|
|
02 november 2008.
Al weer meer twee jaar geleden dat we deze site hebben bijgewerkt. Shame on us!!!!!!!! Er is natuurlijk heel erg veel gebeurd alleen hebben we daarover niets meer geschreven. Zoals jullie gelezen hebben, hebben we een mooi huisje op Bonaire gebouwd. Dat heeft nogal wat voeten in aarde gehad, want zo'n huisje staat er natuurlijk niet zomaar. Je moet een bouwer zien te vinden, en liefst eentje die zijn afspraken na komt. Nou, die kun je dus op een hand tellen. Moet je die natuurlijk wel zien te vinden en juist dat is helemaal niet zo eenvoudig. Er zijn een paar grondregels welke je hier in de gaten moet houden.
1. Alles duurt hier minimaal 3 keer zo lang, je hebt dus een heleboel tijd nodig.
2. Antillianen zeggen nooit "nee", alleen maar "ja", ook als ze "nee" bedoelen. Dat maakt het leven ineens heel wat overzichtelijker zou je denken, maar niets is minder waar. Voorbeeld: "Kom je morgenochtend om tien uur langs?" "Natuurlijk, dat hebben we toch net afgesproken!" is dan het antwoord. 90 % kans dat er morgenochtend niemand komt opdagen. Nog eentje: "Ik bel u morgen terug mijnheer". Je wordt dus nooit terug gebeld. Zelfs als alle afspraken op papier staan, met handtekeningen er bij, is dat van geen enkele waarde. Altijd moet er weer opnieuw onderhandeld worden. Waarom dacht je dat die eenwording met Nederland een paar jaar uit gaat lopen? Ondertussen zijn we hier nu al meer dan twee jaar, we hebben het geleerd hoor!! Wij bellen ook niet meer terug, en het is reuze fijn als je je overeenkomst "Nog eens kunt doorpraten."
3. Antillianen ( de meesten) leven bij de dag. Dat hebben ze over van de slaventijd. Toen wist je niet of er nog "morgen" zou zijn. Dus een afspraak maken voor over een week? Problemen! Maar ja, waarom zou je je zorgen maken, morgen schijnt de zon weer, dat is zeker.
4. Iedere Bonairiaan is een bouwvakker en uiteraard een echte vakman. (Zeggen ze zelf) Wij weten inmiddels beter, er zijn er hier nog geen 50. Immers, als ze echt vakman zijn hebben ze een baan in Nederland. Nou zijn om een of andere reden die 50 vakmensen moeilijk te vinden, die zijn altijd ergens anders, of komen "morgen".
Tijdens de bouw van ons huisje hebben we nog een jaar op de boot gewoond. Zo lang heeft het bouwen dan ook geduurd. Maar dat was onze eigen schuld, dat kwam omdat we elke dag op de bouw rond liepen. Dan moet de kwaliteit natuurlijk een beetje beter zijn. Nou is het metselwerk niet zo moeilijk, alleen zijn de betonblokken erg zwaar. Als dat metselwerk niet zo netjes is, geeft dat eigenlijk niets. Als alles klaar is komt de stucadoor en die pleistert het hele huis van binnen en buiten. Als dat nu een van die 50 vakmensen is, heb je geluk.
Het wordt anders als de dakbalken scheef liggen, want die kun je binnen zien. Het dak is je plafond. Dus alle balken er af en nog maar eens proberen. Geeft niets hoor, tijd zat. Dan de dakpannen er op. Een geimporteerde vakman uit Suriname begint er aan. "Ik heb dat al vaker gedaan hoor, dat wordt hartstikke mooi", zegt hij met een stralende glimlach. Vol vertrouwen rijden we weg om een paar uurtjes later terug te komen. Een kant van het dak is al klaar, en hij is al halverwege de andere kant van het huis. Onze monden vallen van verbazing open. Dat is snel! En met een smile van oor tot oor kijkt onze vakman ons aan. "Mooi he?"
Anja kijkt nog eens. "Die pannen liggen allemaal scheef, van links naar rechts. dat ziet er niet uit! Dat kan toch niet zo". "Ik vind het wel lullig om nu weer te gaan klagen", zegt Hans nog. Maar dat helpt niet, Anja houdt voet bij stuk. Alleen...... Hans mag het regelen, Anja vindt het veel te eng op die ladder naar boven.
