easypagelogo

17 december 2005.

Dus toch nog een Cabo Verde II gemaakt! Het bouwen van de site kost een hoop tijd, en vaak hebben we die niet als we in de buurt van land zitten. Dus meestal maken we de site als we onderweg ergens naar toe varen, vaak tijdens de wacht van Hans, dus midden in de nacht. Maar dit willen we niemand onthouden, de Cabe Verde, wij vinden het prachtig. "En de verhalen over deze eilanden die in het zeilers wereldje verteld of geschreven worden dan?" zul je denken. Wij hebben er niets van gemerkt. Nu een week hier en nog steeds niet bestolen, overvallen of weet ik wat al niet meer. Opdringerige boatboys? Niet gezien. Een ding bleek vanmorgen niet waar te zijn. Op de Cape Verde regent het nooit. Wij zaten lekker in de kuip te ontbijten. Een hoosbui heeft ons letterlijk naar binnen gejaagd! 

18 december 2005.

Vandaag staat er een forse deining die onze baai binnen loopt. 

Afbeelding / Picture 25 meter voor de boeg van de boot breken de golven in mooie witte kammen.   

Zolang we zo blijven liggen is er niets aan de hand, is de wal de "hoge" wal. Maar de wind heeft neiging tot draaien en dan zitten we in de problemen. Geen goed moment om ons huis alleen te laten, maar in de middag neemt het weer af. We kunnen dus weer naar de wal. De vrouwen zijn mooi op dit eiland, vaak dragen ze hun haar in vlechtjes.

Afbeelding / Picture

  Anja wil dat ook wel! We komen een meisje tegen die dat wel wil verzorgen. De prijs wordt vooraf afge-sproken en genoteerd, kan er achteraf geen diskussie ontstaan.

Afbeelding / Picture

Het meisje is er een dikke twee uren mee bezig! Het resultaat is prachtig, alleen schijnt Anja's witte hoofdhuid wel duidelijk tussen de vlechtjes door.

Daar zal nog wel een weekje overheen gaan voordat dat bijgekleurd is.
In elk geval mag het resultaat  er wezen!

Afbeelding / Picture

19 december 2005.

Paula & Gijs varen na een mooie overtocht met hun "Sortilege" onze baai binnen. Leuk en alweer een tijd geleden, voor het laatst in La Gomera gezien. Weer zat te kletsen dus.

20 december 2005.

We worden door een heuse zandstorm overvallen! Geen goede foto's van kunnen maken, dat stof gaat werkelijk overal doorheen! Ondanks dat de luiken dicht waren kon je na een uurtje binnen in de boot met je vinger op alles je naam schrijven. Laat in de avond houdt het op.

23 december 2005.

???????????????????????????? juist, de hele dag binnen en buiten poetsen om het zand en stof weg te krijgen. Dat lukt maar half, wat een zootje is dat. Alles wat je vastpakt is bruin. Loop je met een schoon t-shirt over het dek, kan het daarna meteen in de wasmand.Maar we hebben ook feest!! Een half jaar geleden, op 23 juni, hebben we, compleet dolgedraaid door de vertrekkerstress, eindelijk de haven van stad aan het Haringvliet verlaten om met deze reis te beginnen. We zijn inmiddels wel wat rustiger geworden. Vanavond uit eten om het te vieren! Dat worden dus twee heerlijke dikke biefstukken. "Hier op zo'n arm eiland?" zou je zeggen. "Ja" antwoorden wij dan. Een aantal jaren geleden zijn hier twee wereldzeilers met hun catamaran aan komen varen en blijven hangen. We kunnen ons dat wel voorstellen. Zij zijn een restaurantje begonnen met een stuk of 5 tafeltjes en een open keuken. Ziet er netjes uit en het eten is heerlijk. Waar ze hun vlees kopen hebben we niet kunnen ontdekken, maar een biefstuk van twee en een halve ons door hen klaar gemaakt, laat je niet lopen! Als je hier ooit komt, en eigenlijk moet je dat gewoon doen, da dan naar La Canthina!

