Afbeelding / Picture

Mei 2010.

We hebben de zorgen van het ziekenhuis in Hilversum achter ons gelaten. Bij de bespreking van de nieuwe scan die gemaakt is van de tumor krijgt Hans voor de zoveelste keer zijn twijfels.

In een jaar is de tumor nu van krap vier naar dik vijf centimeter gegroeid en er wordt geen enkele actie ondernomen. "Zou U hem in uw buik willen hebben?" vraagt Hans aan de internist. "Uhhh nee, zeker niet," was zijn antwoord. Even is het stil in het vertrek. De assistente zit verdwaasd voor zich uit te staren. "Dit is een heel speciale patient," had haar baas vijf minuutjes geleden nog gezegd.

"Ik wil afscheid van u en dit ziekenhuis nemen," gaat Hans verder. "We hebben met de chirurg gesproken en ze vindt het eng om mijn tumor er uit te halen. Ze heeft een dergelijke operatie nog niet eerder uitgevoerd. Dat geeft me geen goed gevoel," vervolgt Hans het gesprek.

 "Ja, u bent ook een speciaal geval. Een bijnier tumor komt niet zo vaak voor in Nederland. Misschien 25 gevallen per jaar. Waar wilt u naar toe gaan?" vraagt de internist. "We hebben afspraken gemaakt in het Leids Universitair Medisch Centrum. Die hebben een gespecialiseerde afdeling voor bijnieren en daar wordt de behandeling voortgezet en de tumor verwijderd."

Een paar weken later in Leiden: "Die moet er uit, die is al veel te ver gevorderd," zegt de proffessor, "die had al bij drie centimeter verwijderd moeten zijn. Er wordt een afspraak voor u bij de chirurg gemaakt, daar kunt u vanmiddag voor een gesprek terecht."

Verbaasd lopen we de spreekkamer uit. We eten een snack in het restaurant en lopen naar de afdeling chirurgie. We maken kennis met de chirurg. "Het is een forse ingreep, maar maakt u zich maar geen zorgen," stelt de chirurg ons gerust. "Hoe vaak doet u dit per jaar, zo'n ingreep?" vraagt Hans. "Nou, toch wel een keer of twintig," was het antwoord. 

We worden steeds mondiger: "En hoe vaak gaat het fout?"  "In ongeveer twee procent van de gevallen loopt het fout", was zijn antwoord. "En wanneer voor het laatst een bijnier verwijderd?" vervolgt Hans. "Vorige maand nog twee keer uitgevoerd," antwoordt onze chirurg. "Allebei goed gegaan?" vraagt Hans nog. "Nou nee, allebei fout gegaan," antwoordt hij schuchter maar eerlijk. En, u heeft een beetje pech, we staan voor de vakantieperiode. We zijn met vier chirurgen en de operatie moet met twee chirurgen worden uitgevoerd. En de vakanties zijn ingepland. Het kan dus nog wel even duren."

Er wordt een afspraak gemaakt op de OK planning en we gaan tevreden naar huis. "Nu gaat er tenminste wat gebeuren," zegt Anja als we in stappen. "Ja, gelukkig wel! En zeg nou zelf, als twee procent fout gaat, dan is de score voor dit jaar wat dat betreft ruim bereikt. Dus bij mij gaat het goed lopen hoor!"

De operatie wordt drie keer uitgesteld vanwege spoedgevallen. "Nog even en ik ben zelf een spoedgeval," merkt Hans op. "Nou," zegt Anja, "dan weet je zeker dat je direct geholpen wordt!"

8 september 2010.

Hans gaat de OK in. Bijna 4 uur later zijn onze chirurgen klaar. De volgende dag komt de chirurg aan Hans zijn bed. "Het is allemaal goed gegaan. We hebben hem er keurig uit kunnen lepelen." "En," vraag Hans, "hoe groot was ie nu?" De chirurg houdt zijn hand open, daar past dus een flinke tennisbal in. "De spullen zijn naar de patholoog gestuurd, over een week de uitslag." Met een zwaai en "beterschap" verlaat hij de kamer, met in zijn kielzog een rij studenten en stage lopers.