Dus klimt "onze held" (kennen jullie hem nog?) op de gammele ladder naar boven, kruipt over de panlatten en gaat op de nok van het dak zitten. "Mooi he?" zegt onze vakman tegen onze held. "Wel een hele klus wat je gedaan hebt. Daar staan we van te kijken". De smile is nu niet meer van oor tot oor, nee die gaat nu tot aan het achterhoofd door! "Ja, ik zei toch al dat ik er goed in was".
Nu kun je natuurlijk niet meteen zeggen dat ie er een zooitje van gemaakt heeft. Dat hebben we al geleerd. Laat hen in hun waarde anders komen ze nooit meer terug. En moet je dus weer op zoek naar een andere vakman.
Dus proberen we het op deze manier: "Dat is toch wel heel moeilijk om zo die dakpannen te leggen. Het is bloedje heet hier op dat dak en het is best zwaar werk. Hoe maak je nu dat die dakpannen netjes op een rij komen te liggen? Want het is natuurlijk de bedoeling dat ze van de nok naar beneden netjes onder elkaar komen. Meet je dat uit of zo?" De glimlach wordt nog groter. "Nee mijnheer, dat doen we met een lange lat. Die leggen we van boven naar beneden in de deuk van de pannen. Dan kun je dat precies zien!" Hij pakt zijn lat van 5 meter en legt hem op de pannen. "Ziet u, zo doe ik dat!"
Ja, en nu komt het probleem. Schuchter zegt Hans: "Is die lat wel helemaal recht? Want als die lat recht is, dan liggen de pannen scheef". "Ooooh, mijnheer vindt het niet mooi? Als u het niet mooi vind moet u dat gewoon zeggen hoor!" Met een "Nee, we vinden het niet mooi" klimt Hans weer naar beneden. We stappen in de auto en rijden aan. "Die zien we nooit meer terug", zegt Anja.
Rond een uur of zes rijden we nog eens langs het huis. Alle dakpannen zijn er af en weer netjes op stapeltjes van vijf. En inderdaad, de man uit Suriname hebben we nooit meer gezien.
Al met al is het leven hier echt als in het paradijs. Het bevalt ons uitstekend hier. We wonen nu een jaar in ons huis, de tuin groeit al mooi. We hebben een nieuw sociaal netwerk opgebouwd en passen er helemaal in. En na 23 avonden cursus Papiaments gedaan te hebben spreken we het nog steeds niet. Hoeft ook niet, iedereen spreekt hier Nederlands. Maar genoeg geschreven, dit moet een reisverhaal zijn. Bouwen en wonen op Bonaire hoort daar niet bij.
"Blijven jullie daar nu wonen? Wordt er niet meer gevaren? Jullie zouden toch de wereld rond............"
Ja, vroeger toen we nog werkten en in Nederland waren, MOESTEN we altijd van alles. De meeste keuzes werden voor ons gemaakt. Door ons werk, familie, onze vrienden. Toen we in 2005 vertrokken kozen we voor onze vrijheid. We konden voortaan onze eigen keuzes maken. Een van de grootste pluspunten van het reizen.
Nee, we blijven hier nog niet wonen. We hebben hier een plaatsje gecreeerd waar we terug willen komen. We zijn nog lang niet uitgereisd hoor!
Vrienden van ons, "Kind of Blue" en "Vagebond" zijn via de Noord Amerikaanse oostkust omhoog gevaren. Ze hebben een mooie tocht gehad. Zie hun websites, kun je aanklikken via de Linksbutton op de eerste pagina. Alleen....... ze hebben eigenlijk alleen de kust gezien. Dat vinden we zonde van zo'n mooi wereld deel. Wij willen het op een andere manier doen, we willen ook het binnenland van Noord Amerika zien. "Hoe ga je dat dan doen?" zul je zeggen. "Net als de Amerikanen, met de auto!"
Wil je meer weten? Druk dan op de buttom "On wheels" links in de navigatiebalk.
