easypagelogo

"Naar 't zuiden" noemen we deze pagina. Het beviel allemaal wel erg goed in St. Maarten, maar het "Hurricane" of orkaanseizoen komt er aan. Officieel begint dat op 1 juli en houdt het weer op op 1 november. Je kunt het klimaat natuurlijk niet aan statestieken binden.

Dat bleek afgelopen voorjaar wel toen "Zeta" in januari het orkaanseizoen van vorig jaar afsloot, ruim twee maanden na de officiele "sluiting".

Zo is ook de begindatum van 1 juli ontstaan middels de statestieken. Klopt ook niet want we hadden begin juni al "Alberto"! Rechts een weerkaartje met de verwachtte loop van deze orkaan. In het gearceerde gebied kun je dus beter wegblijven! Wij hebben er geen last van gehad. Kaartje van 13 juni 2006.

Zodra de windkracht boven windkracht 12 uit komt krijgen de orkanen een naam, op alfabetische volgorde.

Je hebt natuurlijk niet zomaar ineens een orkaan. Ze worden geboren langs de Afrikaanse kust als onweersfrontjes. Door de passaatwind worden die als het ware naar het Caribisch gebied geblazen.

Ze worden "tropical waves" genoemd. Iets van een op de 15 tropical waves wordt een tropische storm en daarvan weer een paar worden echte orkanen.

Gemiddeld 15 per seizoen in "ons" gebied.

Een tropische storm kan dus uitgroeien tot een orkaan, maar dan moet ie wel boven de 6 graden noorderbreedte vertoeven. Vanwege de draaing van de aarde is er "onder" de 6 graden te weinig "Coreolis effect" om de orkaan zijn draaiende beweging te geven. Coreolis is de man die ontdekt heeft dat het water in een leeglopende wastafel altijd rond draait bij het putje. Vlak bij de evenaar draait dat water niet meer in de wastafel. En ten zuiden van de evenaar draait het de andere kant heen. Hierboven op het NOAA plaatje kun je zien dat de hurricane links al die mooie draaiing krijgt. De kern zit hier op 18 graden noorderbreedte.

De NOAA is het Amerikaanse weerinstituut. Hun kaartjes en tekeningen mag iedereen vrij gebruiken omdat ze door de belastingbetaler zijn betaald. Netjes toch?

Naar mate het seizoen verder loopt wordt de kans op en de hevigheid van orkanen groter. Daar heeft NOAA ook mooie plaatjes van gemaakt.

Links juli, rechts augustus. Wij zitten nu nog in het onderste blauwe vlekje op het linker plaatje

In juli zijn de orkanen te vinden in de donker blauwe gebieden. In augustus blijkt het gebied veel groter te worden. De witte pijltjes geven de loop aan. De kleuren geven de waarschijnlijkheid aan. "Kans" in donkerblauw, "meer kans" in groen en zo goed als zeker in oranje.

Imiddels komen er elke week wel een stuk of twee "tropical waves" over. Veel voor de tijd van het jaar. We kijgen er al best veel wind van en ontzettend zware buien.

In een orkaan terecht komen is het slechtste wat je als zeiler kan overkomen. Je moet dus zorgen dat je weg bent uit het gebied waar ze kunnen voorkomen. Dat vinden de meeste verzekeringsmaatschappijen ook. Onze verzekering stelt dat we geen schade's uitbetaald krijgen welke zijn ontstaan vanwege een orkaan die een naam heeft gekregen als we ons in het gebied ten noorden van 13 graden noorderbreedte bevinden. Dit alleen in het officiele "orkaanseizoen".

Je zou in een zogenaamd "Hurricane Hole" kunnen gaan liggen. Dat zijn plaatsen waar je veilig een orkaan door kunt komen. De linkerboot ligt

met zijn boeg in de wal tussen de mangrove's. Met lijnen rondom wordt ie op zijn plaats gehouden. Hij heeft het overleefd maar is ondertussen half gesloopt door voorbijgangers. De rechterboot was afgemeerd tegen een wrak van een vorige orkaan. Ook hij heeft het niet gered!

