We krijgen elke week wel een paar e-mailtjes binnen van mensen die we niet eens kennen: "Hoe is het nou met jullie? Waar hangen julie uit? Alles gaat toch nog wel goed he? We hebben sinds 8 september geen update van jullie website gezien!!!!"
Ja, en inmiddels is het al 21 december 2006, al meer dan drie maanden niets meer geschreven. "Hoe leggen we dat nou uit?" vraagt Hans aan Anja. "Schrijf maar dat we even vakantie nodig hebben," antwoordt ze................... "Nou ja, we kunnen er minstens een paar foto's op zetten," oppert Hans.
Curacao, we zijn er, al sinds 8 september! Die 35 mijl tussen Bonaire en Curacao zijn zo gezeild, boeitje losgooien en zes uur later vaar je de Tafelberg voorbij op weg naar de ingang van het Spaanse Water. Het Spaanse Water is een grote lagune ten zuiden van Willemstad. Eigenlijk is het ook de enige plek waar wij met onze boot naar toe mogen. Alle andere baaien zijn voor ons en de andere zeilboten min of meer verboden. "Heeft met het smokkelen van drugs te maken," zegt de kustwacht, "als er overal zeilboten voor anker liggen, is de controle op drugcouriers bijna onmogelijk." Daar zit natuurlijk wel wat in, en daarnaast zijn bijna alle andere ankerplekken plaatsen waar je vreselijk op de deining ligt te rollen. In het beschutte Spaanse Water hebben we daar natuurlijk geen last van.
|
"Allemaal heel simpel. maar waar is nou die ingang?" vraagt Hans. "Volgens onze beeldscherm varen we er recht op af," antwoord Anja vanaf de kaartentafel. "Kan wel zijn, maar ik zie niks! En we zijn nog geen 500 meter van de wal." "Hoe diep is het dan?" "Meer dan honderd meter," antwoordt Hans. Goed, als je het zo leest is er inderdaad niks aan de hand.
|
Vaar je een paar honderd meter verder naar de kust, dan wordt het opeens duidelijk. De feitelijke ingang is maar een meter of vijftig breed, rechts loopt het strand als rif onderwater door en aan de linkerkant ligt de bodem bezaaid met rotsblokken.
|
Ze noemen ons tegenwoordig "ervaren zeilers", dus moeten we ook dit stukje navigatie kunnen klaren. En dat lukt ook. We varen het Spaanse Water op.
Heel mooi, lijkt een beetje op de Loosdrechtse plassen, alleen zijn de kanten heuvelachtig, de bergen best wel groen, het water helder en het is hier 31 graden Celcius. Hadden ze dat maar in Loosdrecht!! (Dan zou het hier niet zo druk zijn?)
|
We varen een paar bochten om en zie daar, een heel veld met boten. "Dat zullen er wel weer een paar honderd zijn." mompelt Anja. Inderdaad, boten in overvloed, maar ook nog een hoop vrije ruimte. Veel Nederlandse vlaggen. Dat moet ook wel, Curacao is een heel geschikte plek om het hurricane seizoen door te brengen. En zelfs als het eens echt hard waait, dan lig je redelijk beschut op goede ankergrond. Dat natuurlijk zolang de anderen net zo'n goed anker hebben als wij, anders kom je nog in de problemen.
Bijna alle Nederlandse vertrekkers 2005 die verder gegaan zijn dan het traditionele "rondje Atlantic", kom je hier tegen. Hier en daar liggen weer de traditionele verlaten schepen weg te rotten. Her en der staan ook schepen op de wal te koop. Niet alle relaties overleven een Atlantische oversteek en het samenzijn op een paar vierkante meters!
We varen het ankerveld door en vinden een plaatsje tussen de "Sortilege" van Paula & Gijs en de "Spirit" van Ans & Gerjan. Nog meer bekenden? Jazeker! De Schoonheyt, Noorderzon, Limin Lady, Suwarrow Blues, Antaris, Fly Away, Diederik, Cristina, Gaia, Meta, Scott, Elvin, Pelican enzovoorts. We zullen onszelf hier niet gaan vervelen. We hebben allemaal vakantie hier, kunnen toch niet meer weg varen. Het orkaanseizoen duurt nog een paar maanden en om het Panama kanaal door te gaan is het ook nog te vroeg. Je zou de Venezuelaanse kust af kunnen varen maar daar blijkt niet zo veel animo voor te zijn bij de meeste zeilers.
