Nee, geen schrijffout. De Trinies, zo worden de Trinidadezen hier genoemd, schrijven "Carnaval" als  "Carnival", doen wij dus ook.

Even een opmerking bij de foto's in dit verhaal. We hebben met de gezamelijke Nederlanders een berg foto's op een hoop gegooid. Zodat we ze allemaal hebben. We plukken dan ook allemaal uit dezelfde fotobak om onze websites op te vrolijken. Kijk dus niet verbaasd als je een foto bij andere sites tegenkomt.

Carnival hier is toch wel een beetje anders dan in Nederland. De voorbereidingen beginnen al in Januari. De "Pan" bands, wij noemen ze "steel bands", hebben al competities in begin januari, uitlopend op knallende finale's vlak voor de carnival. De instrumenten zijn gemaakt van olievaten. In de "arme" tijden, lang geleden, hadden de mensen hier niks anders.

Er worden nog steeds dakplaten voor de huizen van gemaakt en ga zo maar door. In de bovenkant van het vat worden stukjes blik ingelast. Elk stukje heeft zijn eigen toon. De "betere" bands worden gesponsord, zij hebben vaak verchroomde vaten. We zijn bij de halve finale gaan luisteren in Queen's Park Savannah, een stadion midden in Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad. Je hebt kleine bands met een olievat of 10, tot grote met 180 vaten!

Voor ons de "small" & "medium" bands. Mens wat een herrie, het dondert door je borstkast heen. Maar mooi!!!!!! Onvoorstelbaar hoe dat klinkt en een ritme..........

Boven een plaatje van de bands zoals ze door de straten rijden. Links een finale "Medium" band in de Savannah. Allemaal karretjes met zwenkwieltjes. Elke kar heeft een stuk of 6 olievaten hangen, tussen de vaten de "Panman". Hij speelt zijn muziek op de zes vaten, heeft ie ook 6 octaven. Moet wel tegelijk heel zijn span mee vooruit duwen!

Heel beroemd zijn de carnivalspakken. De vrouwen lopen rond in verentooien vele malen groter dan dat ze zelf zijn. De hele grote "costumes" mogen voorzien zijn van 3 wieltjes, maar ze moeten wel hun danspasjes kunnen doen EN buigen voor de jury. Hier zijn grote geldprijzen aan verbonden. "Jong" geleerd maakt "oud" gedaan zegt men. Dus beginnen we met de kindercarnival. Dit jaar de 50ste keer dat het gevierd wordt. We kunnen in de Savannah gaan kijken voor 20 TT$ (2,80 Euro).

We sponseren de kinderen daar ook mee, dus ontwikkelingshulp ter plaatse zullen we maar zeggen. Bij de hele kleintjes lopen de moeders trots mee. Dat is dus meer een wedstrijd tussen de moeders onderling waarvoor ze volgens Hans hun kinderen misbruiken.

Maar als de kids wat groter worden zijn de moeders er niet meer bij en kun je zien dat ze er zelf van genieten. Voor ons is het rechtermeisje terecht de Kiddyqueen for 2006!

Je kunt ook kant en klare "verpakking" kopen. Zo'n pakje komt al gauw op een bedrag van 1500 TT$, zeg maar dik 200 euro. Je komt dan automatisch bij een groep terecht, en je geniet dan ook bescherming van de "security" van die groep. Dat is wel nodig, er gebeuren hier natuurlijk ook minder leuke dingen. Links zo'n koop verpakking. Deze ziet er goed uit, maar de meesten, veelal engelsen, zien er wat minder uit.

Hoeven we weinig over te vertellen, maar geloof het, PRACHTIG!!!!!!!! Aan zo'n kostuum moet je dus maanden van te voren beginnen.

"Ja," zul je zeggen, "da's allemaal passief carnival vieren, vanuit je luie stoel op de tribune." "Heb je ook helemaal gelijk in!" Ondanks dat we geen tieners meer zijn, zijn we weldegelijk het woeste leven ingedoken.

