The Windwards.

Dit zijn de "Onderste" eilanden in het Caribisch gebied. Beginnen bij Grenada, en dan verder naar het noorden, dus de Grenadines, Canouan, st. Vincent, st. Lucia, en Martinique. Voor het gemak tellen wij daar Dominica ook bij. Wat wij de Carieb noemen, noemen ze hier de "West Indies"

Om te beginnen weer eens een kaartje om aan te geven waar we zijn, voor ons alles heel simpel, voor de thuisblijvers klinken de namen van de eilanden heel mooi, maar waar ze liggen? Ze liggen in het rode vierkantje op het linker kaartje.

Nu zijn we bijna en uur bezig geweest om een mooi plaatje van de eilanden in dat vakje te maken, helaas het lukt ons niet. Of we zijn teveel digibeet of onze eisen liggen te hoog!

Veeleisend of digibeet? Kijk maar hier boven, ziet er niet uit, maar het gaat maar om het idee toch?

Dinsdag 14 maart 2006.

Na 5 weken varen we weer! Vanmiddag samen met Rene en Helga van de "Vagebond" vertrokken vanuit Trinidad naar Carriacou, een eilandje ten noorden van Grenada.

120 mijl, aan de wind. Da's weer wennen na ruim 3000 mijl voor de wind varen. Maar het waait maar 15 knopen, windkracht 4 en het is volle maan. We varen tussen twee booreilanden door (staat er maar eentje op de kaart) Je kunt ze niet missen zo groot zijn ze. In onderbroekje midden in de nacht buiten zitten, heerlijk! En als verkoeling af en toe een beetje buiswater van een graad of 29.

Wat wil een mens nog meer?

Nou, eerlijkheidshalve moeten we ook melden dat het af en toe wel heel erg hard regent, met bakken! Echte tropische buien. En waaien? Ook steeds harder, met een top van 35 knopen, maar dat is maar eventjes. We varen met een rif in het grootzeil en een halve genua. Hiernaast het radarbeeldscherm. Zoveel regen dat je niet eens een booreiland ziet liggen op 3 mijl afstand! Zoeven een verstekeling aangekomen. Er zit nu een mooi tropisch vogeltje uit te puffen achter op onze boot. Is ook een eind van het land af. Mazzel slaapt gelukkig.

Rond 3 uur in de nacht varen we het zuidelijke rif van Grenada binnen. De golven zijn weg en de wind neemt weer een beetje af. We worden een rot eind door de dwarsstroom weggezet. Die loopt hier met 2 knopen van oost naar west. Gevolg? Het laatste stuk op motor en gereefd grootzeil.

Woensdag 15 maart 2006. 13.00 uur West Indies tijd.

We lopen de baai van Hillsborough op Carriacou binnen, we zijn precies 24 uur onderweg geweest. In de baai ligt de "Garabes" met Ruud en Araksi al op ons te wachten. Hardstikke gezellig, hebben ze sinds Las Palmas op de Canarische eilanden niet meer gezien! Een paar uurtjes later komt ook de "Vagebond" binnen zeilen.

Woensdag 16 maart 2005.

We snorkelen voor het eerst weer in de Carib! Allemaal bekende visjes als in de Rode Zee en rond Bonaire. Heerlijk!

Vrijdag 18 maart 2005.

Thomas de taxichauffeur die een oud gedeukt Toyotabusje rijdt neemt ons mee voor "a tour around the island". Hij vraagt tenminste niet eerst een woekerprijs. Met een fantastische monotone stem, om over het lawaai van zijn bus uit te komen, vertelt ie alles over het eiland. Dat gaat goed totdat Hans vragen gaat stellen, dan valt ie uit z'n rol en is de tekst weg.

