SSB zender, en vaak via de marifoon. Blijkbaar zijn we niet zo ver van elkaar verwijderd. En we kampen allebei met hetzelfde luxe probleem. De wind komt vaak zuidelijker binnen dan we verwacht hadden. |
|
|
We kunnen dus beter hoogte maken met gevolg dat we te hard gaan en waarschijnlijk te vroeg in Puerto Rico aan gaan komen. En omdat de inloop van de baai van Boqueron over een rif gaat, is daglicht toch wel heel erg praktisch! We varen het grootste deel van de tocht op de windvaan. Die houdt het schip op een constante hoek ten opzichte van de wind. Dat is bij aan de windse rakken heel praktisch want als de wind in ons geval even wat zuidelijker in valt, vaart de boot vanzelf een beetje meer naar het oosten en hoeven wij daar niet bij na te denken. Pas als we ruimte hebben om rechtstreeks naar ons doel te varen zetten we de electrische stuurautomaat aan. Die houdt perfect de kompaskoers aan die we moeten varen om bij de eerste boei aan te komen. |
|
We lopen weer het oude, voor ons zo vertrouwde 6 uurs wachtsysteem. Hans heeft de wacht van 9 uur 's-avonds tot 3 uur in de nacht. Anja neemt dan over tot 9 uur in de ochtend. Overdag dutten we om de beurt een beetje. De eerste dag valt dat allemaal behoorlijk tegen, de rest van de tocht was het alsof we niet beter wisten.
Omdat het vertrek zo plots was, een weather window zie je pas als het er is, hadden we onze foto spulletjes nog niet op orde. Dus helaas, geen enkele foto van deze tocht!
|
Na drie dagen varen we rond het middaguur de baai van Boqueron binnen. We hebben een heerlijke tocht gehad! En geen druppel water meer onder de vloer, dat hebben we met onze Fiddlesticks nog nooit mee gemaakt! Zijn we in Curacao dus niet voor niets op de wal geweest. (Gelukkig maar!) Traditioneel hijst Anja haar zelfgemaakte vlaggetje in het want terwijl we de baai binnen tokkelen. |
|
Een van de dingen die je elke keer weer moet doen, als je met een boot op pad bent tenminste, is het in en uitklaren bij de douane en de immigratie van het land wat je bezoekt. Vaak duurt dat erg lang en wordt je van het kastje naar de muur gestuurd. Hans heeft hier een gruwelijke hekel aan. Hij heeft daar dus helemaal geen zin in.
"Maar Puerto Rico hoort bij de USA en dat is andere koek. Je kunt je hier als buitenlander beter aan de regels houden, dan heb je het waarschijnlijk al moeilijk genoeg." merkt Anja op. "Regels, regels en nog eens regels," antwoordt Hans. "Weet je dat we hier geen afval mee naar de kant mogen nemen? Staat een boete op van 1.000,-- US$ of een maand gevangenisstraf." "Die lui zijn gek!" gaat Anja verder.
Officieel dien je een afval administratie aan boord te hebben. Wat daar mee bedoeld wordt? Misschien dat je bij moet houden hoeveel afval je waar en wanneer over boord hebt gekieperd? Overboord? Ja hoor, dat mag best. Als je het minimaal 12 mijl uit de kust doet! Geen zinnig mens die een dergelijke administratie bij houdt.
De volgende ochtend staan er twee douane mensen op de steiger. Of we even willen komen. Rudie en Marijke staan daar al. Wij dus vlug er achteraan. We laten onze papieren zien, die van de boot en onze paspoorten met ons visum. Allemaal in orde. Ze hadden onze boot moeten controleren op voedsel, afval, dieren en meer van dat soort zaken. Rudie had al geantwoord dat die niets aan boord had, en blijkbaar gingen de heren Ramon en Gonzales er van uit dat dat bij ons aan boord ook zo was. Dat komt dus goed uit.
"Of we ons morgen willen melden bij de douane en immigratie in Majaques." vraagt Gonzales. "We zullen doorgeven dat we jullie al gecontroleerd hebben." Met een zwaai lopen ze de steiger weer af en laten ons een beetje verbaasd achter. "Nou, dat was een makkie," zegt Hans lachend terwijl we terug naar de Fiddle varen.