Om er in te komen zijn we met een stuk of 15 nederlanders naar de "GLOW" geweest. Kleding? Verpicht in wit. Entree iets van 200 TT$.

Dus we trekken allemaal iets wits aan, dames liefst zonder ondergoed wordt aanbevolen. Toen bleek dat we misschien wel nat gegooid zouden worden vanwege de "miss wet T-shirt contest" bleek iedereen toch weer degelijk ondergoed aan te hebben.

We lopen er naar toe, is maar een minuut of tien hier vandaan. Als we in de buurt komen, overal eetstalletjes langs de weg. We lopen de poort van het park in, het feest is natuurlijk buiten, en worden meteen gefouilleerd en afgetoeterd met een of ander electronisch ding. Dat ding ziet zelfs ons geld in de zakken zitten. Dat mogen we mee naar binnen nemen, net als onze paraplu. Boven in het park de toiletten, onder de dranktentjes en een gigantisch podium vanwaar nu nog de Trini disco muziek schettert. De bassen doen je borstkast meetrillen. Wat een feest! We kopen een stapeltje "Secure Chits" in een zwaar bewaakte kiosk. Als we al overvallen worden heeft het weinig zin. De eerste band begint te spelen, echte "Soca", muziek van hier. Je oren doen pijn, je borst (ten) trillen.

En er wordt zowaar nog gedanst ook. Langzaam loopt het park vol, totdat er uiteindelijk een paar duizend man aanwezig is. Boven ons lopen allemaal staalkabels waaraan blauwe TL buizen hangen. Blacklight, alles wat wit is fluoriceert dus blauw. Als je boven bij de toiletten staat is het een prachtig gezicht al die blauwe pakken te zien bewegen op het ritme van de muziek. Daarom moesten we in het wit en heet het feest "Glow".

Maar......... we zijn op Trinidad, het groenste eiland van de Carieb. Juist, van tijd tot tijd regent het hier, maar dan met tropische buien. Zo dus ook vanavond en onze paraplu's kunnen dat soort buien helemaal niet aan. Uiteindelijk vouwen we ze maar op en nat tot op het bot dansen we op de soca muziek.

De bands spelen echt professioneel, de muziek fantastich. Er wordt gezopen bij het leven en toch blijft het rustig. Hier dansen wel 10 verschillende culturen met elkaar en door elkaar zonder een kwaad woord! Rond een uur of 6 bij het ochtendglooren zijn we weer aan boord.

Twee dagen later gaan we naar PIER 1, de "Cooler Party". Een zelfde soort feest, alleen veel groter. Muziek van zelfde nivo, alleen waren er 20 keer zo veel mensen. Wij met ons twaalven waren toch wel erg in de minderheid!

Tegen 3en in de nacht zijn we toch maar weer naar huis gegaan, je voelde de dreiging langzaam oplopen. Veel te veel alcohol.                                Waarom? Dit is een zogenaamde "Cooler Party". Als je voor half 11 komt mag je je eigen drank meenemen in een koeler. Dan hoef je hier niks meer te kopen, je drinkt jezelf plat voor weinig geld. Er komt dus ook ander publiek. De koelboxen varieerden van kleine tassen tot complete diepvrieskisten! Zo vroeg naar huis en het regende niet eens!!

Maar de topper was toch "Jouvert". Een verbastering van het Franse "Ik open". Met dit feest wordt Carnival geopend. Net als in Nederland, hebben ze hier ook carnivals verenigingen, meestal gesponsord door een bedrijf. De Trinies zijn niet zo rijk, dus zonder sponsering geen Carnival. Wij zijn met de "Sailors" meegegaan. Voor 200 TT$ krijg je een leuk pakje met muts en sjaaltje, een ontbijtbon en vervoer naar Port of Spain. Tijdens Jouvert mag je met verf en modder en meer van dat soort troep gooien naar mensen die er nog niet vuil genoeg uit zien. Dus doe je dat voor vertrek zelf, kom je onderweg niet voor verrassingen te staan.