24 december 2005.

We krijgen een Email van de Vagebond. Ze hebben het gehaald! Vanmiddag op Tobago aangekomen, dus toch nog voor Kerstmis!!

Vandaag toch maar op zoek naar een internetcafe met een beetje snellere verbinding. De tekst van dit verhaal hebben we zo verzonden, de 30 foto's geven problemen. De meeste computers lopen hier al vast als we onze eigen home page willen bekijken. In Sta. Maria zou iets snellers zijn, hebben we gehoord.

We nemen de bus en anderhalve Euro verder staan we weer in dat leuke plaatsje met de houten pier die nog steeds op instorten staat. Een mooi stuk geschiedenis zit hier bij. Op deze pier werden vroeger de slaven uitgeladen die op weg waren van Afrika naar Amerika. Langs de weg staan borden waarop om donaties gevraagd wordt voor redding van dit stuk geschiedenis. Onderweg naar het internetcafe komen we nog een paar Senegalezen tegen.

Afbeelding / Picture  Je kent ze wel, ze verkopen beeldjes, kettinkjes en meer van die, vaak mooie, spullen. Je kunt natuurlijk niet blijven kopen we hebben geen plaats om dat allemaal te bewaren Afbeelding / Picture
en uiteindelijk kost het ook allemaal geld. Maar het is leuk om met die mensen te praten en te handelen. Op de foto boven kijkt Hans  verschrikt op als ie gestrikt wordt door de verborgen camera. Dat kettingkje bleek uiteindelijk toch te duur! Goed, dan ga je hier als vrienden uit elkaar. We hebben dat wel eens anders meegemaakt. We vinden het cafe en gaan aan de slag. (Die kroeskop rechts is Anja). 

Nu we het toch hebben over websites, deze site is gemaakt met behulp van het programma "EasyPage". De grootste digibeet kan er een leuke site mee maken als die alle bugs die in het programma zitten uitgeplozen heeft. Regelmatig loopt het vast of verdwijnt het uit de PC of van het scherm. Maar als je op een boot zit ver van helpdesks wordt dat natuurlijk een heus probleem.

I.T. mensen genoeg op de Oceaan en die helpen je wel. Elke keer leer je weer bij! Van Rene "Vagebond" heeft Hans geleerd de site via FTP te uploaden. Als je dit kunt lezen heeft Hans dus goed opgelet! Je kunt namelijk, als je EasyPage hebt, officieel niet anders uploaden dan met je eigen PC. In Nederland was dat geen probleem, "thuis" hadden we ADSL.Nou, kom tegenwoordig maar eens met je eigen PC in het internetcafe. Ze zien je al staan. Rene, bedankt! (Op dit moment varen Rene & Helga & opstapper Frank midden op de Atlantische Oceaan. Ze doen hun best om voor Kerst op Tobago te zijn. Redden ze waarschijnlijk net niet!)

Terug naar EasyPage. Het programma vraagt op de gekste momenten "even" contact met internet om de licentie te updaten. Aan de wal geeft dat niets, op een boot is dat een drama want dan kun je het programma niet opstarten, je kunt dus ook niet aan je website werken, plaatjes plakken en leuke teksten schrijven. Dit euvel willen ze, of kunnen ze bij Errel, de agent voor Nederland, niet voor ons oplossen en dat is jammer. Dit maakt het programma volkomen ONGESCHIKT voor ons vertrekkers, en dat is ook jammer. Maar voor thuisblijvers is het een aanrader.

Terug naar Sta. Maria.  Als je daar naar toe gaat kom je uiteindelijk altijd op het mooie, lege, strand uit. Toch nog maar eventjes de oude pier op.

Afbeelding / Picture

Die wordt nu voornamelijk gebruikt voor de aanvoer van vis welke met de kleine roeibootjes gevangen wordt. Op de pier worden de visjes schoon gemaakt voor verkoop. Hier een kruiwagen met vol met rode Baarzen.Vanaf de pier kun je goed zien hoe traditioneel hier nog gevist wordt. Er wordt een groot net in het water gegooid en in een boog trekken de vissers en omstanders het net de kant op. Uiteindelijk trekken ze toch gauw een kilo of 30 vis per keer de kant op.

