easypagelogo

17 oktober 2005.

Aan boord hebben wij een Navtex. Dit is een ontvangertje met een klein beeldschermpje. Hierop kun je o.a. weerberichten ontvangen, maar ook alle waarschuwingen m.b.t. de navigatie. Boei verdwenen, schip gezonken enzovoort. Net als alle andere schepen varen wij op GPS.

D.m.v. satellieten die om de aarde cirkelen weten we waar we zijn. Sinds een tijdje ontvangen we het bericht wat hiernaast op de foto staat. (schermpje van de Navtex) Afbeelding / Picture

"Waarschuwing, mogelijke terugkerende uitval van het GPS signaal bij de Canarische eilanden. Dit beinvloedt alle systemen welke werken met dit GPS systeem. Alle schepen wordt aandacht gevraagd............ Ja, als dat GPS systeem uitvalt hebben we geen positie meer, weten we niet waar we zijn. Dus toch maar zorgen dat we weer een beetje ouderwets blijven navigeren, gegist bestek bijhouden enzovoort.  (op de kaart aantekenen, liefst elk uur, waar je op dat moment bent of denkt te zijn).

We varen samen met de "Vagebond", nou ja, er zit een paar honderd meter tussen onze schepen. De zee is vlak, geen stuiver wind, dus de Sole wordt weer aan het werk gezet. Zonder er bij na te denken start Hans de motor. "Verdomme, ik had het oliepeil moeten controleren", mompelt ie. Maar ja, dan moet de motor weer even stil staan en we waren al bezig met het anker op te halen. "Zal allemaal wel in orde zijn, pas 130 uur gelopen na olieverversen, en toen stond ie mooi op peil". Van de andere kant is de kans groot dat we 250 mijl op de motor moeten en dat is weer 50 uur erbij. Vol twijfel varen we toch maar uit. Het zal best wel wat gaan waaien en dan kunnen we alsnog controleren. En inderdaad, het gaat waaien, de motor gaat uit en we zeilen. "Olie controleren" dreunt het door Hans zijn hoofd. "Oliepeil controleren......."  "Straks, we zeilen nu zo lekker en het is bloedje heet in de motorkamer". Anderhalf uur later gaat de motor weer aan, de wind is op. "Olie gepeild?" Nee, natuurlijk niet.

We varen de nacht in. Geen dolfijnen gezien, geen schepen gezien, alleen het stipje van de "Vagebond" op de radar. Voor Hans weer tijd om de website bij te werken. Eerst een copie maken van de hele site. Kunnen we die tenminste niet meer kwijt raken.

Handig als hij is vliegt Hans met de muis over het beeldscherm. Kopieeren....plakken. Kopieeren....plakken. Kopieeren....plakken. Door een roller van de boot (hoe kan dat nou, er is geen wind) klikt Hans een verkeerd vakje aan. Knippen....plakken. Voor de vierde keer in deze reis is Hans de website kwijt. Hij treurt er niet eens meer om. Het zal wel zo moeten zijn. Hij zet de PC uit en gaat met een flesje water naar buiten. Het is al donker geworden, aan bakboord komt de volle maan op.

 Aan stuurboord een rood lampje, dat is de "Vagebond".  Wat maakt het nou uit zo'n website, wie leest dat nou? Tevreden neemt ie en slok zelfgemaakt water.

Heerlijk toch? Natuurlijk gaat ie naar verloop van tijd twijfelen. "Eigenlijk is het wel leuk, zo'n website." Denkt ie. "Maar wel veel werk, elke dag al gauw een uurtje". "Geen website meer, dat geeft meer vrije tijd, da's fijn".  "Hoezo vrije tijd? Iedereen die we kennen zegt dat wij tijd genoeg hebben!"                                                                     

Afbeelding / Picture

"De enige manier om uit te leggen dat we het WEL druk hebben is het te laten zien op de website!" Dus weer naar binnen. Na enig vogelen blijkt dat we nog een copie op de geheugenstick hebben staan. Gelukkig............... Je ziet maar, je bent een digibeet en je blijft een digibeet. (een digibeet is iemand als Hans die telkens de mist in gaat als hij denkt dat hij het snapt). (Over computers hebben we het nu!)

De klok loopt verder en Hans houdt zich bezig met het verzenden van E-mails naar familie, vrienden in Nederland en collega schippers ergens in de buurt. En er moet een berichtje komen in ons "Oceaan logboek". We werken dat aan boord bij, zodat belangstellenden weten waar we zijn.  Met een scheef oog op de radar en af en toe eens buiten kijken loopt de klok al snel naar 03.00 uur. Tijd om de wacht weer te wisselen. Hans mag weer slapen tot half 9.

Afbeelding / Picture Anja leest met een lampje haar boekje in de kuip, eet een boterhammetje en krijgt langezamerhand ook weer slaap. De nachten zijn hier al lang, duurt zeker tot half 8 voordat het licht is. Langzaam komt de zon op. Zeker waard om er weer een plaatje van te maken. Het belooft een mooie dag te worden.

Om half 9 komt Hans zijn bed uit. "Er is niks gebeurd, nou ja er is een groot containerschip voor ons uitgeweken, en verder niks gezien" zegt Anja.

Afbeelding / Picture Anja gaat haar dutje doen, Mazzel is ook "Off duty" en dommelt in. Afbeelding / Picture

Weer het begin van een drukke dag! Nou eerlijk gezegd is er niet zo veel te doen als je op de Oceaan zit. Meestal hou je jezelf bezig met de zeilen. Als het wat harder gaat waaien is het maken van een lekkere maaltijd ook een inspannende en tijdrovende handeling. Maar vandaag is er niks te zeilen. Zachtjes bromt ons motortje de boot vooruit. Vijf en een halve knoop per uur. Eigenlijk net iets te snel om te vissen. We kunnen natuurlijk wat langzamer gaan varen, maar dan komen we morgenavond in het donker op Isla Graciosa aan en dat willen we niet. We zijn daar nog nooit geweest. Toch maar proberen dan? De kunstvis wordt aan de lijn gehaakt en we laten zo'n 150 meter lijn uitlopen. Urenlang gebeurt er niets, we zijn de lijn al weer vergeten. Opeens een geratel uit de kuip. De spoel met vislijn loopt af. We hebben beet!!!! "Zachtjes en niet roepen! Anders wordt Mazzel wakker". Die kat is natuurlijk niet gek, hoorde al eerder dan wij dat er vis in aantocht is. We minderen gas zodat we wat langzamer varen. Anja draait langzaam de lijn binnen en Hans komt, struikelend over Mazzel, met het schepnet aanlopen. "Die kat loopt ook altijd waar wij willen zijn", moppert Hans. In de verte zien we af en toe een vis boven water  springen, langzaam komt ie dichterbij. "Da's een mooie, helemaal goudkleurig!" roept Anja. Voorzichtig haalt ze hem dichterbij zodat Hans hem met het net uit het water schept.