We drinken een glaasje onderweg op dit mooie eiland. Bij terugkomst vragen we of hij een goed restaurantje weet, "And please not too expensive," zegt Hans, "we already have to pay you a small fortune!" "Tell me about money," antwoordt Thomas. "I'll make you a special offer! I'll bring you free of charge, you only pay 20,-- EcDollars (3 Ec$, east carribian dollar, is 1,-- Euro) for bringing you back to your boat!" Gezien de afstand is dat inderdaad een nette prijs, temeer omdat die 20 Ec$ voor ons zessen samen is.

Even later rijdt ie een inrit in en stopt voor een gesloten hek. "Gaan we bij zijn oma eten?" vraagt Rene. Thomas rijdt het pad verder af en we komen terecht in een klein paradijsje. Een rond gebouwtje, met een dak als op de sprookjes huisjes in de Efteling. Mooie tuin er omheen en een paar chaletjes er bij die verhuurd worden. Van een engels stel wat 7 maanden geleden begonnen is. We hebben een heerlijk betaalbaar 3 gangen diner zoals we maanden niet meer gehad hebben, en inderdaad haalt Thomas ons op om ons weer naar de boot te brengen. Prachtige dag geweest! Ps. Eten op Carriacou? Vraag naar "The Round House".

24 maart 2006. pos: 12 gr 37 min Noord, 61 gr 21 min Zuid.

"Verdomme, het is weer zover! Nou lopen we alweer dagen achter met onze website. Gaan ze in Nederland weer mailtjes sturen of er wat aan de hand is. Hans, doe er nou eens wat aan!!!!!" roept Mazzel.

Hans kijkt verstoord op, kijkt Mazzel met een boze blik aan en roept terug: "Doe het zelf, stomme kat!" "Nou zal ik ze eens laten zien dat ik dat ook kan" denkt Mazzel, loopt de kajuittrap af en zet de computer aan. "Heb ik toch vaak zat bijgezeten toen Hans dat deed. Zal wel een hoop schrijffouten maken, misschien dat Anja die er voor mij uit wil halen".

"Goed, daar gaan we dan. Mijn naam is Mazzel, ik ben de scheepskat. Ben best al groot, al bijna een jaar oud hoor! Ik heb hier aan boord bij Anja & Hans een heerlijk leven. Ik hoef maar te miauwen en ik krijg een bak vol eten, en als ik gepoept heb dan krijg ik nieuwe, schone korrels in mijn bak.

Alleen vandaag, nu is het allemaal anders geworden. Hebben ze emmers vol met dat felle witte zand van het strandje opgehaald. Poept lekker hoor, maar als ik er dan in ga graven zit alles vol zand!

We zijn nu in de Tobago Cays, we liggen voor anker (rode bootje) achter het "Horseshoe reef", uit de lucht kun je dat goed zien, maar wij liggen in het water, dus dan lijkt het anders zegt Hans.

Nou vind ik het hier natuurlijk ook best mooi, maar om nu zo gillend enthousiast te zijn als die twee bazen van mij, dat vind ik nou wel weer een beetje overdreven. Oke, het water is hier mooi van kleur, hebben ze nog nooit gezien. Parelwitte strandjes, hebben ze ook nog nooit gezien. "Nog mooier als in al die reisburo folders" riep Hans nog. Anja was zo verbaast van al dat moois hier dat ze al helemaal niks meer zei. Hans maakt allerlei rare sprongen op het strandje.

Aanloop..........

Op z'n kant, onze atleet. Wedden dat ie niet verder komt?

Voor mij is het helemaal niet zo leuk hoor! Ik zie de vissen rondom de boot zwemmen en ik kan erniet bij!! En ze vangen helemaal niks voor mij, ze hebben het alleen nog maar over duiken!!

Gisteren hebben ze zo'n masjien uit de bakskist omhoog getakeld, staat nou op het voordek. Maken ze van die flessen aan vast die zo op hun rug mee in het water nemen. Trekt Hans aan een touwtje en een herrie dat dat ding maakt, wil je niet geloven joh! Ren ik naar de kuip en lig ik drie kwartier met mijn poten in mijn oren te wachten tot ze klaar zijn. Ik miauw nog eens voor een lekker hapje. Niks hoor, ze zijn me helemaal vergeten!