Maar niet alleen vanwege de verzekering, een orkaan hoeft voor ons geen naam te krijgen, windkracht 8 is al meer dan genoeg! Dus gaan we maken dat we hier weg komen! We willen eerst naar Tobago gaan, maar met het weer zoals het nu de komende dagen zal zijn is dat geen optie. We zouden recht tegen de wind in moeten en dat kan niet op een zeilboot!

15 juni 2006.

Vanmorgen hadden we naar het zuiden willen vertrekken maar we hebben een paar dagen beestenweer gehad hier op St. Maarten. Er is weer een tropical wave overgekomen. Toen bleek dat het voorste vluchtluik lekte als een zeef. Vandaag er uit gesloopt, morgen maken en weer monteren. Zo zijn we weer twee dagen verder!!! Een lekkend voorluik op zee is een drama. We zullen niet direct zinken hoor, maar al het zoute lekwater druppelt op ons bed en dat krijg je nooit meer droog vanwege het zout. En dat willen we niet!

Maar ook een leuk bericht...... Wat hebben we weer heerlijk gezeild. Van Marigot Bay naar the Lagoon. 11 mijl, het is de moeite niet, maar ooooooo wat liep onze Fiddle! Met nog geen 11 knopen halve wind een dikke 7 knopen! En op de motor? 7,1 kn!! We hebben dus niet voor niets het onderwaterschip opgepoetst.

16 juni 2006.

Vandaag hard gewerkt! Eerst het vluchtluik van de punt weer gemonteerd. Voor de zekerheid het ruitje ook maar met boutjes vastgezet. Schroefdraad M5 in luik getapt en mooie RVS boutjes er in. Zo'n ruit die los in je luik zit is niet zo'n prettig idee. Nu kan het over een paar jaar weer gaan lekken, maar we hoeven niet bang te zijn dat het er bij een golf uit vliegt, want dan hebben we echt een probleem.

Nu we het toch over problemen hebben, we hebben meteen ook het "indringers" probleem opgelost. We willen 's-nachts graag met alles open slapen, anders wordt het te benauwd in de boot.

Omdat we allebei slapen als marmotjes, kunnen ze de halve boot leeg laden zonder dat we dat merken. Het komt steeds vaker voor dat er insluipers zijn. Daarnaast is het een prettig idee dat als we niet aan boord zijn je door de luiken kunt zien dat het zinloos is om ze open te peuteren.

We hebben dus mooie RVS spijlen onder de luiken gemaakt. Van buiten niet te openen en van binnen in een seconde te verwijderen. Het blijven vluchtluiken nietwaar? We hadden ze al bij de kajuitingang. De plankjes van de kajuitingang zijn van 15 mm plexyglas gemaakt.

Kan het onderste luikje er uit blijven als we op de kant zijn. Fijn voor Mazzel, kan ie naar buiten.

Ook nog een nieuwe ontluchting van de vuilwatertank gemaakt.

Gaatje van binnenuit door de romp naar buiten boren, precies midden in de groene waterlijn bies. Grote boor er doorheen en toen hadden we een mooi rond gat van 25 mm rond vlak boven water. Doorvoertje van buiten er doorheen, beetje kit en klaar zou Kees moeten zijn. Niet dus, net toen Hans de doorvoer in het gat wilde drukken komt en een bootje voorbij met een forse hekgolf. Hans houdt zijn hand nog voor het gat maar zat meteen tot zijn elleboog in het water. Alles dus kletsnat, daar plakt geen kit meer op! Houten prop er in geslagen, anker op en naar de andere kant van de baai gevaren. Daar was het in een wip geregeld.

20 juni 2006.

Hans wordt wakker van een vreselijk gemiauw. "Baasje, baasje, kom me helpen, ik ben in het water gevallen!!!!" miauwt Mazzel.

Hans springt zijn bed uit maar kan de kat niet vinden. "Miauw, ik zit hier" komt het vanonder het zwemplateau achter aan de boot. Hans kijkt over de rand en ziet een zielig kletsnat katje op de steun van de windvaan zitten. Hij moet er al een tijdje gezeten hebben, want zijn vacht was al aardig droog aan het worden. Hans trekt 'm omhoog en Anja, inmiddels ook ter been, geeft de douche slang aan. "Het stikt hier van die gele vlinders, zal ie wel achteraan gegaan zijn," zegt Anja. "Stom beest, die kunnen vliegen, jij niet!"