Mazzel is compleet door het dolle heen, heeft nog nooit zo'n grote vis in het net gezien. "Allemaal voor mij, wat heb ik mazzel", miauwt ie. Hij kan dan wel Mazzel heten, wil nog niet zeggen dat ie dat nu ook heeft! Hij neemt een sprong naar het net en blijft er met zijn poot aan hangen. In het net spartelt een Dorade van al gauw 40 centimeter. Ondertussen heeft de vis het aas en de haken losgetrokken en springt bijna uit het net in de kuip. "Weg met Mazzel, dadelijk zit ie aan de haak!" roept Hans. Anja pakt de kat en sluit hem op in de WC. Hevig mauwend laat ie zijn protest horen. We halen de vis uit het net en maken met een klap van de hamer een eind aan zijn lijden. Nog een bons en Mazzel zit boven op de vis. Uit het raampje van de WC gesprongen. Terug naar de WC en nu het raampje dicht. "Hoe kan dat beest in godsnaam door dat raampje?" vragen we ons af.

Afbeelding / Picture

Wat nu te doen? Hoe maak je zo'n vis schoon? Redding is nabij. Want nog steeds bij ons in de buurt vaart de "Vagebond". Helga heeft, net als met het organiseren van wandelingen, ook veel verstand van vissen. We roepen de "Vagebond" op en Helga legt, groen van jaloezie weliswaar, uit wat we met de vis moeten doen. "Wij hebben nog niks gevangen" schalt het uit onze marifoon.


"Kop er af, buik opensnijden, rugvin afsnijden en oppassen voor de prikkers, en dan de huid er afstropen." Simpel dus. Ondertussen is de mooie goudkleur verdwenen. Zodra een Dorade dood is, verliest ie z'n kleur. Dus dan kunnen we net zo goed zijn vel er afstropen. Als een volleerd slager fileert Hans de vis. Mazzel krijgt wat restjes en is ook tevreden? Nee dus, hij loopt nog uren door de kuip te snuffelen. "Er was toch veel meer vis?" lijkt hij te mopperen. We eten onze Dorade morgen op, vandaag hebben we de Nasi Goreng van gisteren nog op te eten.

Al snel wordt het weer donker, we eten de Nasi op, we zien de zon weer ondergaan en de "Vagebond" verandert weer in een rood stipje. Het avond/nacht ritueel gaat zich weer herhalen. Anja gaat slapen, Hans doet de afwas, zit even buiten, ziet de maan opkomen en gaat weer verder met de website. Verder? Het hele programma doet het niet meer. Moet helemaal opnieuw geinstalleerd worden. Nou ja, als dat niet lukt hebben we altijd nog de......... juist de "Vagebond" in de buurt. Rene heeft echt verstand van PC's en programma's en heeft ons al vaker uit de brand geholpen.

Wat dan te doen?  Oliepeil van de motor controleren? Nee, Anja slaapt en die schrikt wakker als de motor uit gaat. Bovendien zal de trap van de kajuitingang, welke weg moet om bij de motor te kunnen, wel weer met een klap omvallen. En dan niet te vergeten Mazzel, die kruipt meteen achter in de motorkamer en daar heb je hem zo nog maar niet uit. Olie peilen..... geen optie dus.

Midden op de oceaan hebben we het zeekaart navigatieprogramma wat we aan boord hebben niet nodig. Kun je op je gemak eens rondneuzen in de rest van de wereld. We hebben heel de wereld, althans het "natte gedeelte" tot in detail op 4 CD's. We zouden oversteken naar Suriname, dat was het plan. Maar dan kunnen we niet meer naar Barbados? En als we nou eerst oversteken naar Brazilie? Naar Natal of zo en dan naar het noorden richting Suriname? Of naar het zuiden,het zuiden van zuid Amerika? Als we oversteken naar Brazilie, naar Natal bijvoorbeeld is de oversteek wel een stuk korter. Willen we dat wel? Maar aan de andere kant is het zo dat als we het Panama kanaal door zijn hebben we stukken van duizenden mijlen. Al mijmerend laat Hans de wereld over het PC scherm schuiven. Als we naar Brazilie gaan komen we door een stuk zonder wind van minimaal 200 mijl. Da's een eind. Maar nu varen we ook 260 mijl op de motor! So What?

Voor je het weet is Hans z'n wacht weer voorbij en neemt Anja het weer over. Ze heeft heerlijk geslapen zegt ze. De eerste nacht is altijd wat moeilijker. Moet je weer wennen. Hans zijn dutje is zo voorbij. Anja heeft nog een paar schildpadden gezien toen het licht werd. Verder is de zee helemaal leeg. Op de "Vagebond" na dan. Die vaart rechts van ons.

Afbeelding / Picture Dan zie je het hele schip, dan alleen nog maar de tuigage. Ja, er staat best veel deining. Wind? Nog steeds niks! Waarom dan die zeilen zo klein gereefd? Afbeelding / Picture

Als je, ondanks dat het niet waait, toch wat zeil voert,  zorgen deze zeilen, als ze strak in het midden staan, dat de boot stabieler in het water ligt en niet zo "rolt".

We gooien nog een lijntje uit om onze volgende vis te vangen. Het fijne kunstaasvisje waar we gisteren die mooie Dorade vingen wordt door een andere vis weggerukt. We rollen een lijn zonder kunstaas binnen. Onze stalen voorloopjes die voor de haak zitten zijn niet zo sterk als we dachten. Hebben we in een Chinese winkel in Portugal gekocht. Voor maar een euro hadden we er wel 25. Goedkoop is duur......... Nu zijn we ons dure kunstaas kwijt. We moeten onze spullen aanpassen, we zijn gewend Makreeltjes van 20 cm te vangen, niet dit soort vissen!

Afbeelding / Picture

We naderen Isla Graciosa. Het eilandje het dichtste bij op de foto. De Cumulus wolkjes hangen er boven. Als je het zo ziet liggen duurt het toch nog ruim een uur voordat je de bocht kunt maken achter het eiland om. Afgelopen voorjaar mochten wij met vrienden van de "Witte Raaf" mee varen op de Canarische eilanden. Dat was heel leuk. Dan denk je "Over een maand of 8 zijn wij hier met onze eigen boot".

Je kunt je dat haast niet voorstellen maar............NU ZIJN WE ER ZELF!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   

We varen de bocht om, strijken ons grootzeil en vinden een plekje in een baaitje vlak bij de haven.   