Lizzy roept via de marifoon op: "Zullen we morgen een auto huren? Kunnen we mee naar Majaques om bij de douane in te klaren. Anders moeten we een taxi nemen, maar die nemen geen vier personen mee. Dus dan hebben we er twee nodig en daarvoor huur je ook een auto." "Dat vinden we een heel goed plan." Rudie en Marijke zijn hier vorig jaar ook geweest, en kennen inmiddels de weg.
|
De volgende ochtend varen we om een uur of 11 naar de kant. Er is een mooie dinghy steiger gebouwd en we komen in een leuk dorpje aan de wal. Alle huisjes van hout en rust overal waar je maar rond kijkt. Rudie heeft de auto al geregeld en even later rijden we door het mooie landschap van Puerto Rico. "Op naar de douane!" |
|
|
Drie kwartier later zijn we bij het gebouw. "We moeten plassen, Rudie. Wij mogen daar in dat douane gebouw zeker niet naar de toilet, dan beter geen risico lopen en in de open lucht, stop hier maar!" De Toyota stopt en we staan aan het strand. Rudie rijdt vast verder, we worden toch maar een voor een geholpen. Komen we een kwartiertje later, staan we wel voor een gesloten hek! "Other gate sir," klinkt het uit de ruimte. Onze spullen worden op wapens en meer van dat soort spul gecontroleerd en dan mogen we verder. (Foto's Lizzy) |
|
Het heeft allemaal zijn tijd nodig, maar na een uurtje staan we, 19 dollar armer, weer buiten op de stoep. "Dat is voor de cruising permit. Die is een jaar geldig." zegt Anja. "Da's dan ook zot, wij mogen maar een half jaar blijven, wat moeten we dan met een permit voor een heel jaar?"
Maar we zijn nog niet klaar, we moeten nog naar immigratie. Dat is in een ander gebouw aan de haven. Na een uurtje en een "Welcome to the United States of Amerca," lopen we met een miezerig stempeltje in ons paspoort de straat weer op. "Dit is de meest waardeloze stempel die ik ooit gehad heb," zegt Hans. "Kan er nou niet iets mooiers van af?"
We rijden de grote weg op, op weg naar het grote shopping center. We hebben niet echt iets nodig, maar het is altijd leuk om te doen, zeker met een auto! Bij een stoplicht vragen we de weg aan een voorbijganger. "The shopping Mall? Easy! Just follow the road and when you see the Madonna you are there." vertelt hij in zijn Engels met een accentje. Dus rijden we verder op zoek naar de Madonna. "Wat zou de Madonna zijn? Een beeld of zo?" vraagt Marijke. Niemand heeft het antwoord, totdat we rechts een Mc Donalds zien en links een grote Shopping Mall. "Joh, hij bedoelde niet Madonna maar Mc Donalds!"
Een paar uur later komen we moe terug in Boqueron. Alles bruist en we nemen nog snel een glaasje in de bar op de hoek. Er zit veel alcohol in onze mix, maar de dinghy steiger is nog geen vijftig meter verder, dat halen we altijd.
|
Oude glorie. Dit is een beetje het beeld van de oever van Boqueron. Aan de andere kant is een nieuw resort gebouwd, maar het staat bijna leeg. Puorto Rico is voor de mensen uit de USA een mooi vakantiegebied. Niet te ver weg, ze spreken Engels, het is Amerikaans grondgebied dus ze voelen zich er thuis. Alleen........ ja, die crisis. Dus bijna geen vakantiegangers en dat kun je zien aan de staat van de gebouwen! |
Iedere zeiler met een beetje hersens vaart met de wind mee en niet er tegen in. Wij zijn op weg van het meest westelijke puntje van Puerto Rico, naar de Maagden eilanden en St. Maarten, en dat is recht naar het Oosten!!! In Puerto Rico is dat niet zo'n probleem want je kunt bijna de hele zuidkust achter riffen varen. Daarnaast draait 's-nachts de wind naar het Noorden. De Oostenwind komt pas rond de klok van tien. Dus als je 's-morgens om 6 uur gaat varen heb je vier uur vaartijd. Daarna wordt het een ramp en moet je dus je ankerplekje gevonden hebben. Rudie en Marijke zijn hier vorig jaar ook geweest en die weten dus alle ankerplekjes zo aan te geven. En we hebben het gezellig samen, dus waarom niet samen de zuidkust doen? Goed plan!
|
Eerst nog even ons traditionele rondje door de baai. In het orkaangeboed is altijd wel iets spannends te vinden. In baaien als deze willen sommige mensen het orkaan seizoen doorbrengen. Er is altijd wel een plekje waar je je boot vast kunt leggen als een orkaan over komt.......................