Gaat Anja met Rene, je weet wel, die van de "Vagebond" samen onderwater met die flessen op hun rug.

Help, de bazin gaat vreemd!!!!! "Nee hoor", zegt Anja nog, "Ik geef hem alleen maar duikles hoor!" Nou vraag ik me toch af, waarom sjouwt ze dan met die foto rond?????

"Om aan Helga te laten zien dat ie al op de bodem kan zitten" antwoordt ze.

Kletskoek vind ik het!

En vanmorgen, weer van hetzelfde. Hans trekt weer aan het touwtje van dat rare masjien op het voordek en ik kan weer in de kuip gaan liggen met mijn poten in mijn oren vanwege de herrie!

Als ze klaar zijn worden alle duikspullen, en dat is een hele berg hoor, in onze dingy gegooid.

Komt er nog een andere dingy aanvaren met Paula & Steve van de "Long white cloud" (New Zealand) en Rene & Helga er in, en ook zo'n berg met duikspullen er in.

"Daaaaaag Mazzel, goed op de boot passen he?" roept Anja nog en met een hoop gas stuiven ze weg. Gaan ze naar het eiland Mayreau, naar Snake Channel, meer dan een mijl hier vandaan! Nou ja, als ze nou een visje voor mij meebrengen, dan zal ik op de boot passen. Ik ga lekker op mijn kussen onder de doghouse liggen en val pardoes in slaap...............................................

Ineens schrik ik wakker, komen die twee dingy's aanvliegen. "Zijn ze nou al terug? Jezus, heb ik liggen pitten zeg! Heb ik helemaal niet opgelet. Nou ja, wat maakt 't uit, je zult zien dat ze toch geen vis meebrengen."

En inderdaad, geen vis, maar ze kijken wel allemaal heel vrolijk. Hebben ze plezier gehad en da's ook mooi, toch??

1 april 2006.

"Hallo jongens, ik mag weer schrijven! Zoveel positieve reakties gehad, geloof je haast niet. Mailtjes van: "Laat Mazzel de kat maar schrijven, veel leuker" komen als het ware bijna dagelijks binnen! Ja, en zeg nou zelf, als je zo'n complimenten krijgt, ga je toch bijna naast je kattevoetjes lopen. Oppassen dat Hans dit niet ziet, schupt ie me gelijk achter de PC vandaan. Jaloers dat ie is op mij!!

Maar ja, wat valt er nu eigenlijk te vertellen? Hier achter het rif is voor mij in elk geval niks te beleven.

Anja & Hans & Rene & Helga duiken voortaan elke dag

en laten mij heel zielig en alleen op de boot achter.

Vis meebrengen? Nee hoor! Komen ze een echte grote haai onder water tegen, zeker twee meter lang. Da's toch groot genoeg om voor mij een stukje af te snijden? Doen ze dat niet! En die schildpad dan? Die kan je toch zo pakken? Vinden ze zielig! Nou, dan gaat er voor mij de lol van af hoor.

Gelukkig zijn we vanmorgen vertrokken. Eerst hadden ze nog willen gaan duiken, maar dat ging niet door. Flauwe kul allemaal, dat duiken. Mensen horen niet onder water, net zo goed als katten niet in het water horen.

Maar ik begrijp nu wel waarom we zo lang achter het "Horse-Shoe Reef" gelegen hebben. Voordat we gaan varen moet alle rommel opgeruimd.

Bijvoorbeeld dat herrieding op het voordek, ik weet tegenwoordig dat dat een compressor is om de duikflessen op te pompen, Mazzel is niet dom hoor! Nou dat ding moet achter in de bakskist gestopt worden. Maar die zit na een week natuurlijk helemaal vol met andere troep. Dus eerst uitladen, dan de compressor er in, hoesje er over. Dan weer al die duiktroep er bij, de gevonden schelpen opruimen, motor van de bijboot hijsen, alle rommel op dek vastbinden en ga zo maar door. Zijn ze met z'n tweeen toch al gauw een paar uur mee bezig, en dat in de brandende tropenzon. En Hans z'n neus is al helemaal verveld. Loopt ie nou met zo'n zot hoedje op tegen de zon. Ziet er niet uit joh!

