30 november 2005 13.00 uur.

We verlaten La Gomera voor onze reis naar De Kaap Verdische eilanden, de Cabo Verde om ze te noemen in de taal van het land. Eerst nog even terug naar La Gomera. We hadden ons vertrek uitgesteld omdat we de tropische storm Delta over ons  heen zouden krijgen, de roeibootjes waren ook niet gestart. Zondag 27 november barst het ook in La Gomera los. We worden wakker van het rollen van de boot. Zuid Westenwind, heel veel, wordt voor vandaag verwacht. Naast ons ligt een Engels wedstrijdjacht, een F 45 hevig te rollen. Telkens raken onze masten elkaar bijna en op dat moment dreigt zijn zeereling onder de onze te haken.

Uiteindelijk vertrekt hij naar de tanksteiger en hebben wij de ruimte welke we hard nodig gaan hebben. Volgas vaart ie de box uit en in zijn geweld laat ie onze stootwil klappen. "What are you doing man?" roept Hans. Hij komt de stootwil wel netjes betalen. We trekken onze boot van de steiger, meren haar met 12 lijnen af, inclusief een boeglijnnaar de volgende steiger. Dat ligt als een huis!

Golven slaan over de pier waaraan aan de andere kant een paar Nederlandse jachten liggen afgemeerd.

Niet de fijnste plaats van de haven, maar bij normaal weer goed te doen. Alleen, vandaag is het geen "gewoon" weer. Aan de andere kant o.a. de "Sortilege" van Paula & Gijs en de "Blauw". Naast Paula & Gijs ligt de "Sandettie", ook Nederlanders. De boten liggen te rollen en springen achter de muur. Paula & Gijs hebben aan de voorzijde tot aan de volgende boot bijna een meter ruimte, achter ook zo. Dus gaat voor het anker er af en achter wordt de windvaan verwijderd. Vooral die windvaanstuurinrichting is kwetsbaar EN hardstikke duur. Gemeen ligt de "Sandettie", die maar met een paar touwtjes vastgebonden ligt, aan de "Sortilege" te trekken. Gijs heeft al een paar extra lijnen aan die boot vastgemaakt, dat moet hij wel, want de bemanning is vandaag met een autootje over het eiland aan het crossen, die kunnen dat nu dus niet doen. Soms vraag je jezelf toch af. Franse schippers hebben een slechte naam, maar Nederlanders kunnen er ook wat van. Welke zot laat zijn schip zonder bemanning achter op zo'n plaats terwijl dit weer voorspeld is, sterker nog iedereen wist al dagen dat het in aantocht was. Met man en macht zijn we met z'n allen de hele dag bezig om schades tot een minimum te beperken.

Vlak voor het donker komen de buren van Gijs & Paula aanlopen. "Wat is hier nu aan de hand?" vraagt de schipper. "Waar was je nou? Wist je niet dat er slecht weer op komst was?" "Nee," antwoordt hij, "mijn vrouw, die samen met mij schipper is, heeft vanmorgen het weer bekeken en het zou niet meer dan 6Bf gaan waaien, dus we zijn gegaan," gaat hij verder, de schuld bij zijn vrouw in de schoenen schuivend. Je zal maar zo'n vent bij je aan boord hebben!

Maar zoals aan alle stormen, komt ook aan deze een einde. Rond een uur of negen gaat het minder waaien en de swell in de haven neemt af. We komen er best nog goed van af. De "Fly Away" met Edze en Margriet, spoelt op Fuertoventura met de steiger en al door de haven heen! De volgende ochtend heerst er weer een serene rust in de haven. We halen alle lijnen die door de haven gespannen staan weer weg. De boot naast Paula & Gijs gaat naar het havenkantoor om te vragen voor een box, er is weer plaats zat. Maar toch niet voor hen. "Ondanks dat ik u gewaarschuwd heb, heeft u toch voor een rondritje op het eiland uw schip onbemand achter-gelaten. Daarmee heeft u andere mensen en hun schepen in gevaar gebracht. Voor dergelijke schippers heeft Marina La Gomera geen ligplaats. Het spijt me," zegt de havenmeester en wijst hen de deur. Even later gonst het over de steiger: "Ze waren nog gewaarschuwd door de havenmeester ook!" Logisch dat er toch nog een paar mensen kwaad worden."En heeft de Fiddlesticks ook schade?" "Alleen 2 gebroken meerlijnen en alweer een kikker van het dek gebroken."