Hans  heeft een behoorlijke griep opgelopen bij het bezoek aan de "Glow". Hij gaat er vanuit dat een paar Paracetamollen en een keukenrol voldoende zijn om de nacht door te komen. "Daar komt ie nog wel achter, de zot," dacht Mazzel toen hij het bijbootje zag wegvaren. "Ik blijf lekker hier!" Foto rechts toen we nog schoon op het busje zaten te wachten. (Anja & Hans rechts boven elkaar)

Wit, geel en rood. Op onze witte pakjes valt de witte verf niet op, het geel en rood des te meer. Nadat we elkaar een half uurtje besmeurd hebben zien we er een beetje anders uit! Er komen nog veel meer "Sailors", een leuke groep. Ook steeds meer locals komen met hun matrozenpakje aanlopen.

Wat ons betreft mag het feest beginnen. Elke groep heeft een eigen vrachtwagen bij zich, een oplegger van een meter of 15 lang. Het is de bedoeling dat we achter die oplegger aan lopen. Er lopen een stuk of 15 beveiligers mee, herkenbaar aan hun oranje T-shirt. Als hekkensluiter rijdt er een klein vrachtautootje met drank achter de groep aan. Waarom nou die oplegger? Nou, daar komt onze eigen muziek vandaan. Natuurlijk Soca. Hans heeft de keukenrol al opgesnotterd en begint nu aan zijn sjaaltje.

Op de laadbak staat een groot aggregaat wat met moeite voldoende stroom kan geven voor de geluidsinstallatie. Er staat dus 15 meter luidsprekers aan twee kanten van de laadbak dubbel opgestapeld. Hier wordt de Soca met een paar duizend Watt de lucht ingeblazen. Loop er niet naast, je wordt compleet vermorzeld door geluid en de trillingen van de bass. Hoewel, ook dat went.

We beginnen de tocht langs het kerkhof naar beneden. Deze doden hebben vannacht weinig rust. Al dansend schuifelen we met twee stappen voorwaards en eentje terug de stad in. Van alle kanten komen er steeds meer matrozenpakjes aanlopen. Onze groep bestaat al gauw uit een paar honderd man. Het is wel vreemd, we zien of horen geen enkele andere groep. We denken in een grote optocht uit te komen, maar dat is niet zo.

Achter het vrachtwagentje met drank hangt een aanhangwagen met daarop een paar vaten diarree achtig dunne modder. Je kunt je emmertje ophalen en iedereen die je tegen komt insmeren. Totdat......... juist, je een klap op je kop krijgt. Doen we dus niet.

Onderweg blijkt hoe slecht alles hier georganiseerd is. Op de gekste plekken komen we andere bands tegen. Ook met vrachtwagens met muziek en drank. De oranje begeleiders komen dan in aktie zodat alles netjes naar de kant gaat en de trucks elkaar kunnen passeren. Hier gaat de optocht niet in een richting maar alle kanten op. Chaos al om! Tegen zessen begint het lichter te worden. Nu kun je pas echt zien in wat voor een zooi we terecht gekomen zijn.

Even later komt de zon door en stijgt de temperatuur van de 28 graden van vannacht al snel naar 30 en meer.

Een lange muur wordt ontdekt door de mannen en een perkje van nog geen 5 vierkante meter wordt door minimaal 200 vrouwen bezocht.We krijgen een broodje met koffie en als we ontdekken hoe moe we eigenlijk zijn, gaat de stoet weer verder.

En inderdaad, rond negen uur lopen we weer langs het kerkhof omhoog naar onze startplaats. Het gaat beduidend langzamer dan vannacht om een uur. Iedereen sjokt zijn laatste meters, danspasjes zien we al lang niet meer. Hoewel... Rene van de Vagebond is niet kapot te krijgen. Hij is vandaag 40 geworden. Moet nu wel laten zien dat ie nog mee kan!