En weet je hoever we gevaren hebben? ZES mijl, anderhalf uur! Zul je zien dat ze morgen die compressor weer naar het voordek gaan zeulen. Niet goed bij die twee.

Waar we nu zijn? Canouan, we liggen in een baai vlak voor een heel mooi hotel voor anker. Dit eilandje ligt ten noorden van het Horse Shoe rif.

En wat heeeeeeeel spannend is??? Ze zijn uit eten geweest en hebben een Doggiebag, een doosje waar ze eten in mee naar huis brengen voor de hond, meegebracht. En wat zo leuk is? Ze hebben helemaal geen hond, alleen een kat! En die kat? Dat ben ik!

Dat wordt dus smullen voor mij!!!!!!!!!!!

02 april 2006.

Kan toch niet waar zijn? Hebben ze die Doggiebag zelf leeggegeten! "Grapje, 1 april," zei Hans nog. Kwal dat ie is.

Vandaag varen we naar Bequia, een mijl of twintig naar het noorden. Wordt aan de wind boksen, dus rust voor mij, ik ga pitten in de doghouse!

03 april 2006.

Dat aan de wind boksen viel wel mee, bijna halve wind hadden we vandaag. Nou dan hebben ze mij ook niet nodig, ik dus lekker dutten in de kajuit. Bootje hing lekker op een oor, eerst met een rifje in het grootzeil, naderhand ging ook dat rifje er uit. "Laten we het rif er maar uitgooien, zit onderhand vastgeroest" zei Hans nog.

Komen we vlak bij de "Kaap" van Bequia, gaat ineens de reel van de vislijn ratelen. "Verrek, ze zijn aan het vissen" schiet het door mijn kop, "dat ik dat niet in de gaten had! Doen ze voor mij die lieverds! Zeg nou zelf, waarmee kan je een kat nou gelukkiger maken?"

In een mum van tijd is er een paar honderd meter lijn afgerold. "Dat moet een flinke zijn" roept Hans. Anja rolt de genua in en gooit de grootschoot los. "Als we zo hard varen krijgen we 'm nooit binnen!"

De vis wordt moe en stukje bij beetje rolt Hans de lijn weer in. Ze zijn er zo druk mee bezig dat ze mij helemaal niet zien. Ik hou me gedeisd en ze vergeten zelfs om mij op de WC op te sluiten!!!! Hans haakt die grote ijzeren haak in de kieuw van de vis en trekt hem aan boord. Dat is dus een heel mooie Tonijn, hebben we geen van allen ooit gegeten, maar ze zeggen dat ze heel lekker zijn! 51 cm lang is ie, en met een mooie ronde buik. Ik kijk het op een afstandje aan, die vis is groter dan ik en heeeeel gevaarlijk!

Ik ga er vlak bij liggen, vergeten ze mij niet als er afval over blijft! Anja pakt het "Groot visseboek", daarin staat wat voor lekkere dingen je kunt klaarmaken van verse vis die je zelf vangt. We varen de baai in en gooien het anker uit.

Hans maakt de Tonijn een kopje kleiner, geeft mij mijn verdiende stukjes en neemt een biertje. Heel tevreden kijken we alle drie de baai rond.

Vanavond gaat de vis in moten op de barbeque, komen Helga & Rene & Martijn helpen om hem op te eten.

Zeker weten dat er nog wat voor mij overblijft! Ik heb het toch maar getroffen hier, leuke bazen, fijn schip, helemaal in de Carieb!

05 april 2006.