Er liggen hier boten die een paar jaar geleden voor het eerst binnen liepen, maar de meeste boten blijven maar een maand of drie, misschien vier. Dat is erg lang. De gemiddelde zeiler blijft ergens maar voor een paar weken hangen, dan gaat het kriebelen en vaart ie weer verder. Wat moet je in godsnaam al die tijd hier gaan doen?
|
Je kunt met de bus naar Willemstad en kijken naar het oefenen van de jongens van de kustwacht. Admiraalvaren met snelle bootjes valt nog niet mee!
|
Je kunt ook naar een van de vele mooie strandjes gaan die het eiland heeft. Kun je heerlijk duiken en in de zon liggen. Maar de meestje strandjes en duiklokaties kun je niet met openbaar vervoer bereiken. Dus veel bootmensen huren van tijd tot tijd een auto. |
Hebben wij ook gedaan. Een oude Mazda 323 met vierkante banden. Geen schoonheid, en de prijs was er ook naar. Na zes weken en drie lekke banden hebben we hem weer ingeleverd, blij dat we er vanaf waren.
Curacao is de plek bij uitstek om familie en vrienden over te laten komen. Immers, tegen de tijd dat je hier aankomt, ben je al bijna anderhalf jaar onderweg. En inderdaad, iedereen mist jou en jij mist iedereen. Elke dag rijden er wel een paar auto's vanaf het Spaanse Water naar Hato, het vliegveld. Als alles klopt met de douane controles landt de Jumbo rond een uur of vijf. Komen er weer 425 nieuwe toeristen en een paar uur later vertrekken er weer even veel terug naar Nederland. De KLM is er goed mee. Ook gaan er veel zeilers voor een paar weken naar "huis".
30 september 2006.
Bij ons komen Hans z'n dochter Liesbeth en haar vriend Job logeren. We hobbelen met onze Mazda op de vierkante wielen naar het vliegveld, bijna drie kwartier. Mooi op tijd zien we in de verte onze familie uitstappen. Het duurt nog ruim een uur voordat ze in de Mazda zitten.
We gaan een leuke tijd tegemoet, dat is zeker. Elke dag duiken, Job wil zijn tweede duikbrevet halen. "Als we over een paar weken naar Egypte gaan hoeven we niet meer met de duikleider mee, kunnen we zelf en da's veel leuker!" Dat wil dus zeggen dat er heel wat duikjes gemaakt gaan worden. Het aantal duiken wat je gemaakt hebt telt ook mee bij de beoordeling. |
|
In tegenstelling met Bonaire, wordt er op Curcao vanaf de vele strandjes gedoken. Bij elk strandje is wel een duikbasis te vinden.
|
Je hoeft dus niet met flessen te sjouwen, ze staan overal voor je klaar . |
|
|
Ook hier gaat de zon mooi onder in zee, meteen even kijken of de foto gelukt is? |
|
![]() |
En uiteraard hoort er ook een bezoekje bij aan Willemstad City en de Emmabrug, die op de bootjes drijft. |
10 oktober 2006.
De vakantie van Liesbeth en Job gaat veel te snel voorbij. Voor we het weten staan we weer op het vliegveld, nu om ze weer bij de KLM balie af te leveren.
|
Job heeft z'n nieuwe duikcertifikaat gehaald en weer een hoop duikervaring opgedaan. "Wij gaan het helemaal maken, daar in Egypte." Liesbeth is al jaren een kei van een duikster. We vinden het fijn dat ze bij ons op vakantie geweest zijn! |
|
|
Met een "Wie heeft de bruinste benen?" nemen we afscheid. Niet voor lang overigens. Over drie weken gaan wij de KLM ook sponseren, voor vier weken naar Nederland! Maar eerst gaan we weer naar Bonaire. |
|
15 oktober 2006.
Er is een "reversal", d.w.z. dat de wind naar het westen draait. Beter kun je niet hebben om terug naar Bonaire te varen. Dit komt niet zo vaak voor. Morgen vertrekken we.
We halen ons anker op en varen langzaam het Spaanse Water af, door het smalle geultje langs Barbara beach de Caribische zee op. |
![]() |
Als we buiten liggen hijsen we het grootzeil en rollen de genua uit. "Motor uit, rust!" is het motto. En we liggen dan ook meteen stil, wel heel erg rustig! Die paar knopen wind die we in de kont hebben is te weinig om ons tegen de stroom in te duwen. Dus rollen we de genua maar weer in en is de rust voorbij.
