easypagelogo

April 2009.

Ons 2e vertrek komt steeds dichterbij. En de tijd gaat snel en we hebben toch meer te doen dan we dachten. Stil liggen is nu niet bepaald het beste voor een boot. De zon schijnt elke dag op de zeilhuiken. Als Mazzel, onze scheepskat, er nog eens op springt scheuren ze open. Daar moet dus iets aan gedaan worden.

De motor met zijn bijna 1000 draaiuren loopt nog als nieuw. We denken in Curacao voor het eerst sinds 2004 uit het water te gaan. Het schroefaslager moeten we vervangen en we zetten de oude schroef weer terug. Die heeft wat minder spoed.

Uiteraard lekt de pomp van de WC en staan er paddestoelen op de vuilwatertank. Die lekt op nogal wat plaatsen door heel kleine gaatjes. En dat stinkt dus!!! Daar gaan we glasweefselmatjes met epoxy over heen plakken. Epoxy blijkt beter te werken dan roestvrij staal.

En we gaan voor de moderne LED lampjes. Door het hele schip worden de halogeentjes vervangen voor de zuinige LED lampjes. Tegenwoordig zijn de kleuren wat gezelliger.

Voor onze "On wheels" plannen hadden we een 40 liter diepvriesje gekocht. Dat past natuurlijk ook ergens in de boot. Waarschijnlijk gaat ie in de bakskist, dan horen we hem niet. "Wat moet je nou met een diepvries?" zul je denken. Hij hoeft niet altijd aan, maar als je vertrekt voor een langere tocht is het toch wel makkelijk dat je de eerste dagen niet hoeft te koken. Eerst weer wennen, inslingeren, na het stil liggen!

En dan natuurlijk de elektronica. Dat blijft een zorgenkind. Het enige elektrische apparaat wat ons nooit in de steek heeft gelaten is de wasautomaat. Hoewel, die moeten we weer eens proberen, is al anderhalf jaar niet meer gebruikt.

Onze tweedehands gekochte Inmarsat C terminal heeft de geest gegeven. En dat is heel jammer want het is voor ons de primaire weerbericht gever! Elke 6 uur automatisch voor de plek waarop je je op de wereldbol bevindt. En ook nog gratis! Nu is dat beestje van 1995 dus het zou wel kunnen. Toch maar eens opengeschroefd. Blijkt er een batterijtje voor het opstarten en het geheugen in te zitten. 3,6 Volt staat er op, en het is vastgesoldeerd. En uiteraard niet te koop op Bonaire. Met hulp van Hans z'n dochters is er een nieuw exemplaar hier aangekomen. Een half uurtje knutselen en hij werkt weer!! Zorgen dat we nog een reserve batterijtje krijgen en kan die weer jaren mee.

Ja, en dan die mooie boord PC. Die is ook helaas overleden. Hij vraagt om zijn opstart CD en hij heeft niet eens een CD speler! Ja, en dan loopt het spoor voor onze twee digibeten vast. Einde oefening dus. Kenners zeggen ook dat we hem beter kunnen vervangen.

En een nieuwe ankerketting zou ook wel praktisch zijn. De ankerbak is een bak vol roest. Curacao?

Mei 2009.

We vliegen naar Nederland. Hans zijn oudste dochter Liesbeth stapt in het huwelijksbootje, en daar moeten we natuurlijk wel bij zijn!

En we kunnen deze reis dan meteen combineren voor een bezoekje aan het ziekenhuis in Duitsland. "Onze boot is helemaal in orde voor de komende 5 jaar, nu wij nog," was Hans zijn idee. Hij heeft al sinds ons vertrek in 2005 last van zijn rechter nier. Hoe meer hij drinkt, hoe meer last. En in de tropen moet je nu eenmaal veel drinken................. Allerlei doktoren geraadpleegd, in het ziekenhuis van Faro in Portugal ook niets gevonden. 

Aangekomen in Nederland rijden we de volgende dag al naar onze afspraak bij Pre-Scan, alwaar we binnenste buiten gekeerd worden. Anja loopt smetteloos door haar keuring, Hans heeft een grote steen in zijn urineleider. "Vandaar dus die pijn?" vraagt Hans aan de arts. "Ja, maar er is nog iets. Op je andere nier zit een tumor van 4 cm...................."

Hans valt stil. De man die altijd zijn praatjes en grappen heeft zit als verbijsterd aan zijn stoel genageld. En onderwijl worden alle vier de poten onder hem uitgezaagd. "Shit, daar gaan onze plannen, daar gaat het Panama kanaal," mompelt hij nog.