De echte viezerikken moeten een plastik zak aantrekken voordat ze in de bus stappen. De chauffeur wil z'n busje schoon houden. Na een ritje van een half uur zijn we weer bij de jachthaven. We strompelen naar ons bijbootje en tuffen terug naar de boot. "Kijk ze nou daar aan komen varen, de zotten," zucht Mazzel als we proberen langszij te komen. "Hans leeft nog! Hoe is het mogelijk!"               

Mooi verhaal, en om half elf 's-morgens rollen we ons bed in. Echt slapen lukt dan niet meer want de temperatuur binnen loopt al gauw op tot een graad of tweeendertig als het niet waait. En vandaag hebben we dus geen spatje wind.

Maar Trinidad heeft natuurlijk veel meer te bieden dan alleen Carnival. Het is een mooi eiland, dicht begroeid met prachtig groen. Er valt nogal eens een buitje, dus dat groene lijkt een beetje op Oostenrijk en de Ardennen, alleen met een ander soort bomen. Er is geen strand, maar dat hebben ze meer dan voldoende op het eiland Tobago. Dat hoort bij de republiek Trinidad & Tobago. De olie, het gas en de asfalt borrelt hier als het ware vanzelf uit de bodem omhoog, toch is het merendeel van de bevolking helemaal niet rijk. Net als in Nederland weet je hier ook niet waar al dat geld blijft. (Niet vergeten, in Nederland spuit het aardgas ook uit de bodem omhoog). De overheid hier vindt dat er meer touristen moeten komen en doet daar ook zijn best voor. Een van die trekkers zijn natuurlijk de tropische regenwouden, de "swamps". Daar huist de grootste variatie vogels uit de Carib. We boeken dus een rondrit/vaart door de Swamps. Moerassig gebied met allerlei kleine watertjes waar je met een bootje rond kan varen. Eerst staan we met het busje in de file op de enige vierbaans weg die we hier hebben. Na een uurtje rijden we het bos in naar een steiger waar de bootjes al op ons liggen te wachten. De waterkanaaltjes komen uiteindelijk in zee uit, dus er is nog een halve meter getijde beweging. Uiteraard is het nu laag water! De buitenboordmotor wordt aan ons bootje (25 zitplaatsen) gehangen en gestart. De gids geeft gas en er spuit een zwarte straal modder omhoog. De boot zit zo goed als vast in de modder, dus instappen gaat niet. We worden met de bus naar een ander vertrekpunt gereden en onze boot "moddert" zichzelf achter ons aan. We varen af en direct ben je van de bewoonde wereld verdwenen.

Rondom de boot hangen de luchtwortels of lianen in het water en in de bodem. Altijd gedacht dat dat wortels voor voeding waren, maar dat is niet zo, legt onze gids/stuurman uit. Omdat de bodem zo drassig is, vallen bomen zonder lianen uiteindelijk allemaal om. Ja, wat wil je dan, gauw zorgen dat je ook lianen krijgt natuurlijk!

Als we onder de luchtwortels doorvaren ziet de gids een slang boven ons hoofd hangen. Hij heeft getrainde ogen, wij zien niks.

De echte slangen laten zich uit de boom op hun prooi vallen, deze niet. Bij het aanzicht van 20 touristen bedenkt ie zich en neemt al ras de "benen". Dat hebben we dus overleefd. We  zijn echter niet op zoek naar slangen maar naar vogels.  Irissen wel te verstaan. Komen op meer plaatsen voor natuurlijk, maar de blauwe en de rode zijn alleen hier in de omgeving te vinden.

De blauwe maar hier en daar, de rode en witte met duizenden!!!!! Tot op heden hebben we nog niets gezien, maar de gids wel, dus dan wij

Ver weg, maar met de telelens nog wel te fotograferen. Wetend dat we er toch niet bij kunnen vliegen ze niet eens weg.

Hardstikke leuk maar die zitten nooit stil en dan wordt het moeilijk foto's maken met een 12 voudige zoomlens.