"Over een half jaar een oproep voor een controle scan, dus we kunnen gaan. Leuke dingen gaan doen, laten we terug naar Bonaire vliegen. Daar ligt de boot op ons te wachten." Nog dezelfde avond heeft Anja de ticket geboekt. "We vliegen naar Curacao met Martin Air. Dat scheelt even 600 Euro vergeleken met de KLM naar Bonaire!" "Da's mooi," antwoordt Hans, "dan vliegen we met zo'n klein vliegtuigje naar Bonaire. Dat kost maar een paar tientjes!"

Afbeelding / Picture

Eind oktober kijken we uit het raam van het vliegtuig."We zijn weer in de tropen," roept Anja. Via Curacao landen we met onze spullen in Bonaire. Ondertussen is het middernacht. Een medewerker van het vliegveld zet ons af bij de jachthaven. Met een: "Hij ligt er nog," vinden we de boot op zijn eigen plekje. We klimmen aan boord. We maken de ingang open. "Het stinkt niet en er lopen geen kakkerlakken weg, dat is een goed teken!!!!" Moe ploffen we neer, we zijn twaalf uur onderweg geweest. Er is niets aan boord, alleen een paar blikjes lauw bier. "Beter dat dan niets!"


Na een slapeloze nacht in de haven worden we wakker. Het stikt er van de muggen want het is de regentijd. "Laten we maar gauw buiten aan een boeitje gaan liggen, hier worden we opgegeten door die beestjes." Hans: "Ben benieuwd hoe dat gaat, en of de motor nog wil starten. We zijn al een hele tijd niet meer aan boord geweest."

En natuurlijk start de motor direct, alleen gaat het achteruit de box uit varen maar moeizaam. "Er hangt zeker vijf centimeter plantjes onder aan de boot en aan de schroef. We hebben werk aan de winkel!" zegt Hans als ze de haven uit pruttelen. "Dat is nog lang niet alles hoor!" antwoord Anja, "de watermakers moeten ook eens onderhanden genomen worden, dan zijn we van het sjouwen met kannen af." "Nou, als dat alles zou zijn?"

We gaan het onderwaterschip te lijf met onze plastic plamuur messen. In drie etappes van twee uur hebben we weer een schone onderkant. De planten zijn er zo van af, maar de pokken hebben wat meer zin om op de boot te blijven zitten. In de haven is het water brak, dat groeit goed daar. Maar buiten in het stromende water sterft alles zo weer af.

We genieten van het leven aan boord. De cruise schepen varen weer binnen. De mooie mogen op de site. En langzaam beginnen er weer plannen te groeien. "Hier op de boot wonen is natuurlijk heerlijk," zegt Hans. "En ken wel wat mensen doe zo met ons zouden willen ruilen. Maar eigenlijk is het maar saai. Leuk als je oud bent, maar dat zijn we nog lang niet!" "Wat wil je dan?" "Varen!" is Hans zijn antwoord. "Ja, zouden we dat nog leuk vinden? We hebben dat al weer een hele tijd niet meer gedaan. Waar zou je dan naar toe willen?" "Puerto Rico," flapt Hans er uit, "en vandaar uit naar de Virgin eilanden." "En dan?" "Nou, dat zien we dan wel weer! Laten we maar niet te veel plannen maken."

Afbeelding / Picture

01 december 2010.

's-Avonds bij het koken klinkt het uit de kombuis: "Hans, het gas is op!" "Nou, dan kunnen we lekker op de wal een hapje gaan eten, want we alle andere flessen zijn ook leeg..........."

We  brengen onze fles naar de haven om te laten vullen. Vorig jaar hadden we nog een RVS gasfles laten vullen, maar die bleek lek te zijn. We hebben toen een mailtje naar de leverancier gestuurd. Hij wilde de fles graag zien, maar de KLM vervoert geen gasflessen in het ruim. Einde verhaal. We waren het voorval eigenlijk vergeten.

De volgende dag halen we gevulde RVS fles in de haven op. We leggen 'm op het gangboord en besteden er verder geen aandacht aan.

"Ik ruik gas," zegt Anja. "Dat kan niet," antwoordt Hans, ik heb de fles nog niet aangesloten." "En toch ruik is gas!" We zullen een lang verhaal kort houden. Een fles is zo lek als een mandje. We controleren met afwasmiddel en het schuim staat op de fles.