We lopen het ziekenhuis uit, terug naar ons hotelletje. Het valt niet eens meer op hoe mooi de omgeving hier is. Alles groen en hoge bomen.

Een paar dagen later het trouwfeest van Liesbeth. Ze ziet eruit als in een droom, wat is ze toch mooi. Goed feest. Leuk, heel gezellig, veel mensen. Hans geniet er niet echt van, hij ziet te vaak de grijze wolk van de onzekere toekomst. 

Augustus 2009.

We vliegen terug naar Bonaire. Nu niet voor het vervolg van onze reis. We gaan ons huis leeg halen zodat het verhuurd kan worden. Dat waren we toch al van plan want als we door Panama gegaan zouden zijn hadden we dat ook gedaan. En we gaan de boot klaar maken voor een tijdje rust. Zeilen er af en meer van dat soort dingen. Echt vrolijk zijn we niet. Voorlopig moet Hans elke 6 maanden terug naar Nederland om een CT scan te maken. Kijken hoeveel de tumor gegroeid is. En die steen moet uit de urineleider gehaald worden zodat die nier weer wat ruimte krijgt in zijn afvoer en weer normaal kan gaan produceren.

September 2009.

Weer naar Nederland. We zullen Bonaire voorlopig niet meer zien. In Nederland hebben we niets meer. Geen huis om in te wonen en geen spullen om daar in te zetten. Toch zullen we voorlopig aan deze kant van de Oceaan vertoeven.

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture


Met dat vooruitzicht hebben we in juni een gebruikte Land Rover gekocht en een gebruikte opzetunit. "Als we dit aan elkaar vast maken hebben we wat om in te wonen. Misschien dat we tussen de ziekenhuis bezoekjes door nog even naar een warm land kunnen." oppert Hans.

Ons "Doosje" is best gezellig. We hebben alle luxe en comfort op een paar vierkante meter. Een dubbel vast bed boven, een wc, kookstel met afzuigkap, 200 liter water en goed werkende verwarming. En hij hoeft niet altijd asfalt onder zijn wielen te hebben. "Dus toch on Wheels?", zul je als lezer zeggen?? "Ja. het lijkt er wel op, maar deze keer is dat niet zo zeer uit vrije wil!"

Maar eerst naar de RDW voor de keuring. Het is geen grijs kenteken auto meer, we kunnen immers vanuit de cabine naar achteren. Hij wordt afgekeurd! Scherpe randen aan de zijkant. "Stel je voor dat je hier als fietser of voetganger tegenaan vliegt", was het relaas van de keurmeester. En de spiegels waren niet ver genoeg naar buiten. Nou ja, die man doet zijn werk en had eigenljk ook nog gelijk ook. Twee weken later een herkeuring. "In orde mijnheer," was de uitspraak. "Over twee dagen krijgt u uw nieuwe kenteken." "Fijn, dan kunnen we op pad," was Hans zijn reaktie.

Oktober 2009.

Op pad?  Nou, vergeet het maar. Eerst naar het ziekenhuis voor de operatie van de steen in de urineleider. De operatie mislukt jammerlijk. Na een week weer terug voor de herkansing. Nu lukt het wel. "We zijn er drie en een half uur mee bezig geweest, maar hij is er uit!" zegt de chirurg trots als Hans weer op zijn kamer ligt. "We hebben er een slangetje in gemaakt, dat moet er over zes weken weer uitgehaald worden." "Dus dan kan ik naar het zuiden?" "Wat bedoel je met zuiden? Als je naar Spanje gaat is dat Oke. Wil je verder naar het zuiden dan mag dat niet. Daar is geen goede reguliere gezondheidszorg. In Spanje wel. Denk er aan, er zit een slang in je buik en die hoort daar eigenlijk niet te zitten."

Anja komt op bezoek. "Ik moet over zes weken weer op controle komen. Dan zitten we hier tot half december in ons doosje te wachten. Tegen die tijd is het hier veel te koud." "Dan zakken we toch af naar het zuiden, daar is het wel wat warmer," was haar antwoord. Een week later zijn we op weg naar Spanje! Hans heeft wel last van zijn slangetje, hij beweegt en loopt als een man van 75. Maar dat is altijd beter als in Nederland in de kou zitten te wachten tot de 6 weken voorbij zijn.

November 2009.