We laten het anker zakken en wensen elkaar welkom op Isla Graciosa. Afbeelding / Picture
We laten de dingy te water, hangen het motortje er weer aan en varen naar de haven. De "Vagebond" is daar naar binnen gevaren, de "Kind of Blue" ligt er al sinds gisteren. Bij de "Kind  of Blue" zit de kuip al vol, we kunnen er nog wel bij. Zij varen morgen weer verder, maar na een kort positief praatje besluiten zij ook een dagje langer te blijven liggen. Gezellig! Na de borrel gaan Anja en Hans de wal op, ze hebben op een afstandje een restaurantje gezien. Lekker eten, hebben ze wel verdiend. Er komt een salade op tafel, smaakt best. Het hoofdgerecht wordt even later opgediend. Wat kalfsbiefstuk zou moeten zijn, blijkt een dunne lap vlees in paneermeel. Niet gebakken maar lekker lang gaar gesudderd. Niet te eten dus. Ternera heet dat kalfsvlees. Nu hebben de kalveren in Spanje een lange levensduur. Het gemiddeld kalf wordt hier maar liefst 12 jaar oud! Overigens, een dag later gaan ze met de hele groep in een ander restaurantje eten en daar smaakte de ternera zoals het hoort, heerlijke kalfsbiefstuk.
We liggen in de baai van Salado. Salado is een ontzettend leuk plaatsje. Een paar oude huisjes en een stuk of tachtig nieuwe. Afbeelding / Picture
Er is een jachthaventje wat niet duur is, maar er is dan ook niks. Stopcontacten op de mooie steigers, en ook mooie kranen. Komt alleen geen stroom en ook geen water uit. In Spanje nieuwe stijl worden geen grote appartementgebouwen meer gebouwd. Niet meer dan twee etages, dus een nieuwe Costa Brava of Fuengirola zullen we hier in de toekomst niet vinden. Maar hier is het wel heel speciaal. Op het hele eiland zijn geen asfalt wegen, alle wegen zijn zandpaden. Dat geeft wel een heel apart effect.
Afbeelding / Picture Met de stoffige paden, de kale bergen en de kleine huisjes heeft het veel weg van het zuiden van Egypte aan de Rode Zee. Alleen is het water daar warmer. Er wonen nu een paar honderd mensen, er is geen werk buiten die paar restaurantjes en winkeltjes na. Wel werk in de bouw want er komen steeds meer (dure) kleine huisjes. De meeste hebben een Land Rover voor de deur staan, iets wat Hans wel leuk vind. Hij heeft zelf jaren in Land Rovers gereden.
Als je zo door het dorpje loopt geniet je van de rust en de sfeer. Een leuke plaats om oud te worden, dus nog niets voor ons op dit moment. Water is schaars, het eiland is dor en droog. Er zijn een paar huisjes met een boom, maar dat zijn er niet veel, hoewel, we komen langs een huisje met een tuin. Dat moet een vermogen aan water gekost hebben want het regent hier nooit. (Natuurlijk miezert het 's-nachts als wij er zijn, maar zo vaak komen wij hier ook niet. Dus anders is het altijd gewoon droog). Overigens, de meeste planten in dat tuintje zijn cactussen. Afbeelding / Picture
Al slenterend door het zand komen we een man met een hoedje tegen.
Afbeelding / Picture  Dat is een traditioneel  exemplaar, vroeger droegen de vissers ze. Rechts het raam van de kerk, zelfs daar zijn de hoedjes in verwerkt. Afbeelding / Picture
Wij willen ook wel zo'n hoedje, maar de juffrouw aan de kassa ziet er graag 121,80 euro voor terug. Dan maar geen hoedje dus. Overigens, dat kerkje is wel heel bijzonder. Het altaar is een halve vissersboot, de rugleuning van de stoel is een schelp, de kandelaars zijn vissen.
Afbeelding / Picture Het kruisbeeld is van roeispanen gemaakt. Kom je niet overal tegen. We zijn een paar maanden geleden bij een kerkje geweest waar de beelden echte kleren aan hebben, maar dit is zeker zo bijzonder. 120 zitplaatsen moet voldoende voor  de locale bevolking zijn. Afbeelding / Picture
Als er ergens een visafslag is lopen we er altijd even binnen. Je ziet hier veel exotische vissen en zo leren we de namen van de vissen ook beter kennen. Voor de duikers onder ons, dit zijn gewone murenen en die heten ook zo. Je kunt hier ook papagaaivissen eten, die heten papagaya. Lijkt allemaal op elkaar, in het Nederlands of Spaans. Afbeelding / Picture

21 oktober 2005.

Jammer, we willen hier nog wel een paar dagen langer blijven, maar allemaal hebben we lopende afspraken met familie of vrienden. Hans gaat naar zijn zus op Lanzarote, had daar al dagen geleden moeten zijn voor haar verjaardag, maar we zijn wegens de defecte stuur -automaat en het rare weer, veel te laat hier. Dick en Anita krijgen een moeder op bezoek en bij Helga en Rene komt een zus en daarna ook een moeder. Allemaal afspraken met een tijdslimiet. We hebben echt een volle agenda! Dus varen we de volgende morgen weer af. Met een knipoog kijken we nog even om.

Afbeelding / Picture Leuk plaatsje, voor collega "Vertrekkers" zeker een aanrader om langs te gaan als ze in de buurt komen. Overigens wippen de meeste "vertrekkers" hier al aan. Twee baaitjes met samen een stuk of 20 boten, plus een haven waar er ook een stuk of 30 liggen................

We varen naar Playa Blanca aan de Zuidkant van Lanzarote. Uiteraard is er weer geen wind, het begint te wennen. We hebben een mijl of dertig te gaan, dus weer zes uur  brommen. We zijn klaarwakker als we de motor willen starten, dus??????  Juist motorolie peilen!! En ja hoor, na 180 uur nog steeds netjes op peil. Al de zorgen op weg naar hier zijn dus voor niets geweest. We starten de motor, "Kind of Blue" en de "Vagebond" komen de haven al uit varen. Wij halen ons anker op en knorren er achteraan.

Ineens: "Dit is de Vagebond, dit is Helga, voor de Fiddlesticks, zijn jullie stand by?" " Wij hebben drie vislijnen van honderdvijftig tot tweehonderd meter achter ons schip hangen, kijken jullie een beetje uit?" "Natuurlijk kijken we uit, die willen we niet in onze schroef hebben!"  Wel een goed idee, die vislijnen. Hans maakt een nieuw stuk aas aan de lijn en viert ook zo'n honderdvijftig meter uit. Daarna gaat ie naar binnen, website bijwerken. Foto's uitzoeken, verhaaltje er bij.  De stuurautomaat staat aan, we krijgen weer een zorgeloze dag. Het zonnetje schijnt, wat wil je nog meer. Anja oefent zachtjes op haar mondharmonica en Mazzel ligt te doezelen in de schaduw. Opeens komt Anja naar binnen. "Ik ga Tom Poezen maken". Op ons afscheidsfeest hebben we Tom Poezen bouwpakketjes gekregen van Maria en Lex. "Ze zijn inmiddels al een beetje over de datum, maar we kunnen het altijd proberen", zegt Anja. Een half uurtje later staat er een bordje met drie heerlijke plakkerige Tom Poezen. Dat is smullen! Vegen we net onze plakhanden af, begint de reel van de vislijn te rammelen. Niet zo'n klein beetje ook. We rennen naar buiten en zien in de verte een flinke vis het water uit springen. We leggen de boot stil en rollen de lijn langzaam in.