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Degenen die meegeholpen hebben het net het strand op te trekken nemen ook een paar visjes mee als helploon, de rest wordt verkocht.

Afbeelding / Picture Via het strand waar Cabo Verde's toekomst nog lekker in het zand mag spelen, lopen we naar de bazar. Afbeelding / Picture

We mogen weer allerlei mooie spulletjes vasthouden, maar wat is dat daar in die hoek? Een echte ouderwetse schoenmaker! Hans loopt al twee maanden als clochard rond op zijn lievelings schoenen, zijn oude Ecco's. De naad  is aan de voorkant al helemaal verdwenen en wulps steken zijn teennagels naar buiten.

Als er weer mensen zijn die wat willen verkopen dan wijst hij naar beneden. Zo van : "Kijk maar, ik heb nog geen geld voor behoorlijke schoenen, laat staan dat ik jouw spulletjes nog kan betalen!"  Maar dat is nu voorbij want voor de schoenmaker is die "open bek" helemaal geen probleem en voor een kleine Euro loopt Hans er weer fatsoenlijk bij.

Maar soms kruipt het bloed verder dan het kan of mag gaan. We gaan naar het winkeltje waar Anita & Dick zich voor 35 Euro armbandjes hebben laten aansmeren. "Doe ik nooit meer!" was Anita's opmerking. Het leek ons wel een uitdaging om ook een kijkje daar te nemen.

Afbeelding / Picture

We worden beeldjes, kralen, kettinkjes en meer van dat spul in de hand gedrukt en we hebben weer "Many best friends" bijgemaakt. Maar natuurlijk hebben ze ook echte mooie spullen. Wat denk je van dit batik kleedje? Een meter bij 70 cm, voor 3000  Escudo's = 28 euro. Veel te duur? Na een half uur handelen stapt Hans zonder horloge en 700 Escudo's armer, maar met dit en nog een tweede kleedje in het busje.

Horloge was gekocht in Lagos in een chineese winkel voor 12,-- Euro. Het busje brengt ons terug naar Espargos, we moeten nog Kerstinkopen doen. We komen aan bij de overvolle super mercado. Dat duurt dus wel even. De winkel is best wel goed voorzien, zelfs onze nederlandse pindakaas staat in de schappen.

Afbeelding / Picture

Pindakaas? Echte Edammer in de koelvitrine! Vers vlees kennen ze hier niet, alles komt vanaf andere eilanden en is dus diep gevroren. Heerlijke biefstukken liggen in de vriezer, allemaal samen in een grote zak. Je kunt voelen en kijken en pakken wat je wilt.

Afbeelding / Picture



Dat doet dus ook iedereen, met als gevolg dat het vlees maar half bevroren op een koper ligt te wachten. Het smaakt in elk geval heerlijk, we hebben het al een paar keer op de Barbeque klaar gemaakt. Echt veel verse spullen zijn er niet, een paar tomaten en komkommers, dan heb je het wel gehad. Bananen hebben ze al helemaal niet meer, de bananen handel is overgenomen door vrouwen uit het naburige eiland Santiago. Ze stallen hun waar uit voor de deur van de super! "Banana's Banana's, woed yoe laike Banana's mister? Giv joe goed prais!" De glimlach van de vrouw is zo breed dat je met een kilo bananen verder loopt. Niet zo zwaar deze kilo, maar volgens haar wegen 5 bananen een kilo. En ja, een weegschaal is er niet, dus controleren gaat niet!

25 december 2005.

We vieren ons Kerstfeest met een barbeque aan boord van de "Sortilege".

De "Witte Raaf" is ook weer terug in onze baai en doet, samen met Paula & Paul van de "Mijdt Spijt" mee.

Ieder heeft wat lekkers meegebracht en tot laat in de avond is het smullen en drinken geblazen. "Niet te laat maken jongens! Morgen varen we af!"