We rijden in de stromende regen aan. "Eerst nog even tanken in Luxemburg, dat was vroeger altijd veel goedkoper." Aangekomen in Luxemburg blijkt dat toch wel een beetje tegen te vallen. "Het scheelt nog maar 10 Cent!" Daar hoef je dus ook niet voor om te rijden. We slapen 's-nachts langs de autoroute en de volgende dag zitten we al een eind naar het zuiden. En....... de zon komt door. Nog een nachtje Frankrijk en dan zitten we in Spanje, het beloofde land met zijn mooie weer. Het waait hard maar de zon schijnt en achter glas is het heerlijk. We stoppen voor de nacht bij een pompstation in de buurt van Valencia en parkeren "lekker veilig" dicht bij een andere camper. Geeft niet, die mensen slapen allang. We drinken nog een glaasje en praten de dag nog even na. De wind jankt om ons doosje heen. Het staat behoorlijk te wiebelen. "Slaapt lekker, net een boot achter het anker."

In de loop van de nacht neemt de wind af en inderdaad, we slapen als jonge hondjes in een mandje. Rond negenen worden we wakker. We kleden ons aan, Anja gaat naar buiten om haar haren te borstelen. "Heb jij de voordeur gisteravond niet dicht gemaakt?" "Ja, natuurlijk wel," antwoordt Hans. "Hoe kan dat nou, hij staat op een kier open." "Is onze deur open gebroken, en dat terwijl we erin liggen te slapen?" Er is niets verdwenen, alleen zijn allebei de sloten nu niets meer waard. "We maken wel iets met een ketting tussen de deuren, dan kunnen ze niet meer open als we liggen te slapen."

Met behulp van onze "Kampeerauto gids" vinden we elke dag wel een gratis plekje om te overnachten. We staan nog een weekje in Mojacar. We wachten op vrienden die daar elk jaar overwinteren. We bellen ze op: "Hoe is het met jullie? Waar zijn jullie nu?" Het antwoord was duidelijk. "Onze schotel van de bus doet het niet. Kunnen we geen TV kijken, dat wordt morgen gemaakt en dan vertrekken we."

Afbeelding / Picture We zakken langzaam verder naar het zuiden. Soms over mooie paden, maar meestal over de Autopista. Zandpaden en rotsblokken zullen we nog genoeg tegen komen. "We zijn nu niet meer zo heel erg ver van Malaga verwijderd. Daar kun je alles kopen, dat is een wereldstad. Kunnen we ketting en zo kopen om de auto van binnen af te sluiten."

We rijden langs het vliegveld van Malaga. "Eigenlijk moeten we volgende week of zo weer langzaam terug naar Nederland rijden. Je moet naar het ziekenhuis om de slang er uit te laten halen," zegt Anja. Hans heeft toch meer last van zijn slangetje dan hij verwacht had. Een paar honderd meter lopen wordt al veel voor hem, en wat nog verontrustender is, bijna elke dag zit er bloed in zijn urine. "Ik moet zeggen dat ik het niet zie zitten terug naar Nederland te rijden. Hier elke dag een stukje is oke, maar 2.500 km is veel te ver. Dat red ik nooit op deze manier." "Waarom vliegen we dan niet? Die vluchten van hier uit zijn niet duur en in een paar uur zit je op Schiphol," was Anja's reaktie. "Da's een goed idee!!!!!"

Een paar dagen later hebben we na diverse internetcafe's bezocht te hebben de tickets van Transavia in de broekzak. "We hebben nu ineens veel meer tijd nu we niet meer naar Nederland hoeven te rijden. We rijden naar Tarifa, kunnen we kijken waar de boten naar Marokko vertrekken."

"Goed plan," antwoordt Anja. "Het weer is niet bijster goed, dus we kunnen net zo goed rijden." We komen langs Gibraltar, maar het zicht is zo slecht dat we de rots niet eens zien liggen. In de pas naar Tarifa komen we in dichte mist terecht. "Wie had dat nu verwacht? We zitten in het zuidelijkste puntje van Spanje." Uiteindelijk komen we aan het strand van de Atlantische oceaan.

"Hier is het weer dus duidelijk anders dan aan de Middellandse zee!"

Afbeelding / Picture


In deze tijd van het jaar is dit geen fijne plek om te kamperen. De volgende ochtend rijden we langs de haven om te kijken waar de boten naar Marokko vertrekken. Het weer knapt op en het zonnetje komt weer door. Tarifa heeft naast een supermarkt voor ons niet zo veel te bieden. 's-Zomers barst het hier van de toeristen. Voornamelijk Kite surfers. Je hebt hier altijd wind en een mooie branding. Niks voor ons, we hebben al moeite zat met gewoon surfen.