Afbeelding / Picture

Hier balen we dus goed van. "Alweer een fles naar de donder."

We herinneren ons weer de fles van een jaar geleden. "We hebben eigenlijk niets meer van JSP gehoord. Hij heeft vorig jaar ook geen oplossing of zo aangeboden," gaat Hans verder. Zo gauw als we weer internet hebben sturen we hem een mailtje met de foto.

Een paar weken later sturen we ons mailtje naar JSP, maar we krijgen geen reactie.

Hans is lid van de vertrekkersgroep in Nederland. Dat is een heel leuk, aktief forum, op poten gezet door Marti. http://www.vertrekkersinfo.nl/

"Dit is toch te zot voor woorden, we krijgen geen enkele reactie van onze gasflessenfabriek. Ik ga een waarschuwing op het forum van de vertrekkersclub zetten. Wij hebben op onze site reclame gemaakt voor de RVS gasfles. Daardoor zullen zeker mensen die gaan vertrekken ook deze RVS gasflessen kopen. En dan zitten die straks ergens op een eilandje ver weg met lekke gasflessen! Dat gaat dus niet gebeuren." (zie de button "onze boot". )

We sturen een verhaaltje naar de club, en natuurlijk wordt dat geplaatst. Een paar weken later ontvangen de club en wij een dreig e-mail bericht met de opdracht ons verhaal direct van het forum te verwijderen, dit op straffe van juridische stappen mocht dat niet door ons gedaan worden. De vertrekkersclub weigert het van het forum te verwijderen en er ontstaat een discussie met JSP gasflessen. "Zouden er al meer klachten gekomen zijn dan?" vraagt Hans zich af.

We durven de lekke fles niet te gebruiken. "Maar we hebben onder in de bakskist toch nog een volle fles liggen," zegt Anja. Die hebben we vorig jaar laten vullen, en toen moesten we vanwege het ziekenhuis ineens naar Nederland. Die moet nog vol zijn."

Afbeelding / Picture

Hans laadt de bakskist leeg, en inderdaad ligt er nog een RVS fles onderin. Alleen blijkt die ook leeg te zijn. "Anja, deze is ook leeg. Laten we hem morgen vullen. Kunnen we vanavond uit eten.............." glimlacht Hans.

De volgende dag op de jachthaven: "Deze fles vullen we niet mijnheer, er zit een gat in de lasnaad, het gas spuit er zo weer uit."

We varen met de dinghy terug naar de Fiddlesticks en zetten de fles aan boord. We steken een tandestoker in het gat.

"Ik weet zeker dat deze fles vorig jaar vol de bakskist is ingegaan," zegt Anja nog.

"Als dat zo is, mogen we blij zijn dat de lenspomp niet is aangeslagen. Een vonk en de boot was met een klap de lucht ingevlogen, en dat terwijl wij in Nederland zaten!" vloekt Hans.

Anja houdt een energie boekje bij waar alle aankopen in vermeld staan welke betrekking hebben op energie. Waar en wanneer we getankt hebben, en voor hoeveel bijvoorbeeld. En wanneer we benzine kopen voor de buitenboordmotor. En dus ook wanneer de gasflessen gevuld worden. We slaan het er op na, en inderdaad, die fles is vorig jaar gevuld en in de bakskist gelegd, voordat we terug naar Nederland vlogen.
Met een "Zoek de tandestoker" sturen we de foto naar JSP en de vertrekkers club.  De foto wordt direct geplaatst en van JSP hebben we tot op heden niets meer vernomen.

08 december 2010.