Na 6 uur op de motor gevaren te hebben liggen we weer bij Bonaire aan ons boeitje. We zijn er meer dan tevreden mee. Als er een normale passaat wind gestaan had, hadden we een kruisrak moeten zeilen omdat de motor ons niet comfortabel tegen de wind in kan duwen. En een kruisrak naar Bonaire varen tegen de stroom van zo'n 2 knopen in? Dat duurt dus al gauw ZESTIEN uur!
"Wat gaan jullie nu weer op Bonaire doen?" zul je zeggen.
Wel, zoals we al schreven in het verhaal over Bonaire, vinden wij dit eiland het mooiste stukje Nederland. En om heel eerlijk te zijn zien we het niet meer zitten om na onze reis terug te gaan naar het koude, overvolle en overgereguleerde Nederland. We denken ook dat we na zoveel jaar niet meer in Nederland zullen "passen". We gaan een stuk grond kopen waar we ons nieuwe huis op gaan bouwen. (Hans staat al te dromen.) |
![]() |
Dat gaat al met al een heel jaar duren, dus blijven we heel 2007 op Bonaire totdat het huisje klaar is. "En dan?" zul je zeggen. "Nou, we zijn nog lang niet uitgevaren hoor!"
We gaan er vanuit dat het huis verhuurd is als het klaar is. Het is dan december 2007 en het orkaan seizoen is weer afgelopen!
"Waarom nu gaan bouwen en pas over jaren er in gaan wonen?" Daar is een simpel antwoord voor. We verkopen in Nederland ons huis. Voor dat geld bouw je op Bonaire een villa! Ja, nu nog wel. Omdat Bonaire sinds kort een Nederlandse gemeente is geworden, net als Heerlen of Bladel, zal alles toch wel een beetje duurder gaan worden op dat eiland. Nu kunnen we het betalen, over 10 jaar zeker niet meer!
We blijven een weekje hier. Kunnen we alles nog eens "opsnuiven". "Doen we hier goed aan? Weten we het zeker? Kunnen we geen buil vallen?"
Allerlei doemscenario's vliegen door ons hoofd, maar we komen tot de conclusie dat het allemaal wel goed zal lopen als we in de buurt blijven. Als we aan ons boeitje liggen en we hebben een oude auto, kunnen we elke avond gaan kijken.
Maar voor het zo ver is hebben we nog wel het een en ander te doen!
25 oktober 2006.
De wind draait weer naar het oosten, de normale passaat windrichting hier. Dus kunnen we voor de wind richting klein Curacao varen. Samen met de "Zeevonk" varen we af. Die snelle catamaran is daar dus wel eventjes eerder, en dat komt goed uit. Kunnen ze ons de meerlijn van de ankerboei aangeven!
![]() |
Het is een klein laag eiland, twee huisjes en een vuurtoren welke het al jaren niet meer doet. |
Het is dus niet vreemd dat er van tijd tot tijd een schip bovenop vaart.
We koken samen ons avond diner wat we aan boord bij Joke & Henk opeten. Wat een ruimte heeft zo'n catamaran! We hebben een rustige nacht en de volgende dag maken we een duik onder de boot. Mens wat is het hier mooi onder water. Komen we zeker nog een keertje voor terug. In de namiddag varen we de laatste 15 mijl richting het Spaanse Water.
01 november 2006.
We gaan op pad voor een auto. Alweer huren willen we niet meer, en straks op Bonaire hebben we een auto nodig. Op Bonaire wonen maar 13.000 mensen, er zijn daar niet zo veel auto's en de auto's die er te koop staan zijn allemaal verrot vanwege de zoute duikspullen die er in vervoerd worden. Het zijn n.l. oude wagens uit de verhuur aan duikers. Die stappen er met hun natte zoute duikpakken in nadat ze alle zoute duikspullen achter in de bak gegooid hebben. Tel daar de tropenzon bij en in een paar jaar vallen de gaten er in. En dan vragen ze er nog de hoofdprijs voor!
Op Curacao (140.000 inwoners) zijn de auto's veel goedkoper en heb je ook veel meer keus. Onze huur Mazda had van die vlak liggende gestroomlijnde voor- en achterruiten. Bloedje heet daarbinnen als je instapte. En omdat het dashbord zo heet was, bleef het heet in die auto. Die les geleerd hebbende zochten we een auto waarin het binnen even warm is als buiten. En hij moet natuurlijk niet de moeite van het stelen waard zijn. Zie hier onze Daihatsu Rocky. Is het geen dotje? |
![]() |
06 november 2006.