22 juni 2006.

Vanmorgen om half 12 de brug door gevaren en lekker aan het zeilen. Het is nu 11 uur 's-avonds, buiten moet je bijna een T-shirtje aan, binnen is het ook fris, 28 graden dus. We willen nog steeds naar Tobago, maar de kans dat we dat ook halen is niet zo heel erg groot. De wind is meest oost zuidoost en die kant moeten we ook heen. Varen nu met een windje van een knoop of 10 tegen, tel onze vijf en een halve knoop erbij en het waait een heerlijke 15 knoopjes.

Geen echte golven, lekker dus! "We krijgen bezoek," mompelt Hans als ie achterom kijkt. "Er komt een grijs schip aan varen, net als de Nederlandse kustwacht op St. Maarten heeft." "Maar we zitten midden op zee," merkt Anja op. We kijken het even aan en even later vaart de DF 24 naast ons. "Ja, ja, daar heb je ze weer, ik dacht dat we ver van Europa vandaan waren. Zouden ze onze vlaggebrief hier ook al willen zien?

Ze varen op een meter of 10 naast ons, best wel eng zo midden op zee. Ze noteren onze scheepsnaam en met een grote zwaai varen ze weer verder. "Wat een heerlijke baan hebben die jongens toch zeg!"

Je hebt hier wat Franse eilanden, St. Barth, een stuk van St. Maarten, Guadaloupe, les Saintes en Martinique.

Lekker weer dus, alleen af en toe een buitje. Je ziet ze op de radar aan komen, de zeilen gaan klapperen en plotsklaps waait het 25 knopen, maar het regent dan zo hard dat de zee vlak blijft. Alleen worden wij dan kletsnat. Volgende buitje op 4 mijl bakboord, gaat dus achter ons langs. De eerste dagen geen hurricanes hebben ze ons beloofd!

23 juni 2006.

Vandaag precies een jaar onderweg, en we hebben er nog steeds niet genoeg van!!!!!!!!!!!!!!!!!

En we hebben nu ons tweede log aangesloten! Al twee jaar geleden in de kuipwand gemonteerd, maar nooit echt nodig gehad.

Ons "normale" log heeft een schoepenwieltje onder water wat door de snelheid van het langslopende water gaat draaien. Omdat er altijd wel schelpjes op groeien zit dat wieltje meestal gewoon vast. Je gaat dan 0.0 door het water, zie rechts.

Ons tweede log is gewoon een repeater van een oude GPS die op de kaartentafel geschoefd zat toen we de boot kochten. Eindelijk eens dat kabeltje getrokken!

24 juni 2006.

Het is nu middernacht en nog steeds boksen we hoog aan de wind naar het zuiden, nu al een dikke 300 mijl. Dat terwijl we ons in Nederland hadden voorgenomen om NOOIT meer aan de wind te varen. Goed, nu hebben we weinig keus, dus doorzetten maar! Overigens is het "aan de wind varen" (schuin tegen de wind in) hier helemaal anders dan op de Noordzee. De golven liggen verder van elkaar af en zijn minder stijl. Dus klappen doet de boot hier eigenlijk nooit.

Als we onder de rook van de, weer aktieve, Montserrat uit komen wordt het tijd voor de lunch.

"Doen we lekker in de kuip, als er dan iets valt is dat niet zo erg," zegt Anja nog. Verlengsnoer naar buiten zodat de broodrooster op de kuipvloer kan staan. Kan die alvast niet meer vallen. Anja roostert haar boterhammetjes en Hans smeert die van hem op de broodplank. Stukjes banaan er op, da's lekker als het brood niet meer zo vers is. Alleen willen die stukjes banaan niet altijd netjes blijven liggen. Geeft niks, daarom zaten we in de kuip nietwaar? Banaan oprapen en weer op het brood. Suiker er over, alleen waait dat natuurlijk meteen van de lepel. Geeft niks, we zitten in de kuip. Kun je nagaan wat een rommel dat binnen zou geven! Heerlijk vier sneetjes met banaan, een deli! Tot.... plons een bak met water in de kuip. Het zoute zeewater spoelt de suiker van het brood af en doordrenkt het brood. Geen deli meer dus.