We gaan echt weer varen!!!! We gaan naar Curacao. Het water uit en de wal op. We willen de "Beneteau 42" kwaal nu voor eens en altijd oplossen. "Een kwaal?" zul je zeggen. Ja, de doorvoer van de roerkoning door de romp is een beetje een probleem. Ze hebben daar een afdichting gemaakt net zoals vroeger bij schroefassen toegepast werd. Een vetkoord er tussen en de boutjes aandraaien. Nou, buiten dat dat niet echt afdoende blijkt, gaat de boot daar ook zwaarder door sturen en dat is vervelend. Met gevolg dat Hans de boutjes ooit losser gedraaid heeft. Sindsdien stuurt de boot met een vinger, maar als we echt hard varen lekken er druppeltjes langs de doorvoer. De kont wordt dan dieper in het water getrokken en dan bevindt de doorvoer zich onder de waterlijn. En dat is heel irritant want onze Fiddle heeft heen echte bilgeruimte en een emmer water is voldoende om de vloer onder helling blank te zetten met zout water. Dus na elke langere tocht moest de vloer er uit en een paar emmers zoet water er in. Daarna leeg pompen en klaar was de klus. Maar dat nu dus voor eens en altijd voorbij zijn. Hans heeft daarvoor een idee, maar dan moet het roer een halve meter zakken, en dat is toch praktischer als dat op de wal gebeurt.

We hebben onze afspraak gemaakt met Curacao Marine in Willemstad. Rond een uur of negen gooien we de lijn naar ons boeitje los. Er liggen twee grote cruise schepen aan de kade afgemeerd. We hijsen de zeilen en glijden zachtjes door het water, richting Curacao. Een zacht passaat windje duwt ons in de goede richting. Voor ons vaart een grote motorboot met een steunzeiltje uit Canada. Of komt hij uit China? Zijn naam staat in Chineese letters achter op de spiegel. Of wil hij daar naar toe? Het is niet duidelijk wat hij nu eigenlijk wil. Dan weer bakboord richting Venezuela, dan weer stuurboord richting Curacao. Uiteindelijk draait hij om en verdwijnt uit het zicht in de zoveelste regenbui welke Bonaire teistert. De cruiseschepen zien we ook niet meer. Dit is voor Bonaire een bijzonder nat seizoen. We hebben het eiland nog nooit zo mooi groen gezien. Alleen slecht voor de toch al slechte wegen. De gaten worden als maar groter en het ziet er naar uit dat er voorlopig niet gerepareerd gaat worden daar!

De tocht naar Curacao verloopt spoedig. In de verte zien we telkens een groot grijs schip varen. Dan weer dichterbij, dan weer ver weg. Het is de Nederlandse kustwacht. "Die komen straks bij ons langs, geloof me maar," zegt Hans. Maar ze geven gas en met een dikke zwarte rookpluim vedwijnen ze uit het zicht. "Nou," zegt Anja, "dat zal wel meevallen."

Nog een half uurtje varen voordat we bij de ingang van de Annabaai zijn. De ingang van Willemstad. Uit het niets komt het grijze monster aan stuiven en vaart dan naast ons op. Misschien dat er net 25 meter ruimte tussen hen en ons in ligt. Boven op de brug komt een man in uniform naar buiten. "VHF 73," roept hij. We schakelen onze marifoon in en roepen hem op. "Jaguar, Jaguar, dit is zeiljacht Fiddlesticks, ontvangt u mij over?" Hans hoort alleen wat Spaans gereutel. Hij probeer het nog een keertje. "Jaguar, Jaguar, dit is zeiljacht Fiddlesticks, ontvangt u mij over?" En weer alleen Spaans gereutel als antwoord. "Heb je wel het goede kanaal?" roept Anja van buiten.

Afbeelding / Picture

"Je moet 73 hebben!" Oeps! Hans gaat naar 73 en verdomd, hij krijgt meteen antwoord. In het Engels, ja waarom ook niet, uiteindelijk spreken we allemaal Nederlands nietwaar, dus ook de Nederlanse kustwacht.


Waar we vandaan komen, en waar naar toe? "Naar de jachtwerf, voor onderhoud." "Wie zijn er aan boord?" Namen, geboortedata en ga zo maar door. Op de opmerking van Hans dat het niet netjes is de leeftijd van een dame te vragen krijgen we geen reactie. Met een "Oke, you may go on, have a nice voyage," varen ze weer af. "Wat een gelul, ze weten toch dat we over een mijl naar binnen lopen, hoezo goede reis?"