We liggen hier nog steeds in de baai, vandaag geen zon, wel een gefrustreerde Hans die zich de hele dag zit te ergeren achter de PC. Het lukt weer allemaal niet.

Hij zit te rommelen met allerlei WiFi kaartjes om verbinding te maken met het internet. Heeft zelfs een pre-pay telefoonkaart gekocht waarmee hij volgens de winkelier zo met GPRS het internet op kan. Hij kwam helemaal stralend aan boord met "Mazzel, nou hebben we het!" Nou, stralen doet ie al helemaal niet meer hoor. Anja en ik zijn er al aan gewend!

Zo eens in de paar weken heeft hij zo'n PC aanval. Hij heeft nog zo'n frustratie op de computer. Dat is zijn "Jukebox", heeft ie er ondertussen meer dan DRIEDUIZEND nummers in zitten. En ik moet zeggen, hij heeft er verdomd mooie muziek in gestopt. "Voor elke sfeer een eigen deuntje", zegt ie dan.

Alleen............ Pink Floyd. Ik kan de naam al niet meer horen. Had ie van een vriend in Nederland een DVD gekregen met alle cd's van die groep er op, een stuk of twintig wel! Toen heeft ie hier aan boord een copieerfoutje gemaakt en toen was er geen Pink Floyd meer! Nou, dat was balen!

Ondertussen ben ik bijna een jaar oud geworden, en toch minstens een avond, zeg maar nacht, in de week is ie er mee bezig geweest. (Ik hou dat allemaal in de gaten want ik ben 's nachts wakker).

Af en toe komen we een boot tegen die ook wat muziek van Pink Floyd aan boord heeft en dat moet dan natuurlijk meteen gecopieerd. Uiteindelijk had Hans alles weer bij elkaar geschoffeld. "Mazzel" zei hij "ik heb bijna alle muziek van Pink Floyd weer bij elkaar!" Nou, dat was feest joh. Ik extra brokjes en zo! En een paar dagen later? Juist, weer bijna alles kwijt. Elk nummer speelde nog maar een minuut! Gelukkig had ik mijn brokjes al gekregen toen ie dat ontdekte!!

We zullen hier nog wel een paar dagen blijven want gisteren kwam de "Fly Away" de baai binnen varen. Edze en Margriet varen met die boot rond. We hebben ze voor het laatst september vorig jaar in Portugal gezien. dus hebben Anja en Hans weer veel bij te kleppen!

Oh ja, voor ik het vergeet, die Tonijn de ze gevangen hebben. Helemaal op natuurlijk, en wat nou zo leuk is van Anja.... ze heeft heel stiekem een groot stuk voor mij achter gehouden! Veel lekkerder dan die kalkoen van vanavond!

08 april 2006.

Mazzel heeft zoveel fanmail gekregen dat ie er een beetje verwaand bij ligt te kijken. Hij krijgt zelfs post van andere katten en ook honden! Dus blijft ie maar weer eens een paar dagen van het toetsenbord af.

Hans mag het weer eens proberen, maar die heeft er ook niet echt zin in!

Positie: ChateauBelair Bay op st. Vincent. Mooi eiland met echte palmboom wouden op de berghellingen van de vulkaan. Je vaart de baai binnen en je wordt al meteen verwelkomd door een boatboy, maar echt opdringerig zijn ze zeker niet. Komen 's-morgens lekker vers brood brengen.

Vanmorgen heerlijk gedoken bij een eilandje voor deze baai. Zelden zoveel en zo mooi en HEEL koraal gezien. Duidelijk een plek waar weinig mensen gedoken hebben!

Links onze Fiddlesticks.

(Foto door Vagebond)

Een leuke boatboy, David, een echte rasta man, heeft ons meegenomen naar zijn Mango boom. Klom er in, schudde met de takken en oeps we hadden een rugzak vol Mango's. Was wel weer een uur lopen, maar het bracht ons ook in de "woonwijken", verder weg van het strand. Allemaal kleine huisjes, groot hoeft niet, iedereen leeft hier buiten. Kabbelende riviertjes waar men zich in wast en de was doet.