Afbeelding / Picture

Nog even terug naar de pier. Daar is de foto hieronder een paar weken geleden ook gemaakt. Deze is de basis voor onze kerstkaart geworden. De mensen op onze mailinglist hebben hem al via email ontvangen.

Afbeelding / Picture

26 december 2005.

We gaan Sal verlaten. Met een beetje weemoed maken we de boot klaar voor de overtocht naar Sao Nicolau, een eilandje bijna100 mijl naar het westen. We zullen het missen, dit leuke eilandje Sal. De leuke plaatsjes, de leuke kinderen en de spanning die bij dit eiland hoort. "Spanning?" zul je zeggen. "Ja, want van al die negatieve verhalen over de Cabe Verde is natuurlijk ook iets waar". Als je terug komt in de haven vraag je jezef altijd af: "ligt het bijbootje er nog?". En natuurlijk ligt het er nog. In de drie weken dat we hier geweest zijn schijnen er twee boten opengebroken te zijn. De Locals krijgen natuurlijk direct de schuld, maar als je kijkt wat er echt uit die schepen gestolen is ga je je toch afvragen of dat niet door ander schippers is gedaan. En inderdaad, Hans heeft een jongen die zijn surfplank langszij een jacht afmeerde weggejaagd. Die jongen keek of er niks van zijn gading in de kuip rondslingerde. Op een surfplank kun je niet veel meenemen, maar een handdoek of zo is natuurlijk altijd praktisch. De jongen zwom voor zijn leven en vergat zelfs zijn surfplank mee te nemen! Gewoon spullen opruimen en de boot op slot doen, net als je in Nederland ook zou moeten doen. Daar zwemmen immers ook kinderen op surfplanken.........................................

Om 17.00 halen we ons anker op, hijsen het grootzeil, rollen de genua uit en we wiegen de baai uit. "Witte Raaf" en "Sortilege" zijn een half uurtje geleden al uitgevaren.

Rond 18.00 is het donker en drie toplichtjes volgen min of meer dezelfde koers. Een vierde schip is ons al voorgegaan, die is al een paar uur langer onderweg. Een Nederlandse Victoire 933, hij vertrok met alleen zijn genua uitgerold. Afbeelding / Picture

 "Daar moeten we voor oppassen," zegt Hans nog tegen Anja, "die varen we vannacht voorbij, dus goed de wacht houden!"

En inderdaad, rond half drie in de nacht schrikt Hans zich rot. Zoals gewoonlijk zet hij elk kwartier even de radar aan om wat "Verder" weg te kijken. "Verder" weg betekent op 24 mijl kijken of er "grote" vaart is of misschien een zware regenbui.  "Ook nog even dichtbij kijken" denkt ie. Zijn hart slaat minstens twee slagen over.....

"Wat is dat nou? Een echo naast ons op zo'n 200 meter?" Daar blijkt dus een zeiljacht te varen welke we langzaam aan het inhalen zijn. Alleen heeft die zot geen verlichting aan!!!!!!                Het argument van dat soort zotten is dat ze zo goed uitkijk houden dat ze zelf wel zorgen dat ze tegen niemand aan varen. Dat een ander er bijna een hartverlamming van krijgt? Staan ze niet bij stil!

Hans zijn wacht loopt ten einde, Anja neemt over. Eigenlijk staat er net een beetje te veel tuig op de boot. Omdat het maar zo'n klein stukje varen is, 90 mijl is voor ons nu niks bijzonders meer, hebben we ons "nachtrifje" er niet ingezet. Hans valt direct als een jong hondje in slaap en Anja zit met de gebakken peren. Om 07.00  uur wordt Hans wakker van ratelende lieren in het gangboord. "Wat is ze nou allemaal aan het doen?" vraagt ie zich af. "Hulp nodig?"