En inderdaad, achter de bocht ligt er weer eentje. Blijft zonde, was een leuk schip. En tijdens een orkaan zijn schepen niet verzekerd en als je al een beetje krap bij kas zat? |
|
|
Maar voor we vertrekken nog even naar het vuurtorentje. Dat moet mooi zijn, er worden zelfs echte excursies georganiseerd. We stappen in de huurauto en na een kwartiertje hobbelen over een steeds smaller zandpaadje, parkeert Rudie de auto langs het pad. En hij heeft gelijk, we komen in een heel mooi gebied. Ja, en in mooie gebieden ben je nooit alleen! Komt er net een bus met Amerikanen aan rijden. |
|
| We lopen weer verder, een foto van alweer een vuurtorentje rijker. Een stukje verder lijkt het alsof er een groot muntstuk op de rots ligt. Het blijkt een bronzen merkteken voor het GPS systeem te zijn. Je mag er niet aan komen. Je dient je in de USA aan de regels te houden, anders gaat het fout met je. Maar we hoeven al die wetten niet te kennen. Als je er niet aan mag komen, staat dat er op. En meteen wat voor straf je krijgt als je dat toch doet! In dit geval $ 250 boete of de gevangenis. Voor hoe lang? Dat staat er niet bij. |
|
|
We gaan terug naar de boot, morgen varen we af! We drinken een glaasje met het happy hour en gaan niet te laat naar bed. "Morgenochtend om 6 uur afvaren!", lacht Anja. Ze heeft er zin in. "Dat zal wat worden," mompelt Hans. "Wij zijn helemaal geen ochtend mensen." |
|
14 januari 2011.
|
Ringgggggggggggggggggggggggggg de wekker loopt af. "Jezus wat een rot geluid, zet af dat ding," kreunt Hans in zijn slaap. "Opstaan!" roept Anja enthousiast. "We gaan varen!" Hans strompelt zijn bed uit en gaat naar de WC. Een lichtflits en "Je staat op de foto!" Nou, dan ben je zo wakker. |
|
Ee koud ochtendzonnetje straalt ons tegemoet. "Kom maar deze kant op," lijkt die te zeggen. "Je hebt tot 10 uur de tijd, daarna waait het weer 15 knopen recht op jullie kop." "Jij hebt mooi kleppen, wij varen achter Lizzy aan, die is hier vorig jaar ook geweest. Die weet precies waar we moeten varen." |
|
|
Met een voor ons te hoge snelheid, vaart Lizzy tegen de zon in. Hij heeft een electronische kaart boven zijn stuurwiel en dat maakt het een stuk makkelijker. En wat fijn is voor ons, hij heeft AIS. Betekent zoiets als Automatisch Identificatie Systeem. Hij zendt een signaaltje uit met zijn positie, snelheid en koers. Wij ontvangen dat en de computer rekent het om en plaatst het op onze kaart. Wij zijn het rode bootje, iets verder naar voor zie je een zwart pijltje. Dat is de Lizzy. Het rode spoor is het onze, het zwarte is van hen. |
"Met een voor ons te hoge snelheid?" zul je denken. "Die First van jullie is toch razend snel?" "Ja, dat is die ook, als we zeilen tenminste. Nu varen we op de motor. We hadden in Curacao toch een andere schroef onder de boot gezet? Nu is de Fiddle niet meer vooruit te branden. Met een beetje tegenwind lopen we nog maar amper 4 knopen! En die Lizzy, een Island Packet net zo als lang wij, met een dikke motor en een drie blads schroef? Die vaart op z'n fluitjes 6,5 knopen!"
Om half tien lopen we het baaitje binnen, niemand te bekennen, alleen de Lizzy en wij. We blijven de dag hangen, morgen vroeg weer verder!
|
Om vijf uur rammelt de wekker weer. Weer dat zelfde rotgeluid. "En nu een plaatje van een slaperige Anja op de WC zul je zeggen." Nee dus. Nu een plaatje van Hans die in de kuip zit te genieten van de kille ochtend. Anja heeft zelfs weer een trui te voorschijn gehaald. Dat hadden we een paar weken geleden toen we nog op Bonaire waren nooit verwacht. En de zon wil niet echt door komen. Vandaag varen we naar Ponce. We zullen daar net voor 10 uur binnen lopen. Er is daar een jachthaven op het industrieterrein. |
|
Ondertussen hebben we al twee zakken vuil in het gangboord staan. Die troep moet van boord. Dat gooi je natuurlijk niet over boord. "Op de wal in de jachthaven zullen wel vuilnisbakken staan, gooien we het daar wel in," zegt Anja nog.
We varen de haven binnen. Alleen maar grote witte motorboten. De paar zeilboten die er liggen, liggen achter hun anker te dobberen in de kom voor de jachthaven. "Nou, laten wij dan ook maar ons anker uit gooien." Even later liggen we achter ons anker, het is net tien uur en de wind steekt weer op. "Dat verhaal van vroeg varen, dat werkt wel he? Je kunt de klok gelijk zetten op de wind. Laten we de dinghy maar in het water gooien. Kijken we wat rond en kan meteen het afval weg." "Goed plan An, maar eerst maak ik koffie!"