Weer terug naar vandaag. Luid toeterend worden we door de achterblijvende schepen uitgezwaaid. Dit is een emotioneel moment. Telkens als er een schip vertrekt hoor je de toeters en claxons blazen. "Goeie reis, fair winds!" roepen ze je na. De bemanning van de "Sortilage", de "Schorpioen" en de "Sandettie" zwaaien ons uit.

We zijn onderweg met een gereefd grootzeil en een stukje fok. Het kan hard waaien hier vlak rond de eilanden. Komt door het "venturi effect" tussen de bergen.

Hans z'n zwager van de "Olle P" heeft ooit eens gezegd: "Boten die met vol tuig uit La Gomera afvaren moeten nog veel leren". Hans heeft deze waarschuwing goed in z'n oren geknoopt.

Langzaam varen we richting Cabo Verde, nog een dag of zes te gaan voor we daar zijn. Voor ons tot op heden de langste oversteek. Niks engs aan, we zijn er onderhand wel aan toe!

In het begin goed uitkijken, want de roeiboten zijn een uurtje voordat wij losgooiden, ook gestart.  Hier en daar zie je er een gaan. Net als deze solo roeier. Denkt er een dag of 65 over te doen voordat ie aan de overkant van de oceaan is. Blij dat we een zeilboot hebben. We zwaaien nog eens naar hem, uiteraard zwaait ie niet terug, hij heeft z'n handen vol.

We zijn blij met onze SSB zender. Dat contact, hoewel soms best wel een beetje flauw, is toch fijn. Als het mooi weer is is het gewoon gezellig, als het slecht weer is weet je dat je niet de enige "zot" bent die hier zit. "Hoe is het weer bij jullie, waar zitten jullie?" Op deze manier blijf je aardig op de hoogte van het weer in je omgeving en het wel en wee van de anderen. En in geval van nood? Ja, dan werkt het natuurlijk ook.

Voor alle vertrekkers van de komende jaren: Zorg dat je SSB aan boord hebt! Maar dan eentje die alle frequenties aan kan. 1,5 Khz tot 30 Mhz. Als je een officiele marine zender hebt pis je langs de pot, de meeste "Netjes" zitten ergens tussen de Marine band en de HAM banden in. Als je een echte callsign hebt, bijv. PC1234, kun je via www.sailmail.com  E-mail verzenden. Dat is heel leuk voor het thuisfront, maar je kunt dan ook naar andere zeilers mailen en dat is zeker zo leuk. Kost je 250 US$ per jaar. Officieel moet je voor een marine SSB zender Marcon A halen. In Nederland heeeeeel belangrijk, daarbuiten is het een lacher. Hans heeft dat gehaald in Rotterdam op de Zeevaartschool. Een week op en neer rijden en 800 euro armer. Zonde van het geld, we hebben honderden zinvolle dingen nodig die we konden betalen met dat geld.

Heb je een HAM Licentie, (Zendamateur kijk bij www.veron.nl of zoiets) dan ben je helemaal "binnen". Je kunt dan via www.Winlink.org  GRATIS de wereld over E-mailen. Voor ons Nederlanders is dat natuurlijk prachtig! Het examen valt tegenwoordig wel mee, Morse is vervallen op het examen.

Tot aan Madeira konden we de met de Engelse weer-kaartjes uit Northwood vooruit. Hier kunnen we ze ook nog scherp ontvangen, maar ons gebied staat niet meer op die kaartjes.