Nu hij toch aan de kaartentafel zit roept Hans meteen de bootjesbrug bij de ingang van de st. Annabaai op. In het Engels natuurlijk. "Fort Nassau, Fort Nassau, this is sailing yacht Fiddlesticks, do you read me?" We krijgen in keurig Nederlands antwoord. "Wanneer denkt u hier te zijn?" "Over een kwartiertje." "Komt u dan maar door, er gaan nu een paar sleepboten naar buiten. Ik wacht op U." "Nou, dat komt goed uit want het duurt bijna een half uur voordat de brug open en weer dicht is," zegt Hans tegen Anja.

Het grootzeil gaat omlaag en snel binden we het op de giek vast. Vol gas stuiven we naar de ingang. En inderdaad, een dikke zeesleper komt ons tegemoet. In de verte ligt de Konigin Emma brug half geopend. Afbeelding / Picture
Afbeelding / Picture

Met een brede smile varen we langs de terrasjes vol toeristen welke komen kijken naar deze mooie en speciale brug. Hij staat immers op de lijst van Unesco.

Vaak zaten we zelf op zo'n terrasje te kijken naar de olietankers en containerschepen die binnen liepen.

"En nu zijn we het zelf, onze Fiddlesticks vaart Willemstad binnen!" roept Hans naar Anja die voor op het dek foto's neemt.

Afbeelding / Picture De brugwachter zwaait ons zijn welkom toe, loopt zijn huisje weer binnen en geeft een dot gas met zijn twee motoren. Langzaam vaart de brug zichzelf weer dicht. Het blijft een mooi spectakel.
Afbeelding / Picture

Afbeelding / Picture

 
Links de Insulinde die op zijn toeristen ligt te wachten. Je kunt met hen mee varen naar Klein Curacao. Dat is een mooie tocht naar een mooi eilandje. Rechts het kantoor waar we morgen gaan inklaren.
Afbeelding / Picture

En recht vooruit onze volgende brug. Deze is 36 meter hoog, dat moet dus geen probleem voor onze Fiddle zijn. Met onze net geen 20 meter hoogte een makkie dus.

Afbeelding / Picture  
Afbeelding / Picture

Hans krijgt het er warm van, Anja trouwens ook. Maar het is 31 graden en stik benauwd wat wil je dan?

Afbeelding / Picture

"Twee keer stuurboord uit en je bent er," hadden ze ons verteld. "En pas op voor de zandbank in het midden. We weten dat jullie ervaring met zandbanken hebben," werd er nog gelachen.

Ja, dat was even een verwijzing naar ons "Bankje van Zoutelande" avontuur in Nederland. Hans was met onze eerste Fiddlesticks aan de verkeerde kant een kardinale boei gepasseerd. We zijn er toen vanaf getrokken door een sleepboot nog groter dan die welke we daarnet tegen kwamen. Een vaarbewijs is leuke theorie, maar ervaring doe je op in de praktijk!

Afbeelding / Picture

De werf is al gesloten, we laten ons anker in de modder zakken. "We zijn er, nu een biertje!"

Afbeelding / Picture

De volgende ochtend melden we ons op de werf. "Wanneer gaan we er uit?" "Na de koffie'" was het antwoord. Niet vermeld werd welk kopje koffie er bedoeld was. Vlak voor de middagpauze werd er aan ons karwei begonnen.

Afbeelding / Picture
Afbeelding / Picture

En twee uur later stonden we op onze plek. Onze eerste dag op de wal was al weer bijna voorbij.

Afbeelding / Picture

We worden naast een Hallberg Rassy 53 geparkeerd. Een aardige man, hij blijkt de eigenaar, staat met een roller in een emmer te roeren. "Schip schoon laten krabben, zelf 3 keer in de Interprotect gezet, en nu zetten we er twee lagen antifouling op. Ja, dat doen we allemaal zelf, weten we tenminste zeker dat het goed gebeurt. Je weet wel hoe dat hier gaat, nietwaar?" Hans knikt afwezig, hij heeft meer interesse in de Fiddle die voor zijn neus staat. "Wij slapen 's-nachts op de boot, blijven jullie ook op je schip slapen?" "Nee, wij hebben vrienden," antwoordt Hans. Hij schrikt van zijn eigen lompe antwoord. "Uhhhh we gaan bij vrienden logeren bedoel ik," probeert Hans zijn antwoord nog te verbeteren.