 Dat beest trekt zeg, telkens loopt de lijn door de slip heen, weer af. Is dit nou zo'n gevecht met een vis waar je zoveel over leest? "Hij moet moe worden", herinnert Hans zich uit een boek wat hij ooit gelezen heeft. Dus inrollen, als de vis harder trekt weer vieren, daarna weer inhalen. Als de vis zo'n meter of tien achter de boot aankomt kunnen we hem in het zonlicht zien. Hij zwemt en spartelt voor zijn leven. Mooi! Blauw, geel, goud en wat een glans. Lijkt wel fluorcerend. Afbeelding / Picture

"Ik krijg dat beest nooit aan boord" denkt Hans, "Of de lijn breekt, of de vis scheurt zijn lip en zwemt weg". We halen hem nog dichterbij. "Eigenlijk zonde van zo'n mooie vis", speelt het door de hoofden van onze vissers. "Dat schepnet houdt het nooit" roept hans en met een "Anja wil jij Mazzel even opruimen? Die staat weer vreselijk in de weg. En vergeet het WC raampje niet" draait hij langzaam de lijn verder in. Die vis wil dus helemaal niet aan boord. Hans houdt het net er onder, maar dat past eigenlijk niet, is veel te klein. Uiteindelijk krijgt de vis een klap met de pikhaak op zijn kop. "Zo, die is uit zijn lijden verlost, nou naar binnen". Voorzichtig trekken we de vis in ons netje en aan boord. Het lijkt wel een klomp goud, zo ziet de vis er uit. "Da's een grote" hijgt Hans. Het is weer duidelijk dat onze visspullen niet geschikt zijn voor dit soort vissen. Een Makreel is toch makkelijker. We leggen hem op een oude krant en pakken de rolmaat.

Afbeelding / Picture

"Dit moet met een rolmaat op de foto, niemand gelooft ons anders" zegt Hans. "Maar eerst "Vagebond" oproepen, Helga gaat door haar lint als ze dit hoort!"

"Vagebond, Vagebond, Vagebond, dit is Fiddlesticks voor de Vagebond, Helga ben je daar?" Gaat het over de marifoon. "Hier is Helga, waar zijn jullie, hebben jullie pech of zo?" "Ja, als je dat pech mag noemen, we hebben een Dorade van 75 centimeter gevangen" "Whaatttt, hoe kan dat nou? En wat hebben jullie nou aan zo'n grote vis. Zullen we die vanavond dan met zijn allen opeten, zorgen wij voor de sla, jullie voor de vis." En met een "Jammer dat jij tegenwoordig ook vis eet Hans" sluit ze de converstatie.

Wij gaan verder met het "slopen" van de vis. Kop er af, ingewanden er uit, rugvin er af, vel afstropen en dan fileren. We hebben nog steeds geen echt fileer mesje, maar we houden toch bijna een kilo gefileerde Dorade over. We roepen Helga nog even op over de marifoon. "Helga, we hebben een kilo gefileerde Dorade, kom vanavond maar eten en vergeet de sla niet". "Hoeveel hebben jullie dan over boord gegooid?" vraagt ze. "Ook een kilo of zo" antwoord Hans. "Maar je gooit toch geen kilo vis overboord?"....................         We ruimen de rommel op, geven Mazzel zijn deel van de buit. Teleurgesteld vliegen de zeemeeuwen weer verder. "Waarom gooit die vent niet wat meer vis overboord" kwetteren ze. Zo zie je maar, ook op de Canarische eilanden kunnen belangen tegengesteld zijn. We nemen een douche, we zitten vol schubben. Als je het vel van de vis af trekt vliegen die in het rond.

Afbeelding / Picture Moeten we nog wat op verzinnen. We varen de bocht om en zien Playa Flamingo en Playa Blanca voor ons opdoemen. Ziet er leuk uit.

Anja pakt de ansichtkaart de we van Laura, Hans z'n zus gekregen hebben. Daar staat haar huis op. Met de verrekijker turen we de kust af. We denken het ook te vinden. Morgen gaan we naar haar toe, vanavond eerst nog het afscheidsdineetje met de "Vagebond" en de "Kind of Blue". We eten vis en sla en Mie.  Na een heerlijk maal en een drankje toe rollen we om vier uur in onze kooien.

De volgende ochtend vertrekt de "Vagabond". Wij halen ons anker op om de jachthaven in te varen. Horen we fluiten op de achtergrond. We zwaaien nog eens naar de "Vagebond", maar die zien ons niet meer. Weer fluiten. Zegt Anja: "Is dat jouw zus niet die daar op de wal staat te zwaaien? Die met die fiets". Hans pakt de verrekijker, "verrek ja, die staat natuurlijk al de hele tijd te fluiten!". We zwaaien terug en varen de haven in. Aangekomen bij de capitainerie komt Laura aanfietsen. "Dat is al weer een tijd geleden. Leuk jullie te zien" zegt ze. Hans doet het papierwerk en Laura loopt naar de boot. Even later, als het papierwerk klaar is, spreken we af om straks met haar mee te gaan naar het oude stadshaventje. Zij met haar fiets, wij met de dinghy. We nemen daar ons ontbijtje in een restaurantje en maken voor het eerst kennis met het stadje Playa Blanca. Laura's huisje staat in Playa Flamingo, een kwartiertje lopen verderop.

We komen in haar huisje en drinken een lekker koel glaasje bier op haar balkon. We genieten van het fenominale uitzicht over het dorp, de zee en Fuertoventura. In de verte zie je de zeilbootjes varen. Je kunt vanuit hier veel verder kijken, we zitten dan ook een stuk hoger dan bij onze boot in de kuip. We drinken nog een glaasje en gaan terug naar onze boot. Het is al snel donker hier en we moeten dus in het stikdonker met de dinghy terug. Afbeelding / Picture
Nadat we bijna zijn overvaren door een snelle motorboot die ons echt niet gezien heeft, lopen we de haven binnen. Mazzel de kat zit al op het gangboord op ons te wachten. "Wat voor lekkers hebben jullie voor mij meegebracht?" De volgende dag gaan we weer terug naar Laura. Daar laat ze trots de verzameling boeken zien die ze voor ons gespaard heeft. Dat zijn er al gauw een stuk of 50.

Afbeelding / Picture

"Nou, daar zijn we wel blij mee. Hebben we weer wat te ruilen straks. Met die paar boeken die we zelf meegenomen hebben kunnen we niet zo veel", zegt Anja. "Waar laten we ze?" vraagt Hans. "En dat gewicht?". "We vinden wel een plaatsje", zegt Anja. De volgende morgen komt Laura met haar auto naar de steiger. "Helpen jullie even mee?" Na een hartelijk afscheid rijdt Laura weer aan en ligt onze Fiddlesticks weer scheef.