We zijn er aan de zuidkant vanaf gevaren. Einde van de wereld? Wel nee, we moeten alleen andere kaarten ontvangen. Voortaan moeten we ze uit Boston (USA) binnen halen, daar worden ze verzorgd door NOAA.

Tijd dus om dat vannacht maar eens uit te gaan proberen. Afhankelijk van waar je jezelf op deze aardbol bevindt en of er dag/nacht tussen Boston en jou zit, moet je een andere golflengte of zendfrequentie gebruiken. Het lukt de eerste keer, zij het dat het beeld niet helemaal perfect is, volgende keer andere frequentie proberen. Dit is het kaartje van de tropische stormen, waar ze zijn, als ze er al zijn natuurlijk. De ballon in het midden is de laatste orkaan "Epsilon". Deze naam hebben we de laatste dagen vaak gehoord  over ons "Boordnetje". Voor de mensen midden op de Atlantische Oceaan kan die voor veel problemen zorgen. De "wapperaartjes" in de ballon wijzen de richting van de baan van de orkaan. In het vak rechts onderin de ballon staat: "Shaded region is danger area". Kun je ook beter weg blijven, want in dat gedeelte waait het harder dan 12 Bf. Als Epsilon in deze richting verder gaat komt ie in Europa terecht, is ie al afgezwakt en heeft ie ook geen naam meer. Het wordt dan een gewoon stormfront, normaal in West Europa in deze tijd van het jaar.

We dwalen af, dit is zo geen reisbeschrijving meer. Na het "boordnetje" van 20.00 uur UTC is het tijd voor de afwas, Hans zijn wacht begint dus. Anja gaat naar bed in de achterkajuit en leest nog wat met het licht van het leeslampje boven haar kussen. Ja, eindelijk aangesloten!!  Dit is de meest donkere nacht die Hans in zijn leven heeft meegemaakt. Geen maan, zwaar bewolkt dus ook geen sterren. En er is geen licht van het land of van steden op grote afstand. Stap je uit de kajuit in de kuip kom je in een groot zwart gat terecht met kabbelende geluiden. Zelfs de zee geeft vannacht geen licht!

Als we nu toch op een walvis of container zouden varen............, alleen een vreselijke klap, zonder dat je iets ziet. Niet aan denken! Jas aantrekken, het is koud vannacht.

01 december 2005.

We zijn buiten de territoriale wateren, de Spaanse vlag, die zo nieuw en fier gehesen werd in La Coruna wordt weer gestreken.

Enige slijtage sporen zijn aanwezig. Bewaren die vlag. Als we oud zijn gaan we niet achter de Geraniums, nee, wij gaan achter de vlaggen!

Het waait nog steeds niet, maar rond de klok van 10 komt er toch wat wind opzetten. Om 11.00 is het weer tijd voor ons "boordnetje". We blijven contact houden met de "Witte Raaf", Petra & JanWillem en de "Antaris", Jasper en Astrid. We hebben afgesproken samen met Petra & JanWillem naar Suriname te varen. Hans schakelt te laat de zender in en hoort Petra met Jasper van de "Antaris" praten. Ze vertelt net dat ze OMGEDRAAID zijn. Geen zin om zonder wind verder te gaan. Wat een k*t smoes. Teleurgesteld schakelt Hans de zender uit. Al maanden wordt er gesproken over samen oversteken en na EEN nacht draait de "Witte Raaf" ZONDER enig overleg om.

Dit is voor ons de laatste keer dat we zo'n afspraak gemaakt hebben. Even later komt er een kudde dolfijnen om de boot springen. Prachtig blijft het, maar het kan de dag niet meer goed maken. Een half uurtje later gaan de zeilen omhoog. Rifje in grootzeil, genua uitgeboomd, we lopen dik 6 knopen. Hoezo geen wind?