Ruisende bomen, zingende mensen. We komen de laatste dorpsgek op zijn ezel tegen. Hij wordt boos als Helga deze foto neemt. Aan de kant van de weg zit een groepje vrouwen elkaars haar te vlechten. "He won't bite" lachen ze.

We varen weer verder, naar Marigot Bay op st. Lucia, weer een eilandje verder naar het noorden. Onderweg komen we de twee lelijkste charterschepen ter wereld tegen. De Club Med I en II. De I zijn we al eens tegen gekomen bij Lagos in zuid Portugal.

Vergis je niet, links op de foto de Club Med I en rechts de Fiddlesticks! (Foto Vagebond)

Marigot Bay op st. Lucia is zo'n plaats waar je geweest moet zijn. In elk verhaal wat je leest wordt Marigot aangeprezen. Misschien dat wij dan de eersten zijn die die trend gaan breken. Simpel, er is geen zak aan. Wat ooit prachtig geweest moet zijn is nu een groot hotel met strandstoelen, en een haven die vol ligt met charterschepen van "Moorings", die bovendien geen van allen verhuurd zijn. Tel er nog een paar irritante boatboys op surfplank bij die je boot bekrassen en dan toch nog verbaasd zijn als je geen bananen koopt........... Maar natuurlijk is niet alles een drama. Helga en Rene halen ons op met hun dinghy, we varen naar zo'n restaurantje en eten de heerlijkste pizza sinds maanden!

09 april 2006.

Vanmiddag op Martinique aangekomen. In de baai "Le Marin" liggen we nu, samen met nog een dikke 500 andere boten.

Alles is Frans, steek je de straat over, wordt je plat gereden door een nieuwe Renault of Peugeot van een model dat we nog niet eerder gezien hebben. Je betaalt hier ook met Euro's. Ook hier weer rijen steigers met charterboten die niet verhuurd zijn. Foute tijd dus? Hoewel rustig vergeleken met Europa, is de echte "Carib-rust" ver te zoeken.

In de baai nog een bijzonder schip. Eentje van Dockwise Yachttransport. Je vaart daar je schip gewoon naar binnen en na een paar weken wordt je boot in de Middellandse zee afgeleverd! Lading? Een stuk of tien mega motorjachten van een meter of 30 lang en nog een stuk of 8 grote zeiljachten, groot is dus ook een meter of 15 en langer. Het seizoen hier loopt ten einde, in de Middellandse zee begint nu het voorjaar. In November komen ze weer terug. (Foto's kwijt geraakt).

Varen we toch liever zelf onze boot over. We hebben dan wel niet zo veel geld als de eigenaars van bovengenoemde schepen, tijd hebben we genoeg!!

Bijzondere voordeel van deze baai? Er is hier een "Leader Price", soort Aldi of Lidl. Achter de winkel niet alleen een parkeerterrein, maar ook een dinghy dock! Je gooit zo je karretje leeg in je bijboot! En zo heeft elke baai toch weer zijn charmes.

11 april 2006.

Rond 12.00 uur hebben we de boodschappen uit de dingy geladen en aan boord opgeruimd. Je kent het wel. Wikkels van de blikken af, kartonnen dozen weg. Blikken in de teil met chloor enzovoort. Belachelijk? We hebben nog steeds geen kakkerlakjes aan boord gesignaleerd en dat willen we zo houden!! We varen naar st. Pierre, een baai aan het noordoosten van dit eiland, kunnen we morgen door naar Dominica.

12 april 2006.

We hoeven maar 30 mijl te varen naar Roseau, de hoofdstad van Dominica. Dominica heeft een slechte naam bij de yachties, voornamelijk ontstaan vanwege de wel heel erg opdringerige boatboys. Er gaan verhalen rond van boatboys die 5 mijl op zee je al tegemoet komen varen. Ze waren zo opdringerig dat de meeste yachties (mensen die met een boot rondzwerven) dit eiland voorbij voeren. Gemakkelijke oplossing, eilanden zat hier. Wel jammer.