"Nou," zegt Anja later, "op deze manier maak je zeker geen nieuwe vrienden!"

"Ons bootje ziet er nog goed uit. Sinds 2004 niet meer uit het water geweest." "Wat voor antifouling heb je er dan op zitten? Hij ziet er zo goed uit!" merkt de buurman spontaan op. "Ja, eerst hebben we 4 millimeter van het laminaat afgehaald, daarna nieuw glasweefsel met epoxyhars opgezet, daarna 5 lagen Interprotect en toen 25 Kilogram Coppercoat er op gezet," zegt Hans trots. "O, die van jullie is geschild?"

We gaan naar Paula en Gijs van de Sortilege. Daar logeren we de komende week. Met hen hebben we samen ons afscheidfeest in Nederland gegeven, in 2005. De tijd gaat snel en Paula en Gijs zijn op Curacao blijven hangen, wonen nu in een mooi huis. Paula heeft een leuke baan gevonden en Gijs is zijn eigen baas geworden. Curacao Rigging heet zijn bedrijf. Hij repareert, onderhoudt, vernieuwt en past verstagingen aan. Doet eigenlijk alles met tuigages van zieljachten. Hij heeft het enorm naar zijn zin hier op dit mooie eiland. We hebben weer uren bij te kletsen,we hebben ze alweer een hele tijd niet meer gezien. En we hebben een slaapkamer met airco!

Afbeelding / Picture

De volgende ochtend gaan we serieus aan de gang, we willen binnen een week weer te water. Anja begint aan haar uitdaging, alle lieren een service beurt. Het blijkt nodig te zijn!

Afbeelding / Picture

Hans demonteert de schroef, vervangt het lager en monteert een andere schroef met een kleinere spoed. dat is onze reserve schroef. We bouwen met onze spinnakerboom een hijsbalk in de kuip. Met een van de bulletalies laten we het roer zakken tot het onder de boot op een blok hout rust. En daarmee is de eerste werkdag alweer voorbij!

Afbeelding / Picture

De tweede dag begint met het zoeken naar de benodigde spulletjes voor de aanpassing van de hennegatskoker.

We hebben een binnenband van een vrachtwagentje nodig en iets om een flens op de roerkoning te maken. De dag is alweer half voorbij als we de spullen bij elkaar hebben.

Hans zaagt met de decoupeerzaag een schijf uit een plaat kunsstof van 20 mm dik, met een diameter gelijk aan de buitenkant van de hennegats koker. In het midden zaagt hij een gat van 70 mm, de diameter van de roerkoning. De schijf wordt over de roerkoning heen geschoven en vastgelijmd. De volgende dag, als de kit is uitgehard gaat de binnenband er over. Met slangenklemmen wordt de binnenband waterdicht vastgetrokken. Boven om de kunsstof ring voor de zekerheid met twee klemmen, onder om de koker is eentje voldoende. De binnenband is met een ruime lengte gemonteerd zodat het roer kan draaien zonder dat de band strak komt te staan. (Nu ik de foto zo zie, had de kit wel wat netter gemogen!)

Het roer hijsen we weer om hoog, monteren het kwadrant en de stuurmotor van de automaat. De borging er op zodat we het roer niet kunnen verliezen, en de gaffel van de hydraulische cilinder welke we als reserve hebben voor het geval de stuurmotor van de stuurautomaat het weer af zou laten weten. "Dit is in orde en het gaat werken, dat weet ik zeker!" zegt Hans tevreden als hij zijn gereedschap op ruimt.

17 december 2010.

We gaan weer te water!

Vol verbazing staart de buurman van de Hallberg Rassy 53 ons aan als de botenwagen onder onze boot schuift.

"Gaan jullie al weer in het water? Dat is vlug zeg!" vraagt hij terwijl hij zijn emmer antifouling op zij zet. "Jullie hebben nog helemaal geen anifouling opgezet." "Jawel hoor," antwoord Hans, we hebben het roer van de windvaan in de antifouling gezet!"

De buurman haalt zijn schouders op en gaat weer aan het werk. "Hij moet wel doorwerken," fluistert Anja, hij wil dit jaar nog door het Panama kanaal. En het is al 14 december."