We leggen de Fiddlesticks in de jachthaven van Seru Boca. Vreemd, meer dan een jaar geleden dat we voor het laatst een box binnen varen. Het lukt wonderwel zonder krassen maar het blijkt toch moeilijker dan verwacht. Buren op een halve meter afstand? Dat zijn we dus helemaal niet meer gewend! En echt leuk vinden we het ook niet. Nou ja, wat geeft het, morgen zitten we zelf in de Jumbo naar Nederland. We halen ons autootje op en parkeren het op de bewaakte parkeer ruimte van de haven.
07 november 2006.
Gijs van de "Sortilege" haalt ons om vier uur op en een uurtje later staan we op vliegveld Hato.
Daar staan we dan tussen de toeristen. Een duikkoffer, twee grote tassen, twee rugzakken en het kattehokje waar onze Mazzel in zit. En natuurlijk met Mazzel's gezondheids certifikaat. We gaan door de douane en worden van top tot teen gecontroleerd. Ja, de vlucht van Curacao naar Nederland is een risico vlucht vanwege de drugcouriers en bolletjes slikkers. |
![]() |
![]() |
Ruim drie uur later zitten we onderuit gezakt op onze stoel achter in de staart van de Jumbo. Voor ons mag de reis beginnen! De motoren beginnen te brullen en met een acceleratie die vele malen sneller is dan die van onze Daihatsu, stuiven we over de startbaan. De vleugels buigen naar boven en we vliegen! Het blijft een wonder dat zo'n bak aluminium, gevuld met 436 mensen, een kat en genoeg brandstof om jaren lang op Bonaire rond te rijden, zomaar de lucht in gaat. |
08 november 2006.
We hebben een comfortabele vlucht en na een uur of 8 landen we op Schiphol. Een grijs, nat, druilerig Nederland heet ons welkom. 16 Graden is het buiten, precies de helft van de temperatuur van waar we vertrokken.
Voorlopig mogen we er nog niet uit. Er komt een mobiele rontgen aan rijden. Alle speciale bagage gaat er door heen. Na een paar minuten komt Mazzel ook van de band naar beneden rollen. Een van de douane dames pakt z'n hokje op en zet hem aan de andere kant van de rontgen. Die stralen zijn natuurlijk veel te sterk voor een kat. Even later komt er een vrachtautootje aanrijden. "Animal hotel" staat er op geschilderd. Mazzel mag meerijden naar de aankomsthal.
Een uurtje later komen wij daar ook aan. Mazzel staat al klaar buiten het kantoor van de "Bijzondere Bagage". Die afdeling blijkt al gesloten, hebben ze het arme beest buiten op de tochtige gang gezet. Iedereen had hem zo mee kunnen nemen. Maar.......... Wie wil er nou zo'n stront eigenwijze scheepskat hebben?
We huren een auto en na een paar uurtjes komen we weer bij ons "huis" aan. Mooi is Nederland in deze tijd van het jaar, zeker nu de zon eventjes door komt. Maar we lopen te verrekken van de kou, ondanks dat het "warm is voor de tijd van het jaar" . We hadden ons huis verhuurd, maar per 1 november heeft de huurder het pand verlaten. Hebben wij een mooie slaapplaats voor de komende vier weken. |
![]() |
Toen we in 2005 bezig waren met ons "vertrekken voor onbepaalde tijd", hadden we het stelligste idee na onze reis naar Nederland terug te komen. We hebben toen alles netjes in een container in de tuin gezet. Voor als we weer terugkomen............... (Zie onder button "onze reis" links in de balk). We hebben er nooit bij stil gestaan dat onze ideeen zo zouden veranderen. Misschien wisten we diep in ons hoofd wel dat we weg zouden blijven. Uiteindelijk vertrek je niet zomaar met een boot voor een reis rond de wereld.
Van veel mensen die voor ons al vertrokken waren kenden we het advies al lang. "Verkoop alles wat je hebt in Nederland voordat je vertrekt. De kans is groot dat je geeft er alleen maar zorgen van hebt". En natuurlijk hebben ze gelijk. Het was alleen een drempel waar we zelf overheen moesten.