In de pilot staat dat je niet in Ponce moet inklaren. "Allemaal lastig," staat er. Vraag je het aan andere zeilers die er geweest zijn? "Nooit doen!" is het antwoord dan, "ze komen met hun grote schoenen altijd controleren bij je aan boord!"
|
"Dat valt allemaal wel mee," denkt Hans nog. "Geen kip te zien hier. We drinken ons bakje koffie en laten de dinghy te water. Die is weer helemaal mooi geworden. Anja heeft er een nieuwe hoes over gemaakt. Dat was dus een klus van dagen, maar het resultaat mag gezien worden! We varen door de jachthaven, maar het had net zo goed een kerkhof kunnen zijn. Hies is dus helemaal niets te beleven! En ook nergens vuilnisbakken te vinden. "Daar!" wijst Anja, "op die betonnen stijger voor de beroepsvaart staat een vuilcontainer, daar gaat de troep in!" |
We varen er naar toe en Anja klimt tegen de betonnen zijkant om hoog. Met een "Zo, daar zijn we van af," klimt ze terug in de dinghy. Op het zelfde moment snerpt er ergens een fluitje. En nog eens, en nog eens. Nu nog harder en langer. "Nou, die blaast zijn longen er uit," zegt Hans nog. Anja ziet iemand met een zwart uniform in de verte zwaaien. "Zouden ze ons bedoelen?" Jazeker dus. Op de wal staat een witte Pick Up met grote zwarte letters er op, "Customs". "Laten we er maar naar toe varen".
We komen bij een steigertje en moeten afmeren en het bootje uit. Een norse vrouw kijkt ons aan. Met haar grote lichaam en haar uniform straalt ze best wel gezag uit. We houden het in het Nederlands, da's makkelijker. "U gooit afval weg mijnheer, en dat is verboden!" "Nou," antwoordt Hans, "dan halen we het er wel weer uit." "Nee mijnheer, u mag daar helemaal niet komen. Ik wil uw scheepspapieren, visum en paspoort zien. En ook uw cruising permit."
We stappen weer in de dinghy en varen naar de boot. "Verdomme, wat heb ik een hekel aan dit soort macho vrouwen met een uniform aan. Ze trekken 's-morgens hun apenpak aan en van af dat moment denken ze de baas te zijn. En ze zijn bijna altijd moddervet en ze zien er niet uit."
Een kwartiertje later zijn we weer aan de wal waar ze ongeduldig staat te wachten. Ze controleert de paspoorten en ziet enigszins verbaasd dat we stempels hebben en nog een visum ook. Zelfs de cruising permit klopte. "Ze zal wel gedacht hebben dat we niet ingeklaard zijn," fluistert Anja als de macho weg loopt met onze papieren. "Is uw schip gecontroleerd?" "Nee," antwoordt Hans. Dat was niet nodig volgens de heren Ramon en Gonzales van de Douane in Boqueron.
Er komt nog een witte Pick Up aan rijden. De man draait zijn raampje open en begint een gesprek met onze dame. Ze zegt dat ze bezig is met haar grote vangst en komt weer naar ons lopen. "Ik zou uw schip moeten controleren op voedsel en afval. Wat heeft u onderweg met uw afval gedaan?" "We hadden geen afval bij ons. Wat we weg gegooid hebben is Puerto Rico afval en ik veronderstel dat dat geen probleem is."
"Waar komt u vandaan," gaat ze verder. "En wat heeft u dan gegeten onderweg?" "Ik heb voor vier dagen gekookt voordat we vertrokken," antwoordt Anja. "Wat deed u dan met de verpakking?" "Die hebben we afgewassen, die bakjes gebruiken we vaker." "Maar als u ons schip wilt controleren vaar dan maar mee in onze dinghy," gaat Hans in de aanval. "Dat wordt lachen met dat lijf in dat bootje," dacht Hans nog.
De man stapt uit zijn auto en loopt op ons toe. Hij pakt de vrouw vast en geeft haar een dikke zoen op haar mond. Ze kijkt verward en weet met haar houding geen raad meer. Weg is haar gezag! "Morgen ochtend kom ik uw schip inspecteren," zegt ze nog met strenge stem, "u kunt gaan."
De volgende ochtend om zes uur varen we weer de haven uit. Niet dat we bang zijn dat ze komt, nee, we willen verder naar het Oosten. Dat doen we nog een paar dagen en uiteindelijk komen we op het eerste "Maagden eilandje".
Verder lezen? Klik op Virgin Islands links onder in de balk.