Dominica is een van de mooiste eilanden hier. Klem liggend tussen de twee rijkste eilanden van de Carieb, Martinique en Guadaloupe, behoort de bevolking hier tot de heel armen der aarde.

Er kwamen verkiezingen en er werd een nieuwe president gekozen, hij schijnt een jaar of 35 te zijn. Rondkijkend naar de welvaart op de naburige eilanden, pakte hij het boatboy probleem bij de wortel aan. Ze kregen allemaal een gratis opleiding tot gids op het eiland. Een half jaar blokken op de geschiedenis van het eiland, de flora en fauna. Ze vallen de zeilboten niet meer lastig, ze verlenen tegenwoordig service. Ze hebben een baan en eigenwaarde. Trots op hun eiland vertellen ze er over en laten ze alles zien. Uiteraard moet je voor die service betalen, maar dat is heel veel waar voor zijn geld.

Gewapend met onze vooroordelen varen we langzaam en oplettend de baai van Roseau binnen. In de verte ligt een groot cruise schip aan een spiksplinternieuwe steiger. Er komt een speedboot met volle snelheid op ons af. "Daar heb je de eerste boatboy" zegt Anja.

"Hi, I'm Pancho. Do you need a mooring?" Zoals altijd wimpelen we ook deze boatboy af. "Are you shure you don't want a mooring?" "Yes!" antwoordt Hans een beetje geirriteerd. "How sure can you be?" glimlacht Pancho Hans toe en met een zwaai vaart hij weer naar de wal. "Daar zijn we gauw van af" zucht Hans Anja toe.

We varen verder, het water blijft 50 en daarna 30 meter diep. Alle boten liggen hier aan een mooring. (mooring is een meerboeitje aan een groot blok beton). De bodem loopt hier steil naar beneden en veilig ankeren gaat hier helemaal niet. We moeten dus toch aan een mooring. Maar welke? Je hebt grote boeien met kleine betonblokjes voor kleine bootjes, en kleine boeitjes met misschien wel een groot blok beton er onder.

"Welk boeitje moeten we nu pakken?" vraagt Anja. "Waar is die Pancho nou naar toe?" Voor het eerst zitten we verlegen om een boatboy! Even later varen we langs het terras van de duikbasis. Je kunt echt op een paar meter van de kant varen! Pancho loopt op het terras met een blik bier in de hand. "Pancho!!!!" roept Anja, "Can you help us?" Hij zwaait, springt in zijn bootje, start zijn motor en vliegt naar ons toe. "Follow me, I'll bring you to your mooring".

"Dat gaat geld kosten" zegt Hans. "In de pilot staat dat het aanpakken van een lijntje al 5 Us$ kost."

Er komt nog even een forse vlaag wind aan met gevolg dat Pancho twee keer onze lijn aan de boei moet vastmaken. "Ik verrek het om 10 dollar aan die gozer te betalen" roept Hans naar Anja die op het voordek met de lijnen bezig is. "We zien wel!" roept ze terug.

"How much do we have to pay for this mooring?" vraagt Hans. "Nothing, it is not my mooring," antwoord Pancho. Hij blijkt een leuke gozer, met een biertje is ie tevreden. Of we geen eiland tour met hem willen maken? Maar we hebben haast, we willen naar Antigua voor de jaarlijkse "Antigua Classic Boat Regatta." Morgen vroeg gaan we weer verder, maar we beloven hem hier terug te komen.

13 april 2006.

Rond een uur of tien varen we af, weer verder naar het noorden, naar Porthmouth, nog steeds in Dominica. Uiteraard worden we ook hier weer verwelkomd door de boatboys, maar alles gaat vriendelijk en als we zeggen dat we niets nodig hebben zwaaien ze en met een vriendelijk groet varen ze verder.