28 oktober 2005.

Tijd om weer eens verder te gaan. We slaan Fuertoventura over en varen rechtstreeks naar Las Palmas, de hoofdstad van Gran Canaria. Het wordt een beetje saai, maar op twee uurtjes na leggen we de hele weg op de motor af. Waarom op een zeilboot op wereldreis???? Bij aankomst in Las Palmas hebben we in totaal al 315 motor uren op de teller bijgeschreven! We varen dan meestal rond de 1400 t/m en gaan dan met 5 knopen door het water. We verbruiken dan gemiddeld 1,8 liter per uur. Kost dus niet echt een vermogen aan Euro's, maar zeilen is gewoon veel fijner. We kunnen natuurlijk ook gewoon gaan liggen dobberen en wachten tot er wind komt, maar dat vinden we niet fijn als de deining doorstaat, en dat doet ie deze keer weer flink. Zodra we na een uurtje de bescherming van Fuertoventura verlaten verdwijnt de wind en komt er een forse deining aanrollen. 3 meter hoog volgens het weerbericht, dat klopt dus wel.

Dat er geen wind is, dat klopt niet. Dat weerbericht ontvangen we via onze navtex, je weet wel, dat kleine grijze schermpje van een paar pagina's terug. Het bericht wat zoeven binnen kwam is nog veel leuker. We worden gewaarschuwd voor een  sprinkhanen plaag! Je Afbeelding / Picture
zal maar zo'n paar duizend sprinkhanen op je schip krijgen. Hoe kom je daar weer vanaf?       

Het wordt rond half acht donker. Om 8 uur zetten de SSB zender aan. Kijken of er iemand op ons 8.101 Khz netje uitluistert. In de verte horen we de Vagebond. Zij zijn ook onderweg naar Gran Canaria, maar naar de zuidkant. Vol enthousiasme vertelt Rene dat ze weer een Dorade gevangen hebben, van........ 1,10 meter  lang!!!! In een klap is ons record van tafel geveegd, en niet zo'n klein beetje ook. Dat zullen we voorlopig zeker niet evenaren. We varen verder de stikdonkere nacht in. Misschien dat we straks nog een klein stukje maan te zien krijgen, maar veel kan dat niet zijn. Hans draait zijn wacht tot een uur of drie waarna Anja het over neemt. En inderdaad, zij ziet nog een klein streepje maan. In de verte kun je de oranje gloed aan de hemel zien, dat moet Las Palmas zijn. Het wordt weer dag, het zonnetje komt weer op. Onder de Cumulus wolken zien we in de verte het eiland liggen. We hebben al gehoord dat we de haven niet in kunnen. Alle vrije plaatsen zijn gereserveerd voor de boten die meedoen aan de ARC, en dat zijn er 250!

Afbeelding / Picture  In de haven ligt een mooi zwart schip, "de Witte Raaf", met Petra en Jan Willem, vrienden waarmee we afgelopen voorjaar bij La Gomera gezeild / gelogeerd hebben. We kennen ze nog van de tijd dat we met onze boot in Den Bommel lagen.  www.witteraaf.info   Zij mogen nog twee dagen blijven liggen en dan moeten ze er ook uit. We laten om 12.00 uur ons anker zakken in de baai naast de jachthaven.
Er liggen al een stuk of 30 boten voor anker, waaronder de "Holender" van Pieter die ons een mooi plaatsje wijst. We laten de dinghy te water en varen de haven binnen. Op naar de "Witte Raaf"!

We hebben ze sinds voorjaar niet meer gezien, maar wel veel e-mail contact gehad. Ze wisten dat we zouden komen en het drankje stond al klaar. We genieten van Petra's Sangria en worden verrast door Jan Willem met een heerlijke barbeque. Onze dag kan niet meer kapot.

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture



Even laten zien waar we zijn.
Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture


Als je van mooie schepen houdt is dit "the place to be". Als je er bij wilt horen moet je echt wat meer hebben dan onze 42 voeter!

30 oktober 2005.

Speciale dag, Anja is jarig! Hans verzorgt een ontbijtje en rond een uur of elf zitten we in de kuip in de zon. Pieter komt met zijn kano langszij en drinkt een bakje mee. Even later komt de bemanning van de "Sepia" ook aanroeien. "Kom aan boord, Anja is jarig!" roept Hans. In de middag komen Petra, Jan Willem en hun logee voor de komende week, Maarten, aan boord. Even later horen we een bekend fluitje van de kant. Staat Helga, bekend van de foto een paar pagina's terug, te zwaaien. "Hoe kan dat nou, hun boot ligt aan de andere kant van het eiland". Ze hebben een auto gehuurd om Jopie, Rene's moeder op te halen van het vliegveld. Vertraging, dus tijd om even langs te komen. Hans haalt ze op met het bijbootje. Na een half uurtje staat Helga op en wijst naar een witte catamaran "Garabes" www.garabes.com  in de verte. Vraagt ze aan Rene: "Dat zijn toch Ruud en Araksi?" Ze steekt haar vingers in de mond en weer schalt "Helga's fluitje over het water. Ruud en Araksi stappen in hun bijboot en varen naar ons toe en komen aan boord. We maken kennis met twee aardige mensen. We drinken een glaasje, nemen een hapje en al veel te vlug moeten Rene en Helga weer weg. Ruud en Araksi brengen ze terug naar de haven, kunnen ze onderweg nog wat bijkletsen. En de rest? We gaan lekker door tot diep in de nacht. Anja heeft een leuke verjaardag gehad!

Uiteraard blijven we weer veel langer hangen dan we van plan zijn. We moeten nog allerlei kleine dingetjes afwerken van onze "to do list". Las Palmas is een grote stad, alles is te koop. In de haven drie goede boatshops, waarvan de middelste, "Rolnautic" het meest uitgebreide assortiment heeft wat we ooit gezien hebben. Ze staan daar met een man of zes te helpen, je moet eerst je nummertje trekken! Net als alle andere gasten van Las Palmas laten wij ook de nodige Euro's achter! Wat allemaal te doen dan? Onder andere: Stekkertjes/stopcontactjes in de kuip voor de sleepdynamo en schijnwerper, de was doen, bimini aanpassen, enzovoort. (nog 42 andere dingen, dus te veel om op te noemen). Die bimini is wel belangrijk. Dat is ons zonnetentje boven de kuip. Hadden we natuurlijk al in Nederland moeten doen, maar we dachten toen dat het simpel zou zijn dat onderweg te doen. In Nederland heb je dat niet nodig. We hadden hem al klaar gemaakt in Frankrijk, zodat hij over de hele kuip zat. Maar zo kun je niet zeilen, dan moet ie kleiner zijn. Daar moet je dus RVS buis voor hebben met allerlei kniestukjes. Die kniestukjes hadden we al in Lagos gekocht, maar RVS buis?