We schilderen het huis van binnen, laten een boom professioneel achter het huis weg halen
![]() |
en sleutelen nog wat aan het wagenpark van Margriet, Hans z'n jongste dochter. |
|
Uiteindelijk laden we de inhoud onze container van vorig jaar over in een vrachtwagen.
![]() |
De inboedel, inclusief de tuinstoelen en wat nog verder in het huis staat gaat ook mee in de vrachtauto. Bestemming? Rotterdam. Alles weer in een andere container welke op afroep naar Bonaire verscheept gaat worden . |
|
Al met al was het vier weken ouderwets hard werken en stressen om alles op tijd voor elkaar te krijgen. Het was ontzettend leuk om onze familie en vrienden weer eens terug te zien. Het was een beetje alsof we nooit weggeweest zijn. Maar toch blijft het gevoel van "Ik wil terug naar de warmte" knagen. Zelfs een middag in de sauna mag niet baten.
07 december 2006.
We rijden weer terug naar Schiphol. Drie uur voor vertrek al inchecken! Heeft te maken met de nieuwe veiligheidsvoorschriften. Het duurt al bijna drie uur voor we er zijn, files alom en dat terwijl we toch al om 6 uur 's-morgens vertrokken zijn. Geeft niks, het toestel heeft een uur vertraging.
Omdat we een "goedkope" ticket hebben, landen we onderweg ook nog even op St. Maarten. Leuk om dat weer te zien, maar we moeten een uur in het toestel blijven zitten. Uiteindelijk vliegen we in het licht van de ondergaande zon naar Curacao. Uiteindelijk komen we bijna twee uur later aan dan dat het vluchtschema voor ons in petto had. Als het donker is staan Paula & Gijs alweer op ons te wachten. |
|
Een dik half uur later zijn we weer bij de Fiddlesticks aan boord. We zijn weer thuis! Mazzel rent weer in het rond alsof ie niet weg geweest is. Op het dak, over de giek, over de bimini, op de zonnepanelen en weer terug. "Wat is het hier heerlijk weer!" miauwt ie.
"Nooit meer terug naar Nederland?" Natuurlijk wel, we hebben toch de KLM!
09 december 2006.
![]() |
Nadat de lekke band van onze auto verwisseld is, varen we naar ons plekje en liggen heerlijk weer voor anker op het Spaanse Water. |
We halen onze auto op en gaan naar het afscheidsfeestje van de "Spirit", "Schoonheyt" en de "Diederik". Voor hen is de tijd van vertrekken weer aangebroken. Het feestje duurt tot een uur of acht.
"Dat komt goed uit, kunnen we nog gauw naar Coral Estate" stelt Anja voor. "Maar dat is nog een uur rijden." Hans vindt dat best een eind hier op Curacao. "Iedereen rijdt hier met groot licht en fout afgestelde koplampen. Eigenlijk levensgevaarlijk". Uiteraard starten we ons autootje en tuffen naar Coral Estate.
Na een uurtje staan we voor de gesloten slagboom. "Waar wilt u naar toe?" vraagt de bewaakster. "We willen vrienden verwelkomen. Die zijn vanavond aangekomen." "Oke," zegt ze, "weten jullie waar je moet zijn?" Met een brede glimlach drukt ze op de knop en gaat de slagboom open. "Veel plezier en goede avond".
We rijden over een donkere slingerweg totdat we bij Habitat Curacao aankomen en parkeren de auto. We lopen het terrein op en bij het zwembad lopen we onze vrienden tegemoet. Lambert & Marion en Hans & Gerrie. Lambert zijn mond valt open.......... "Zijn jullie hier op Curacao?"
En alweer gaan we een week met veel duiken en veel uit eten tegemoet.
15 december 2006.
Een afscheidfeestje bij de "Gouverneur", een van de betere restaurants van Curacao. Morgen vertrekken onze Nederlandse duik vrienden weer.
16 december 2006.
En nu kunnen we eindelijk de romel aan boord eens op gaan ruimen. De was uit Nederland ligt al een week voor de wasmachine te wachten. |
![]() |
21 december 2006.
Vanavond is het weer "Happy Hour" bij Sari Fundy's. Komen bijna alle scheepsbemanningen voor een drankje. We gaan daar ons gezamelijke Kerstfeest plannen. Dat wordt hardstikke gezellig.
![]() |
Vanuit een zonnig Curacao wensen we onze lezers een prettige Kerst en een gezond en gelukkig 2007 toe. "Op betere tijden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" |