Mazzel doet het wat dat betreft beter, die raapt een vliegende vis van het dek op en eet die op z'n gemak binnen op. Geen last van wind en de vis kan niet meer in het water springen!

25 juni 2006.

We passeren het mooie Union Island en na een hoog aan de winds rak van 379 mijl komen we 72 uur na vertrek uit St. Maarten aan op Carriacou, in Tyrrel Bay.

Het was leuk om weer langs de zuidelijke Caribische eilanden te varen, St. Vincent, Bequia, Canouan, Union Island. We hebben het gevoel weer thuis te zijn. Gooien het anker over boord, lekker een dik half uur zwemmen in warm water, rust....... De wind draait vanavond naar het noord oosten, nu zouden we halve wind hebben gehad!

We blijven hier een paar dagen liggen, misschien kunnen we toch nog naar Tobago varen. Dat is dus een typisch voorbeeld van hopen tegen beter weten in. We hebben in elk geval wel een goede reden om hier wat langer te blijven!!!!

27 juni 2006.

"Moet de motor nu alweer lopen? Het waait lekker en de zon schijnt. Moeten we toch voldoende stroom hebben?" Genietend van weer een heerlijke ochtend met verse koffie in Paradijs, start Hans de motor. De startmotor komt nog net rond, maar dat is genoeg om ons Soleetje aan de gang te krijgen. "Ik snap het ook niet, ik vind wel dat onze windgenerator erg hard rond draait bij deze wind. Alsof de draden los zitten of zo," antwoordt Hans.

Na de koffie gaat de motorkamer open en komt de multimeter er aan te pas. "Geeft geen gram stroom," is de conclusie. "Blijkbaar heeft onze onderhoudsvrije windgenerator toch onderhoud nodig! Weet je waar het boekje er van is?" Koolborstels? Diodes? De koolborstels gaan jaren mee volgens het boekje en de diodes gaan alleen kapot als je "plus en min" omwisselt.

Dat hebben we dus niet gedaan. Wat kan er dan aan de hand zijn? Toch maar eens de koolborstels controleren. De eerste ziet er inderdaad nog splinternieuw uit, maar nummer 2 zit muur vast. Gekanteld in zijn schacht. "Hoe kan dat nou? Laten we de hele handel maar naar beneden halen, dat sleutelt makkelijker." Dit soort ellende hadden we in Nederland al voorzien. We kunnen onze achterste palen strijken zodat we beter bij de windgenerator en radar kunnen. Komt nu dus goed uit. Na een uurtje ligt de generator in onderdelen in de kuip.

Wat is er fout gegaan? De generator is boven op een RVS paal gemonteerd. Dat ding draait zichzelf met zijn bladen in de wind. Dat kan natuurlijk niet als er een draad aan zit, dat zou meteen in de knoop gaan. Dus zitten er op de paal twee messing sleepringen en in het generatorhuis twee koolborstels. Bij de montage in de fabriek zijn per abuis de sleepringen een paar millimeter te laag gemonteerd met gevolg dat de borstel net op het randje zat, en niet in het midden zoals dat hoort. De borstel gaat kantelen in zijn huisje en loopt uiteindelijk vast. Dus geen stroom meer naar de accu's.

Met een poelietrekker trekken we de sleepringen een stukje omhoog, boren een gaatje door de as waardoorheen een splitpennetje komt. Mooi geborgd, kan niet meer naar beneden. Anja polijst de sleepringen totdat ze er uit zien alsof ze van goud zijn. Een paar uurtjes later hebben we weer gratis energie van de 15 knopen wind die er waait.

02 juli 2006.

Vandaag verlaten we deze leuke baai om verder naar het zuiden af te zakken.

Niet zo ver hoor, 34 mijl verder liggen we in St. Georges, de hoofdstad van

Grenada. Om 9 uur afgevaren, best wel vroeg voor ons doen.