En ja hoor, het is gelukt. Op de foto maar een klein stukje van ons vergezicht, maar het zijn er inderdaad heel erg veel. Na dit schoons aanschouwd te mogen hebben brengt onze gids ons weer naar de busjes. Iedereen verrekt van de honger, met algemene stemmen besluiten we naar Friday's te gaan. Een plaats waar ze niet zo veel problemen met kinderen hebben en waar je heerlijk kunt eten. Als toetje een heerlijk ijsje! Het is al lang donker als we weer aan boord komen. Mazzel staat al in het gangboord te miauwen. "Zeker niks voor mij meegebracht?

Heb de hele dag op de boot gepast en dan helemaal niks???? Ik heb zelfs nog een Pelikaan van boord gejaagd!" Heeft ie een keer geen mazzel, krijgt van die vieze Sardientjes uit blik .

Het is nu vrijdag 10 maart, we hebben vanmorgen uitgeklaard bij de douane.

Zaterdag 11 maart 2006.

Om half 7 (!!!) gaan we naar de groentemarkt in Port of Spain, daarna naar de HiLo supermarkt.

Het busje van Jesse staat al op ons te wachten als we aan komen lopen. Helga & Rene (Vagebond) waren al 5 minuten wakker toen ze met hun bijbootje aankwamen en dat was ze dus ook goed aan te zien. Blijkt al snel dat er meer mensen geboekt hebben dan dat er zitplaatsen zijn, en dan komen we allemaal ook nog met karren vol boodschappen terug, dus dat past nooit. "Don't worry, zegt Jesse, "There will be another bus waiting for you at the market". Jesse heeft al ons vervoer tijdens de Carnival en de Swamp geregeld, kunnen we dus van op aan.

We gaan rijden. In het centrum van Port of Spain is een gedeeltelijk overdekte veilinghal, met verse vis, vers vlees en verse groente. Om zeven uur staan we voor de poort, om acht uur worden we weer opgehaald. De markt is grandioos. Alle groenten zijn echt vers, geen koelwagen aan te pas gekomen.

"We have Leo Beenhakker, you know, he's from Holland!" "We too", antwoorden we. Rene heeft zelfs een T-shirt van de Trinidad Warriors gekocht!

"Maar het varkensvlees dan," vraagt Anja. "Als er geen vliegen op z'n neus zitten, dan is 't vers," oppert Hans.

Rond de klok van tien komen we weer in Chaguaramas aan. Met een volle dingy pruttelen we langzaam naar de Fiddlesticks.

Nu weer de vaste routine. Wikkels van blikken en potten afhalen, in een bak met chloor water in laten weken, afspoelen, afdrogen. Kakkerlakken leggen graag hun eitjes achter de wikkels en in golfkarton. Komen de larfjes uit, hebben ze heerlijke lijm om van te snoepen. Dus alle dozen uitpakken voordat ze naar binnen gaan, en meteen terug in de bijboot. En zo blijven we vechten tegen een invasie van Kakkerlakken, een gevecht dat we hoe dan ook zullen gaan verliezen. Dat weten we, maar we houden aardig stand!
Vanavond nog een keer barbeque, zondag vrij en maandag naar Scotland bay, een paar uurtjes verder. We gaan daar minimaal de schroef schoon poetsen, waarschijnlijk het hele onderwaterschip. In de vijf weken dat we hier nu zijn zit alles onderwater vol met plantjes. Een zijtak van de Orinoco rivier komt hier in de buurt in zee. De bovenste laag van het zeewater is daarom bijna zoet water. (Het zoute zakt naar beneden, is zwaarder). Daar is onze antifouling niet tegen opgewassen!

En daarna???? We zijn al zo ver dat we geen plannen meer maken. In elk geval vertrekken we volgende week, als de wind staat, naar het noorden. We houden jullie op de hoogte!

Verder lezen? Klik op "The Windwards" in de balk links. 

---