Afbeelding / Picture De weg van Tarifa naar Gibraltar voert ons terug naar de Middellandse zee. Het weer knapt verder op en alles ziet er weer fris uit. We komen langs een oud windmolenpark, op de heenweg hadden we daar vanwege het slechte weer niets van gezien.

Afbeelding / Picture


En aan de rechterkant? Juist Marokko. Daar willen we naar toe. Niet dat slome overwinteren in Spanje wat zoveel mensen doen. Wij gaan toch meer voor wat avontuur en nieuwe dingen. Als je eenmaal de Oceaan overgestoken hebt blijf je zoeken naar nieuwe uitdagingen. En, als je een jaar of drie in de tropen hebt gezeten loop je zelfs in Spanje te bibberen van de kou!

We hebben nog een dikke week de tijd voordat we naar Nederland vliegen. "Kunnen we mooi nog naar Gibraltar, dat is al weer jaren geleden dat we daar geweest zijn."

We slapen op een braak liggend stuk grond vlak tegen het "hek" van Gibraltar, aan de Spaanse kant. "Hoe heet dat ook alweer?" "La Linea de la Conception, of zoiets," is Anja's antwoord. Er staan daar altijd campers en uit de grond komen slangen met drinkwater. We kunnen dan meteen de watertanks weer vullen.

December 2009.

Spanjaarden zijn net Nederlanders. Die hebben er ook wel wat voor over om eens goedkoop te tanken. Met gevolg dat de file aan de Spaanse kant al gauw een paar kilometer bedraagt. Dat komt niet alleen door de tankers hoor. Als je de stad in wilt kom je eerst langs de douane. Geen paspoort bij je? Dan kom je er ook niet in. Dan de volgende hindernis. Dat is de startbaan van het vliegveld. Daar moet je dwars overheen om in de stad te komen. Dus als er een vliegtuig op gaat stijgen worden de slagbomen naar beneden gelaten. Als, in dit geval, Easy Jet is opgestegen, gaan de bomen weer omhoog en kunnen we verder rijden. Logisch dat er dan een file in Spanje staat!

Afbeelding / Picture

Tanken doen we er niet, maar we gaan wel een dag de toerist uithangen. "We gaan de berg op!!"

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture


We genieten van het mooie uitzicht. Links de overkant van de Straat van Gibraltar, rechts de haven van Gibraltar. Dit is een mooi stukje England. Het is ook echt Engels. De straten, de huizen en de mensen. Met een verschil, ze rijden hier normaal Europees, dus aan de rechter kant van de weg.

Afbeelding / Picture We rijden verder en komen bij de ingang van het oude gangenstelsel in de berg. Dat is al een paar honderd jaar geleden met de hamer en de beitel uitgehakt. Je zal er maar hebben moeten werken. Diverse oorlogen hebben ze de gangen gebruikt voor de verdediging van het stukje England. Soms liep dat fout en lag je als soldaat in een bed te kreperen.......... Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture


We gaan weer naar het daglicht. Met knipperende ogen komen we weer buiten. "Wat zit daar nu op de auto? Een aap?" We dalen weer af naar het stadje. In de winkelstraat komen we nog een leuk hondje tegen. Doet zijn behoefte tegen de lantaarnpaal voor the Post Office.

Afbeelding / Picture Via Mainstreet lopen we naar de Marks & Spencer. Engelser dan dit kan niet!

Afbeelding / Picture


Het was voor Hans een vermoeiende dag. "Ik heb het wel gehad," zegt hij, "ik wil terug naar Spanje en naar bed." Een uurtje later ligt hij lekker te slapen.

We blijven nog een paar dagen hangen, we willen nog een echt engels ontbijtje en dan is het weer tijd om terug naar Malaga te gaan. De auto gaat in een parkeer garage en een paar uur later zijn we weer in Nederland. We bezoeken onze familie en Hans gaat weer naar het ziekenhuis. De stent wordt er in een kwartiertje uitgetrokken en we mogen weer weg. "Nu gaan we wel naar Marokko," zegt Hans tegen de chirurg. "Da's goed," zegt die, "ik zal zorgen dat je nog een recept hebt voor een antibiotica kuur, mocht er een ontsteking achteraan komen. Geniet er van en veel plezier daar in Marokko. Schijnt een heel mooi land te zijn."

Verder lezen? Klik op de button "Marokko". Marokko? Steeds meer zeilende vertrekkers doen Marokko aan. Dat is dus echt de moeite waard!



Created with EasyPage