Inmiddels heeft Anja de hele genua weggerold en we hebben nog steeds te veel tuig op. Dat kan onze windvaan niet aan, dus snel een rif er in. Tien minuten later varen we in lei van het eiland en is de wind weer weg. Onze Sole mag de laatste 4 mijl verzorgen. Na een paar minuten ziet Hans de eerste dolfijn, en dan nog een en nog een.................. Na een paar minuten zijn het er zeker een stuk of vijftig. "Wat een welkom!!" Na een half uurtje verdwijnen ze weer net zo snel als ze gekomen zijn. Nog geen kwartiertje later komen we de eerste walvissen tegen. Grienden zijn het, niet van die hele grote, we schatten een meter of 4 lang. Hardstikke mooi, totdat er eentje van bakboord onder ons schip door duikt om aan de andere kant weer boven te komen. Best wel eng, weet die vis dat we meer dan 2.25 m diepgang hebben? "FOTOOOO'S" zul je zeggen. Volgende keer, dit was te spannend! Nou goed, dan toch eentje. Rond 09.00 uur varen we de baai van Tarrafal binnen. We zijn op Sao Nicolau, naar men zegt het mooiste eiland van de Cabo Verde.

 Valt een beetje tegen, ziet er net zo droog en dor uit als Sal! "Sortilege" en de "Witte Raaf" liggen al een half uurtje voor anker. Wij hebben onze nieuwe zelfgemaakte sleep generator schroef meegesleept. Afbeelding / Picture

Kost bijna een mijl per uur snelheid en geeft veel minder stroom dan we verwacht hadden. Deze hebben we gemaakt van spullen die we aan boord hadden en van de buitenboordmotorschroef die we van Robert op Sta. Maria gekregen hebben. We zullen de spoed van de schroef een beetje aan moeten passen, dat zal wel lukken.

Afbeelding / Picture Ons anker zakt in water van een meter of 10 diep. We vieren de ketting 40 meter, zetten de motor in zijn achteruit en trekken het de bodem in. In de Pilot staat geschreven dat hier af en toe valwinden zonder enige waarschuwing uit de bergkloof komen rollen, maar dat de ankergrond goed is. Nou, die waarschuwing klopt wel, we liggen nog geen half uurtje en de wind loeit om de boot. Zeker 25 knopen! En een minuut later is het weer windstil. Tijd voor een dut, best moe allebei.

28 december 2005.

We laten de dinghy te water, hangen het motortje er aan en varen naar de kant. Het is hier nog armer dan op Sal. Weinig touristen en dus ook geen souvenier verkopers. Een pleintje, een paar winkeltjes waar niet zo heel veel te koop is. Net als op Sal rijden hier ook de aluguer (te huur) busjes rond, maar de meesten zijn leeg.

Het "bruisende" van Sal is hier ingeruild voor "rust". Wel zie je overal grote borden staan over "veilig vrijen", achterlijk zijn ze dus zeker niet! We nemen met Paula & Gijs een biertje op een terrasje en gaan weer terug naar ons bootje. Kunnen we de eerste indrukken verwerken. Afbeelding / Picture

Vanwege de windvlagen hijsen we ons bijbootje maar direct uit het water. Kost twee minuten tijd, maar een bijbootje waait zomaar op zijn kop, en dan is je motortje onder water. Iets wat de "Witte Raaf" twee keer achter elkaar mee mocht maken. En dan is het uren sleutelen!

Het wordt al weer donker en opeens raast er weer zo'n windvlaag over het dek. Anja rent naar binnen om de schijnwerper te pakken. "Er zwemt een grote rat of zoiets om de boot," roept ze. Ze schijnt in het water: "Hans, Mazzel ligt in het water.........."  die was dus door de windvlaag over boord geblazen! Hans springt in het water een geeft Anja de kat aan. Die vlucht naar binnen en laat een spoor zout water achter. We douchen hem met zoet water, en drogen hem af. Dat is schrikken! s'-Nachts gaat de windsnelheidsmeter vaak over de 40 knopen wind heen, zelfs met een uitschieter van 47 knopen! Ja, 90 km/uur windvlagen is niet niks, maar het anker houdt. Het enige wat het begeeft is onze ankerhaak. Met deze haak maak je een stuk meerlijn vast aan de ankerketting zodat de trekkracht niet op de ankerlier staat. Met een klap schiet ie los en gelukkig wordt de ankerlier niet uit het dek getrokken!