Daar kun je dus nergens aan komen! Totdat Ruud vertelde dat ze dat zeker op het industrieterrein moesten hebben. Uiteindelijk hebben we met z'n viertjes de bus gepakt naar dat industrieterrein. De bussen rijden hard in Las Palmas, dus je bent dus zo. Araksi en Ruud moeten naar de tropendoktor voor info over inentingen, ze willen misschien ook naar Suriname. Die tropendoktor zit ook op het industrieterrein. Na lang lopen vinden we een RVS bedrijf. Ze hebben werkelijk ALLES in RVS! Dus ook onze 30 mm buis. We kopen twee stukken van 2 meter lang en een stuk van 3 meter. We lopen het bedrijf uit en realiseren ons dan pas dat we met een buis van 3 meter nooit meer in de bus kunnen. Afbeelding / Picture
En in een taxi natuurlijk ook niet! Dat wordt dus een heel stuk lopen! Via twee terrasjes komen we weer terug aan boord.

12 november 2005.

Het wordt tijd dat we weer verder gaan! We monteren de buizen nog niet, dat kan in La Gomera ook. Petra van de "Witte Raaf" heeft onze plaats in de haven van La Gomera gereserveerd vanaf de 13e.  Dat is dus morgen.

Afbeelding / Picture  Het is geen ideale dag om te vertrekken, er staat buiten een deining van zeker een meter of vier en er komt straks nog een windje van minimaal 8 Bf overheen. We drinken nog een kopje koffie aan boord van de Garabes waar we het weerbericht nog eens doorpraten.
Ruud en Araksi vinden dat we niet moeten vertrekken vanwege het slechte weer dat komt . Maar volgens Hans is dat omdat ze niet alleen achter willen blijven in een baai waar ondertussen bijna 100 boten voor anker liggen!

Ze krijgen gelijk. Zij blijven achter en wij krijgen een hap slecht weer te verwerken wat we nog nooit meegemaakt hebben. Rond vijf uur varen we de baai uit. In de verte ligt een groot vrachtschip voor anker. Hij komt met heel zijn kop uit het water, je kunt de bodem zien. Dan duikt ie naar beneden en komt een dikke honderd meter naar achter zijn complete roer uit het water. Veel wind staat er nog niet, maar we varen toch maar met het eerste rif in het grootzeil. Met volle genua  stuiven we toch met een snelheid van dik 7 knopen naar ons doel. De zee bouwt zich verder op en er komen meer koppen op de golven. "Laten we het tweede rif er maar inzetten voordat het donker wordt" zegt Anja. Hans begint er aan en als het donker is (gaat hier heel snel) zit het rif er in. We zetten de windvaanstuurinrichting aan en direct loopt het schip uit zijn roer.

Veel te veel zeil dus. "Dan ook maar het derde rif erin", roept Hans. Hij trekt zijn veilgheids tuigje aan en clipt vast aan de binnenzeereling. Kraanlijn strak, grootzeil stukje omlaag, golf over Hans heen, grootzeil vast haken, de rest van het zeil vastbinden, zeil weer omhoog, smeerrepen aanlieren, golf over Hans heen, en dan snel weer naar de kuip.

We stuiven nog steeds veel te hard door het water. Niet goed voor de boot. "Dan de genua maar helemaal weg en de kotterfok uitrollen". Maakt allemaal niks uit, de boot stuift gewoon even hard verder. De nieuwe stuurautomaat houdt de boot, ondanks de rollers van dik 4 meter die achterin komen, keurig op koers. Af en toe komt er wat water in de kuip als er op het goede moment een golf breekt. Er staat een 3/4 maan boven ons en het zicht op de golven met de witte kammen is fantastisch. We zijn niet bang, de boot doet het fantastich. Er komt een containerschip op tegenkoers aan, hij wijkt fijn voor ons uit. We zitten nu ten zuiden van het eiland Gran Canaria. "Als we zo door varen komen we niet in La Gomera." zegt Anja. "Nee", antwoord Hans. "We zullen moeten gijpen". "Een stormrondje?" "Nee joh, daar zijn de golven veel te hoog voor, we verdwijnen meteen onder water!" We praten de volgorde van handelen door, we mogen hier geen fouten maken.

"Stuurboord bakstag op de lier beleggen en stukje aanhalen, stuurboord bulletalie stukje vieren, bakboord bulletalie strak zetten, grootzeil in het midden, stuurboord bakstag op de lier aanhalen, bakboord bulletalie nog strakker zetten, bakboord bakstag los, telkens 10 graden stuurcommando geven op de stuurautomaat, dan de gijp, grootzeil vieren, bakboord bulletalie op lier doorzetten, kotterfok naar bakboord doorhalen." We doen het op deze manier en alles gaat perfect totdat er ineens een klap van binnenuit komt. Valt onze schroevendoos van de plank in gruzelementen. "Ja, als het niet vast zit...." "Ja, dan valt het!" Afbeelding / Picture
We blazen verder de nacht in, Anja's rust gaat in en Hans gaat alleen verder. De boot houdt zich uitstekend. De golven worden nog hoger, de wind neemt verder toe. De vlagen gaan harder dan de voorspelde 8 Bf. Toch is het varen op deze manier een kick. Elke keer tilt Fiddlesticks haar kontje op tijd omhoog. Totdat die ene roller aan komt waar je altijd over leest. Er komt een grote zwarte muur achter aanrazen. Grote witte kop er boven op. "Nou gaan we," denkt Hans. De breker breekt nog net niet over het kontje maar pas als hij naast de kuip zit. Fiddle surft met ongekende snelheid naar beneden, er komt wat stuifwater in de kuip, verder niets. "Da's goed gegaan" denkt Hans. Een paar uur later komt Anja op wacht en kruipt Hans moe in zijn kooitje. Anja kijkt om, ziet ook zo'n mooie golf aankomen. Alleen........ die breekt over de zonnepanelen en de windgenerator. En ook wat water in de kuip......

We komen in lei van Gran Canaria, de wind neemt af en de golven worden minder. Na een uurtje loopt de motor weer en hobbelen we alsof er niets is gebeurd met een vaartje van 5 knopen verder. Rond zeven uur komt de zon op, we zijn al in de buurt van Tenerife.

Afbeelding / Picture  Anja maakt dit plaatje van de opkomende zon op het puntje van de Teide, de hoge berg op Tenerife.

Alleen vroeg in de ochtend te zien, overdag hangt ie in de wolken. We motoren lekker verder, zodra we uit de luwte van Tenerife zijn, gaat de motor weer uit. Het wordt weer wat donkerder, wolken overal. Met ons 3e rif en de kotterfok nog steeds op, zeilen we lekker verder.

De zee wordt niet meer zo hoog en boven het eiland stapelen de wolken zich op. Slecht weer voor de toeristen! "Nog een 20 mijl te gaan en we zijn er, boterhammetje?" Afbeelding / Picture

Er komt toch weer wat meer wind opzetten, maar na vannacht is dat natuurlijk niks meer. In de verte zien we nog 4 andere zeilboten varen, uiteindelijk verdwijnen ze allemaal in de nevel. Tegen de tijd dat we bij de haven ingang aankomen breekt de zon door EN regent het pijpenstelen!