Afbeelding / Picture

Een uurtje later drijft de Fiddle weer. We kunnen aan de wal blijven liggen naast de helling. Na ons komt er vandaag geen boot meer. We rijden met ons huurautootje naar de Albert Heijn en laden twee winkelwagentjes helemaal vol. Allemaal heerlijk Nederlandse spullen voor bijna Nederlandse prijzen. 28 pakken koffie, 10 kg suiker, 20 pakken melk, 20 kg rijst en ga zo maar door. "Wat moet je daar nu mee?" zul je denken. "Nou, op Bonaire is alles veel duurder en we zouden toch weer gaan varen. We hebben afgesproken dat we willen kijken of we varen nog net zo leuk als vroeger vinden."

We rijden weer terug naar de haven en laden alles aan boord. Weer een hele klus voor Anja om het allemaal een plaatsje te geven. Na een uurtje is ze klaar, onvoorstelbaar. "Dat stouwen heb je nog niet verleerd zie ik." "Nou," antwoord Anja, "er kan nog veel bij hoor!"

We gooien los en laten een stukje verder het anker zakken. Daar waait het een beetje en is het koeler. De dinghy brengt ons weer naar de wal en wij brengen de auto terug naar de verhuurder. Paula en Gijs komen aanrijden, pikken ons op en zetten ons weer bij de dinghy af. Fijne lui! Afscheid zonder tranen, we zijn het gewend, en zij ook. Terug naar de Fiddlesticks, buitenboord van de dinghy afhijsen, dinghy aan boord hijsen, vast zetten en we zijn weer klaar voor vertrek.

De volgende morgen uitklaren, brug oproepen en voor je het weet zit je weer op zee. Heerlijk. Nou ja, heerlijk? Uiteraard staat de wind pal tegen, dat heb je met de passaat als je naar het oosten wilt.

Afbeelding / Picture

Het wordt 7 uur worstelen tegen wind en zee. De schroef welke we gemonteerd hebben valt vreselijk tegen. Nu weten we weer waarom we hem 6 jaar geleden vervangen hebben door de schroef welke er vorige week van af ging. We dachten met de kleinere spoed beter tegen de wind in te kunnen varen, maar dat maakt niets uit. Alleen het motortoerental is hoger, dus we hebben meer herrie! Die gaan we dus weer een keertje omruilen, maar daarvoor hoeft de boot het water niet uit. Wij springen er wel in.

We komen op Bonaire aan, net rond een uur of vier. Het is druk, op twee na zijn alle meerboeitjes bezet, en er liggen er veel hoor! Het voelt aan als een soort thuis komen, dit mooie eiland.

Watermaker time!! Ja, vlugger geschreven dan gedaan natuurlijk. Want we willen nu, na ruim 5 jaar, eindelijk die twee watermakers van ons op orde hebben. Ze zijn al twee jaar nier meer gebruikt en dat conserveren is toen ook niet helemaal gelukt.

"Hoe komt dat?" "Kijk, we hebben 2 Katadyn E 40 watermakers aan boord. Twee, omdat we weten dat altijd wel iets kapot gaat en dan hebben we er tenminste nog een over. Je hebt dan altijd de delen bij je die je nodig hebt om er eentje weer werkend te houden. Althans dat dachten wij. We hebben er niet bij stil gestaan dat je ook twee keer zo veel kans op defecten hebt. In tropisch water geeft een zo'n watermaker 5,5 liter per uur. Met z'n tweeen zou dat dus 11 liter per uur moeten zijn. Van het begin af aan hebben we niet meer dan zo'n 8 a 9 liter per uur gehad. En dan moesten we stil liggen, als we voeren kwamen we misschien aan 5 liter per uur."

Dus wordt het tijd om de revisiesetjes eens te monteren. Zo'n setje bestaat uit alle "O" ringen, klepjes en meer van dat soort spul van rubber wat er in zit. Er zit een beschrijving bij die perfect is. Als je kunt lezen kun je zo'n watermaker ook repareren. Nou ja, bijna altijd dus.

Het begint al bij de RVS afsluitring welke een beetje vast gecorrodeerd is. Ja wat wil je, RVS en Aluminium. Verder is het echt simpel. Na ruim twee uurtjes werkt de eerste weer. En, inderdaad halen we de 5,5 liter per uur met gemak!