Er liggen hier een stuk of zeven scheepswrakken op het strand. Vrachtschepen, groot en roestig. De sporen van de hurricanes van de afgelopen tijd. Je zal maar zo'n wrak een meter of 5 van je voorgeveltje hebben! (rechts)

We laten ons verleiden en boeken toch een "Tour on the island" en een "Visit to the waterfall". Zie het maar als een stukje ontwikkelingshulp voor dit eiland, ze kunnen het zeker gebruiken!

14 apil 2006.

En daar gaan we dan!!! Om 9 uur worden we door een boatboy bij onze boot afgehaald. We varen langs de Vagebond, pikken Helga en Rene op, varen langs de Schorpioen om Saskia en Wouter een lift te geven, varen naar de Pelican en pikken Jaqueline en Ruud plus kids op. Op naar onze tocht over de "Indian River", een must als je op Dominica bent. Met vliegend buiswater stuiven we langs de scheepswrakken naar een kleine riviermonding, een meter of 10 breed.

De buitenboordmotor gaat uit en wordt omhoog geklapt, de peddel komt te voorschijn en even later schuiven we een kompleet andere wereld is.

De boatboy heeft zijn cursus met goed gevolg volbracht en vertelt vol trots over alle vreemde vogels, vissen en bomen die hier staan. Dat de wortels van de bomen de oevers vast houden enzovoort. Dit is wel zo onwaarschijnlijk mooi dat we er eens een groot plaatje aan wagen.

Uiteindelijk komen we bij een leuk terrasje uit om wat te drinken. Dorstig wordt je er wel van!

We worden weer bij onze boten afgezet om een uurtje later weer te worden opgehaald. Dan is het tijd om echt door het oerwoud te gaan en bij de waterval te zwemmen. Een busje pikt ons op en ook deze chauffeur heeft z'n opleiding gehad.

Neemt ons mee de berg op en laat ons los in het oerwoud.

Mens wat een bomen staan hier, allerlei houtsoorten en hij vertelt dan ook precies waarvoor welk soort gebruikt wordt.

Omdat dit nog een vrij "jong" gebergte is, is de humuslaag nog niet zo dik als bijvoorbeeld in Nederland. De wortels moeten het dus op een groot stuk oppervlak vol zien te houden en zorgen dat deze bomen van wel 40 meter hoog niet omvallen. Je krijgt dus wortels die al een meter of vijf boven de grond uitdijen. Als mens voel je je dan wel heel erg nietig! Maar................ het is veilig hier. De meeste bomen vallen pas om als ze honderd jaar zijn en vandaag vieren ze geen verjaardagfeest.

Er zijn ook geen gevaarlijke dieren. Geen giftige slangen, geen vogelspinnen, geen beren en geen leeuwen of tijgers.

Wat je wel tegen komt zijn mooie hagedissen en slingerapen met in vreemde kledij.

We zijn veel te langzaam en onze gids maant ons tot spoed. "If we go on like this it will be dark when we reach the waterfall!" Nou, we zetten er dus allemaal de sloffen in nietwaar? We horen het water al een tijdje ruisen, maar zien hem nog steeds niet. We moeten een beekje een keer of wat oversteken, en dan ineens tussen de bomen!

Er staat een groot bord met de waarschuwing dat als je betrapt wordt op zwemmen in de waterval, je een boete krijgt van 500 EC$ of een half jaar gevangenisstraf, dit omdat het gebruikt wordt als drinkwater.

Het water spuit uit een gat in de rots. Zelfs als het een jaar lang niet regent, spuit het nog steeds door! Rene en Ruud zijn de eersten die de wet overtreden en met een luide schreeuw springen ze in het koude water. Even later rolt de rest ook in de waterval. Loopt de regering van Dominica toch weer 5.000 EC$ mis, zeg maar dik 1.600,-- Euro. Juist, we zijn niet betrapt.

Verder lezen? Klik op "Antigua" links in de balk.