Rifje in grootzeil, want tussen de eilanden kan het hard waaien. Ineens Kraaaaaaaaaaaaaaaaak! Scheur van 20 cm in grootzeil. Stopper in giek losgeschoten. Balen dus, maar na een paar uurtjes komen de dolfijnen om ons weer een beetje op te monteren.

En inderdaad, voordat we bij Grenada zijn barst het toch nog even los. Gelukkig scheurt het zeil niet verder!

Een uurtje of wat later ronden we de rode boei aan de goede, de bakboord kant

dus en draaien St. George's in. Dit is het plaatsje en de baai die in 2004 de orkaan "Vince" over zich heen gehad hebben.

Een complete jachthaven met een paar honderd boten gingen er in korte tijd naar de bodem.

Daken van de huizen en kerken af. En geen geld om alles in korte tijd weer op orde te brengen. Maar ook al weer veel nieuwe daken en die mooie Caribische kleuren.

De regerings-gebouwen zijn al weer mooi gerestaureerd.

Links: Grenada verloochent zijn Engelse afkomst niet.

Rechts: Maar de USA bouwt mooie brandweerauto's

Er liggen nog een stuk of 25 boten voor anker in de baai. De meeste boten "overzomeren" hier omdat Grenada buiten het officiele "Orkaangebied" ligt.

"We already got our share twice," zegt de havenmeester als we water gaan tanken. Bedoelt hij dat de kans niet groot is op weer een hurricane? "Two tropical waves each week," merkt Hans op. "As long as they do not develop it's all right," is het antwoord. Met andere woorden: "je kunt altijd nog vluchten als het fout gaat".

Nee, wij gaan verder. Naar Venezuela!

Langs de kust bij het schiereiland "de Paria" kun je beter weg blijven. (Midden onder op de kaart). Daar worden aan de lopende band jachten opengebroken en leeg geroofd.

Nou zegt hier bijna iedereen dat ze naar Venezuela gaan, maar de meeste boten gaan niet verder naar het zuiden dan de eilanden. Wij dus ook niet, het heeft geen zin om een hoop ellende op je nek te halen! We gaan via Los Testigos (eilandje midden op de kaart, we liggen nu rechts boven op Grenada), naar Ilas de Margarita. Een bekend vakantie oord voor de Nederlanders. Maar ook op de Margarita's is het niet veilig meer voor de zeiljachten.

Vrienden van ons op de "Meta" mailden ons dat hun dinghy daar gestolen is, samen met 5 anderen in een nacht!Mensen die langer onderweg willenblijven zijn zuinig op hun bijboot. Dus elke avond langs de reling omhooghijsen. Groeit de bodem niet aan en is het veiliger tegen diefstal. Wat doen de boefjes? Ze roeien heel zachtjes een ander bootje onder jouw bootje en met een zwaai van hun macheete (groot scherp zwaardmes) snijden ze de val door en valt jouw bootje op die van hun. Ze starten dan de motor van

hun bootje en met een hoop geweld varen ze weg want ze weten dat je er toch niet achteraan kunt gaan want je hebt geen vervoer meer. Dus hebben wij de eerste paar meter boven het bootje vervangen door 12 mm ketting. Slaan ze in een keer hun macheete op kapot. Hoe dat werkt? We houden jullie op de

hoogte!

06 juli 2006.

We hebben contact met Gijs & Paula van de "Sortilege" gehad. Die vertrekken vandaag of morgen vanuit Paramaribo naar Los Testigos. Komen dus over een dag of vier zuidelijk van Grenada langs varen. Wij haken dan bij hen aan en gaan dan samen richting Venezuelaanse eilanden. Daar hebben we zin in!! We hebben ze alweer bijna een half jaar niet meer gezien, voor het laatst op de Cabo Verde in Mindelo.

In St. Maarten hebben we een externe WiFi kaart met versterkertje en buitenantenne gekocht. Sindsdien hebben we bijna in elk baaitje wel Internet aan boord. Kun je altijd wel ergens van een bedrijf of zo oppikken. Hier dus ook. We "hangen" nu aan het netwerk van Island Water World. Straks gaan we proberen de site bij te werken. Zal wel werken, en daarom deze keer wat meer fotootjes!

Verder lezen? Klik dan op "Venezuela" links op de navigatiebalk.