Afbeelding / Picture
Vol goede moed beginnen we aan nummer twee. wat een frustratie was dat zeg. Uiteindelijk hebben we hem 8 keer uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet. Niet een druppel water kwam er uit. Het is eigenlijk onmogelijk om zo'n watermaker verkeerd in elkaar te zetten, maar uiteindelijk ga je natuurlijk overal aan twijfelen. Nou zit er in het pomphuis een zwarte rubber dop. Altijd gedacht dat dat een soort afsluitdopje was. Dat ding zit ook niet in het revisiesetje wat Katadyn voor deze watermakers bedacht heeft.
Afbeelding / Picture

"Alles wat kan slijten zit in het setje," zeggen ze. Niet dus, dat "afsluitdopje" is de regelzuiger om de restdruk van het water uit het membraam terug te voeren naar de achterkant van de zuiger van de pomp. Katadyns uitvinding om "Power te regenereren". Blijkbaar hoeft dat niet iedereen te zien?

Afbeelding / Picture

Nu blijkt er in onze plunjer een kras te zitten welke maakt dat de plunjer zo lek is als een mandje. De watermaker kan zich op deze manier niet ontluchten, met gevolg dat er geen drinkwater uit kan komen. Vrienden, van de Zilver (zie links op eerste pagina) van ons hebben het in Nederland via de importeur op de kop kunnen tikken. Er was niet eens een onderdeelnummer van bekend! Andere vrienden van de Karna brachten het voor ons mee naar Bonaire.

Hoe die kras er in gekomen is snappen wij ook niet. Waarschijnlijk al van het begin bij montage in de fabriek ontstaan. Nu weten we ook waarom we nooit aan die 11 liter per uur kwamen.

Afbeelding / Picture

Een veel voorkomend probleem bij watermakers is dat ze lucht aan zuigen tijdens het varen. Vaar maar eens door een golf en je ziet de luchtbellen om je heen. Die worden dus ook aan gezogen in de huiddoorvoer van je watertermaker. Nu staat er in alle inbouwboekjes geschreven dat je een aanzuigdoorvoer moet maken welke geen luchtbelletjes kan aanzuigen. Nou, dat lukt je dus nooit! De onze zit in het midden van de romp vlak achter de kiel. Een betere plaats kun je niet hebben toch?

Dus altijd luhtbellen in je aanzuigwater, met gevolg dat er tijdens varen veel minder water gemaakt wordt omdat die hogedrukpomp constant aan het ontluchten is! We hebben als experiment een filterhuis ondersteboven gemonteerd. Aan de onderkant van de pot, nu dus bovenop, hebben we een aansluiting geplakt met een slagetje naar de afvoer naar buiten. Alle luchtbellen, en dat zijn er ontzettend veel als je vaart, stijgen in de kolf omhoog en gaan zo overboord! Je moet wel een electrisch opvoerpompje  monteren, en dat gebruikt ook alweer een ampere extra.

Maar dat weegt ruim op tegen de grotere hoeveelheid water die je krijgt. De hogedrukpomp laten lopen om telkens je spullen te ontluchten kost veel meer stroom.

In elk geval, het werkt! Zelfs bij hoog aan de windse rakken op de oceaan hebben we gewoon die 11 liter per uur!

29 december 2010.

Zo, dit is het einde van de technische pagina. De boord PC werkt, we weten weer waar we varen, de aardplaten zijn nu beter aangesloten, de SSB zender haalt nu de E-mails binnen met snelheden welke voor ons volkomen onbekend waren. De lieren draaien weer als nieuw, het roer lekt inderdaad niet meer, het scheurtje in het grootzeil is gemaakt, en de dinghy heeft weer een nieuw jasje tegen de zon. We hebben de inkopen gedaan en alles heeft weer zijn plaatsje gevonden.

De boot is er klaar voor, en wij ook. We gaan naar Puerto Rico en de Virgin eilanden!

Nu alleen nog een goed "Weather window." In gewoon Nederlands: "Een paar dagen niet te veel wind uit de goede kant."

Verder lezen? Druk dan op " Puerto Rico"

Afbeelding / Picture




Created with EasyPage