Afbeelding / Picture   Komt hier vaker voor. Het is leuk om hier op eigen kiel binnen te komen varen. In februari zijn we hier ook binnen gevaren, toen als "opstapper" bij de "Witte Raaf". Nu zijn we er, na bijna 3000 mijl gevaren te hebben, met onze eigen Fiddlesticks!!!!!!!!!!! Heerlijk toch?! We varen de haven binnen en zien vlak voor ons de "Kind of Blue" de laatste lege box invaren.  
Wij gaan langszij bij een boot uit Zweden. Die heeft dus nog wat meer mijlen gevaren dan wij. Naast de Zweed weer een Nederlander, en dan........ Helga & Rene met moeder Jopie op de "Vagebond". Een stuk of 10 boten verder ligt de "Witte Raaf". We roepen: "Petra, Jan Willem, we zijn er!!!"

Ook hier wacht weer een lijst met werk op ons. Ja, we moeten die bimini nog steeds afwerken, en de SSB zender doet het ook niet goed, en dat is toch wel een belangrijk ding. En......... boodschappen doen! Petra en Jan Willem gaan met ons mee naar de super. (die hebben ervaring). We komen met 4 karretjes vol terug op de steiger. Anja heeft bijna twee dagen nodig om alles op zijn plaats te krijgen. De boot zat immers al vol! We halen de wikkels van de blikjes. Er zitten hier beestjes, mooi bruin van kleur, model kevertje, varierend in afmeting van 1 tot 10 cm, ze heten "Kakkerlak".

We willen ze niet aan boord hebben. Kun je niet tegen houden hoor, uiteindelijk krijgen we ze allemaal aan boord. Je weet alleen niet wanneer. Dus is het zaak dat zo lang mogenlijk uit te stellen. Ze leggen bij voorkeur hun eitjes in de wikkels van conservenblikjes en kartonnen dozen. Het gaat ze om de lijm die daar in zit. Als de larfjes uitkomen kunnen ze de lijm opeten, groeien ze lekker van. De "Witte Raaf" had of heeft ze, de "Kind of Blue" heeft ze, de .......... heeft ze en ga zo maar door.                                 Afbeelding / Picture

De "Fiddlesticks" heeft ze nog niet aan boord gezien........ Nog meer voorzorgen? Ja, je schoenen op de kant laten staan en NIET doodslaan die beesten!!!!!! In hun doodsnood strooien ze hun eitjes in het rond en komt de rest vanzelf. We hebben de meest illegale en werkzame verdelgingsmiddelen aan boord, maar ook een kat. Oppassen dus!

17 november 2005.

Anja heeft alle boodschappen nog een plekje kunnen geven en allemaal op lijsten gezet. Kan ze het ook terug vinden. De SSB zender doet het weer, en Pieter van de "Holender" is vanmorgen vertrokken. Alleen, op zijn 9 meter lange boot rechtstreeks naar St. Maarten. Da's dus een rot eind varen. Hij was erg zenuwachtig en twee kilo afgevallen. Maar hij gaat dat redden, denkt een week of 4 onderweg te zijn. We halen Gribfiles binnen, voorlopig nog niet veel wind, we blijven hier dus nog een paar dagen langer. Vanavond om 8 uur op het "SSB Netje" de "Noorderzon" en "Catch 22" gehoord. Die zijn ook vandaag vertrokken, naar de Kaap Verdische eilanden. Zij varen dus op de motor. En wij willen dus toch liever zeilen. 7 dagen op de motor is wel heel erg saai!

23 november 2005.

Vandaag zouden we vertrekken maar dat doen we niet, het weer is een beetje instabiel en we hebben problemen met onze navigatie apparatuur. Onze boord PC ziet de GPS niet meer, of andersom. Het is helemaal niet duidelijk hoe het komt en waarom dit is. Uitzoeken dus.

24 november 2005.

Nog steeds niet weg. GPS >>> PC nog steeds niet goed. Allerlei andere GPSjes geprobeerd, allerlei kabeltjes geleend en succes? Ho maar. We denken nu dat we met het afregelen van de SSB zender de poorten van de PC opgeblazen hebben. We geven het op, we zullen nog wel iemand tegen komen die het weer aan de gang krijgt. Was Renee van de "Vagebond" maar in de buurt............ die  maakt dat immers zo weer in orde. We proberen al dagen de website te uploaden, maar wegens problemen met de server lukt ons dat niet. Onze provider ontkent overigens die problemen, dat moet dus wel aan ons liggen. Alsof we gisteren met deze website begonnen zijn!? We krijgen een mail van Pieter van de "Holender", die was een paar dagen geleden vertrokken naar St. Maarten, in z'n eentje. Hij vraagt of wij weten hoe het met het weer gaat, zijn fok is gescheurd en hij maakt zich zorgen over het staartje van de orkaan "Delta". Die komt akelig dicht in de buurt. We sturen hem een geruststellend weerrapportje terug.

De  "Kind of Blue" vertrekt vandaag, wij gaan morgen. Dat is het plan tenminste. Vanavond horen we van hen op de SSB. "Lekker gezeild, maar nu toch op de motor". Ze sturen ook een e-mailtje. Anita voelt zich nog steeds niet lekker, had ze al toen ze vertrokken.

25 november 2005. En vandaag vertrekken we dus niet! We hebben nog allerlei dingetjes niet gedaan die we wel hadden moeten doen. Eerst het log uit de bodem trekken, het schoepen-wieltje zit weer vast met schelpjes. En we moeten nog de mast in. Stagen en zalingen e.d. controleren. Laatste rommeltjes opruimen en dan is het al weer een uur of 4. Te laat om te vertrekken, meteen de nacht in is niet zo gezellig.

Petra haalt de laatste Gribfiles binnen, en eigenlijk ziet het er helemaal niet zo goed uit. De wind is niet zo hard, maar wel vaak uit de verkeerde hoek. We zullen dus gedeeltelijk aan de wind moeten varen. Orkaan "Delta" buigt langzaam af naar het noorden, maar blijft wel in de buurt hangen. Volgens Radio France staat er een "Forte" zee met een "Houle" van 4 tot 5 meter met kruisende golven. Daarbij komen nog onweersbuien met windvlagen die wel heel hard zullen zijn. Al met al dus helemaal niet het lekkere weer wat we hier verwachten. Het blijft moeilijk om een gepland vertrek uit te stellen. Nog steeds hebben we het idee dat weer "ergens" op tijd moeten zijn. We moeten niets, we hebben tijd zat, waarom dan met deze weersvooruitzichten vertrekken? Niet doen dus. Over een dag of 3, 4 kijken we weer verder. Anja vindt dit helemaal niet leuk. Dat we niet gaan, vindt ze logisch. Ze heeft alleen wat moeite om alle schakelaars die op "vertrekken" staan, weer uit te zetten.