30 december 2005.

Gisteren zijn we bij Henny geweest. Een nederlander, in de 70 jaar oud.

Hij runt hier het steunpunt van de duitse "Trans Ocean" zeilvereniging. De meeste duitse schippers zijn aangesloten, vroeger ook veel nederlanders. Ondermeer vanwege de boot & ziektekosten verzekeringen die verhoudingsgewijs goedkoop waren. Hij runt een klein pensionnetje aan het strand en helpt de lokale bevolking met alles wat nodig is. Hij is onze gids voor vandaag,  blijkt een bijzonder aardige vent die het echt goed voor heeft met de lokale bevolking. "Als jullie zorgen dat er weer twee andere mensen hier komen, ben ik tevreden," is zijn motto.

Afbeelding / Picture
Onze Toyota Pick-up truck staat al klaar met chauffeur en al. "Hebben jullie truien of zo mee gebracht?
Afbeelding / Picture  We zitten hier dan wel midden in de tropen, maar het is fris boven in de bergen!" waarschuwt hij. In de achterbak zijn twee langsbankjes gemaakt, bekleed met kunstleer en een laagje schuimplastic van 2 cm dik. Ondanks zijn oorpijn gaat Henny ook achterin de bak zitten.

We rijden langs het Shell station waar de tank gevuld wordt voor 75 escudo's per liter. En inderdaad, dit is een prachtig eiland. We crossen met een vaartje van 40 km/uur de berg op en al snel blijkt dat de trui inderdaad nodig is! De wegen zijn gemaakt van basaltstenen. Basalt zat hier, het hele eiland bestaat uit niets anders. De stenen zijn wel allemaal met de hand op maat gehakt. Heel apart maar slecht voor de autobanden en de schokbrekers. Van de andere kant wordt er daardoor ook niet zo hard gereden en dat vinden we fijn.

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture



Na de eerste bergrug wordt het al wat groener, maar als we de tweede bergrug over gaan hebben we een kompleet ander klimaat! In de nevel lopen we naar boven.
Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

En ook weer snel naar beneden, de Toyota moet weer verder en wij willen mee!
Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Door de nevel rijden we verder bergopwaards. We passeren een man met een hoop groen op zijn hoofd, vreemd omdat dit sjouw werk meestal door vrouwen gedaan wordt. Uiteindelijk komen we bij een oud boerderijtje. Er woont een man alleen met zijn twee honden en 4 koeien. Een van de hondjes zal het niet lang meer maken, bol van de wormen en dan toch nog de botjes bijna door zijn vel. De koeien zien er perfect uit!
Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Hij is bezig de optrekjes weer wat op te knappen. Het dak zit vol met gaten en dat is op dit gedeelte van het eiland knap vervelend, want het regent hier vaak. We mogen in zijn keukentje kijken waar hij net een vuurtje heeft aangemaakt voor het diner. De muren van de keuken zijn niet gemetseld maar gestapeld. Dan kan de rook door de muur naar buiten, blijft de lucht wat frisser.
Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Via de ruwe noordzijde van het eiland tuffen we weer op ons gemak terug naar ons bootje en rond zes uur zijn we weer aan boord. We sluiten de avond af met een diner bij Henny thuis. Er werkt daar een jongen die hij voor kok heeft opgeleid. Af en toe komt hij koken. We hebben een 4 gangen diner wat prima smaakt!

31 december 2005.

Met een gezellig avondje aan boord van de "Sortilege" vieren we Paula's verjaardag en sluiten we "Ons vertrekkersjaar 2005" af. Terug kijkend naar dat jaar zijn we het allemaal met elkaar eens: "Het heeft ons gebracht wat we wilden!!!" en daar hebben we er nog eentje op gedronken.

Verder lezen? Klik op "Cabo Verde III" links in de balk.



Created with EasyPage