Half 9. We zitten na het heerlijk avondmaal nog even buiten met een bakje koffie. "Daar ligt de Fiddlesticks!" horen we roepen. Komen Paula & Gijs van de "Sortilege" aanlopen. "Wat leuk dat jullie hier nog zijn" roept Paula, "we zijn net binnengesleept, onze motor doet 't niet meer". Gezellig aan boord nog tot laat in de avond verhalen vertellen. We hebben ze sinds Funchal (Madeira) niet meer gezien. "Lucht in de brandstof leiding", zegt Gijs, "maken we wel weer". Ze hebben slecht weer gehad, hoge deining met kruiszeeen. En dat is dan hier tussen de eilanden!Onze beslissing om nog een paar dagen te wachten totdat "Delta" voorbij is, is dus een goede geweest!

Het is ook helemaal geen straf om hier met de boot te liggen. San Sebastian is een leuk stadje en in de haven is van alles te doen.Er liggen nu 26 roeiboten die zondag a.s. vertrekken naar de Caribische Eilanden. Ze zullen ongeveer 2.800 mijl, dus een dikke VIJFDUIZEND kilometer moeten roeien om aan de overkant te komen. Je hebt er een paar met 4 roeiers, de meesten met twee roeiers waarvan dan de meesten weer koppels man vrouw zijn. 

Er zijn een paar solo roeiers waarvan eentje een vrouw is die denkt dat ze er HONDERD dagen over gaat doen. Als we het goed begrepen hebben staat het record op 47 dagen. Voor 20.000 euro mag je mee met deze "once in a lifetime adventure".  "No rowing experience needed" schreeuwt de folder. Als je naar de weerkaartjes kijkt krijgen ze maandag al flink op hun donder. Afbeelding / Picture
Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture Trainen doen ze allemaal en je verbaast jezelf als je ziet hoe  l a n g z a a m dat ze varen. Maar alle roeiers hebben gemiddeld anderhalve knoop per uur stroom mee. Dat maakt al dat ze per etmaal 36 mijl de goede kant heen drijven. Daarnaast hebben ze over het grootste gedeelte de passaat wind, net al wij, van achteren.
Dat houdt dus in dat ze al gauw een mijl of 50 per dag zullen drijven richting eindpunt. Dus in een dag of 60 moeten ze het wel halen......... Als het slecht weer wordt kunnen ze natuurlijk niet roeien. Ze kunnen dan in het kleine achterkajuitje schuilen. Waterdicht. Da's ook nodig want zonder voortstuwing liggen de bootjes dwars op de golven en zullen dan wel wat buitelingen maken.

Afbeelding / Picture


We hebben er geen mening over, iedereen moet doen wat ie zelf wil. Maar een uitdaging is het zeker! En ach, door hoeveel mensen worden wij voor gek aangezien? Het is maar hoe je het bekijkt! Het rechtse bootje is gediskwalificeerd. Heeft zijn stootwillen buiten laten hangen en dat in nu eenmaal tegen de regels. 

Alles heeft zijn extremen, dus ook hier. In 1966 is er een roeibootje de oceaan overgestoken. Net 5 meter lang, met twee roeiers er op. Het bootje is inderdaad de oceaan overgestoken, de bemanning echter niet. Het bootje was leeg, toen het gevonden is. Nu is er een Engelsman, dik in de 60, die als "tribute" de tocht nog eens gaat doen met hetzelfde bootje. De kranten waarin zijn verhaal staat hangen er onder.   Afbeelding / Picture
Hij vertrekt zondag niet met de rest, nee hij vertrekt pas in januari, alleen............... 

Ook hier hebben we geen mening over, ieder mag het zijne denken.

Niet alle "dromers" vertrekken echt. Voor de meesten geldt dat ze thuis blijven. Ze dromen hun droom thuis, of op hun werk. Dat is maar goed ook, het wordt hier al aardig druk! En er zijn er een hoop die echt vertrekken, ze hebben hun boot, laden hem vol en gaan op pad.

Afbeelding / Picture Niet allemaal maken ze hun droom af. We zien ze steeds vaker liggen, de boten die niet meer verder gaan. In een hoekje ergens in een haven, of aan de kant van een rivier. Deze engelsman heeft weliswaar geen engels vlaggetje meer, maar heeft het best naar zijn zin. In de middag op zijn achterdekje in de klapstoel met een glaasje wijn onder het zonnetentje. Een literpak wijn kost hier maar 58 cent, kun je lang vol houden.

Toen wij hier in februari waren lag hij er al. Nu komt er hoe langer hoe meer leven aan boord. Elke dag verandert er iets. De rotzooi wordt opgeruimd, alsof alles weer wat scheepser gaat worden. Toch nog verder varen? 

Het is natuurlijk niet altijd feest op een boot. Naar mate de tijd verstrijkt zie je toch vaker "scheurtjes" in een relatie onstaan. Het is ook een hele stap. Wonen in een echt huis, allebei een baan om het geld bij elkaar te verdienen en dan ineens samen in een kleine ruimte wonen die nooit stil ligt en veel te klein blijkt te zijn. Vooral als er kleine kinderen aan boord zijn is het vaak een hele opgave. Her en der blijven er dan ook boten achter, met een halve bemanning en soms zonder bemanning. Je pikt ze er zo uit, de boten met de vervlogen dromen. Jammer.

Inmiddels heeft Anja ook de griep te pakken. We hopen dat dat woensdag 30 november over is want dan......? Dan draait de wind eindelijk naar het noordoosten, dan vertrekken we naar de Cape Verden, een eilandengroep 750 mijl zuidelijker. We zeilen de zon achterna! Zoals het er nu uitziet zullen we de Kerst en de jaarwisseling wel op de Oceaan zitten. Dus geen Kerst of oud en nieuw in Parimaribo. Maar dat  is nou een van de leuke dingen aan zo'n reis als de onze. Tijd speelt geen rol!En een kerstboom? Die hebben we al aan boord.

Oh ja, om dit verhaal van Madeira naar de Canaries af te sluiten, we hebben eindelijk ons visite kaartje klaar. Aan boord, voortbordurend op het ontwerp van Margriet, Hans z'n dochter, zelf afgewerkt, uitgeprint en geplastificeerd zodat ze watervast zijn. We hebben al een hoop kaartjes van andere boten. Allemaal mooi ontworpen en gemaakt. Afbeelding / Picture
Tot op heden zijn wij de eersten met onze foto er op. Dan weet je over een paar jaar nog wie die twee op de Fiddlesticks waren.

Laatste nieuws voor afsluiting: De start van de roeibootjes is officieel uitgesteld. Ook daar letten ze op het weer! 

Verder lezen? "Klik op Cabo Verde I" links.


 




Created with EasyPage