24.00 uur UTC, we hebben 179 mijl afgelegd sinds ons vertrek. De jas hoeft vannacht niet meer, trui met windstopper is genoeg.

02 december 2005.

De lucht wordt weer helderder, we krijgen weer zon! Vandaag varen we de kreeftskeerkring over, dan zijn we in de tropen! Het is een heerlijke zeildag, het rif in het grootzeil blijft er in, de genua vol bij, nog steeds ruim 6 knopen. Laatste etmaal een mooie 143 mijl afgelegd. Vandaag is het de dag van de sleepdynamo. We hebben een dynamo op de achterpreekstoel gemonteerd. Daar zit een stuk touw van een meter of dertig aan vast. Aan de andere kant van het touw zit een roestvrijstalen pijp met een propellortje vast. Het touw gooien we in het water en na een momentje begint het touw te draaien, dus ook onze dynamo. "We hebben gratis stroom", roept Hans. "Wel niet zo veel als in de folder staat, maar alle beetjes helpen". We hebben ook zonnepanelen, maar de zon verstopt zich hier graag achter de wolken en dan hebben we niets. We hebben ook nog een windgenerator, een ventilator die op de wind gaat draaien. Maar omdat we hier de wind voortaan bijna altijd mee hebben, draait die ook niet meer zo hard! (Klik nog eens op de button "onze boot" links in de balk).

Mazzel kijkt met gemengde gevoelens naar het ding dat achter de boot wordt aangesleept. "Gaan ze daar nou vis voor mij mee vangen? Geloof er niks van!" en boos loopt ie naar het voordek, vanwaar boze ogen naar de rest van de bemanning geworpen worden. "We kunnen nu niet meer vissen,"zegt Anja. "Als er al een vis bijt, zul je zien dat die in het touw van de sleepdynamo zwemt. Dan hebben we een hoop rommel uit elkaar te halen!" "He", denkt Mazzel, "zie je nou wel, die Anja laat mij niet zitten!" "Weet je wat, we slepen 's-nachts de dynamo en overdag de vislijn", oppert Hans. Tevreden valt Mazzel in slaap. Het loopt weer tegen het einde van de dag, een licht windje blijft doorstaan.

We laten het rif zitten. je weet maar nooit, kan er morgenochtend ook nog uit. Sinds lange tijd niet meer zo'n mooie zonsondergang gezien.

22.00 UTC positie 23.06 Noord, 19.02 West. We zijn de Kreeftskeerkring over, we varen de tropen binnen! Geen windstopper meer, een dun truitje is genoeg voor vannacht. Er is trouwens een heel dun schijfje maan te zien, en sterren!!! Duizenden!!!! En er vallen er ook nog naar beneden. "Ho jongens, niet allemaal tegelijk vallen, we hebben niet zo veel te wensen joh!" roept Hans.

03 december 2005.

De zon komt even mooi op als dat hij gisteren-avond onder ging. Een beetje meer wind, goed dat we het rif hebben laten staan?

Mazzel ligt door een spleetje in zijn ogen naar Anja te kijken. "Zou ze het al gezien hebben?" denkt ie. Er is iets vreemd gebeurd vannacht. Anja ziet het touw van de dynamo over boord hangen maar het draait niet meer!

"Hoe kan dat nou?" Ze trekt aan de lijn en ze kan hem zo binnen halen. Weg is de sleeppropellor. Mazzel knijpt zijn ogen dicht, "dat wordt vis eten vanavond!" Hans komt zijn bed uit en kijkt verbaasd naar het touw. "Ik hoorde gisterenavond via de SSB zender dat er een Amerikaans jacht vaart die er al twee verloren heeft. Hier ben ik niet blij mee".

We laten de genua weer uitrollen, Anja had hem vannacht een stukje ingerold omdat het harder ging waaien. De vislijn gaat weer overboord en we maken een ontbijtje. De lijn wordt helemaal vergeten totdat opeens een geratel klinkt. "Het visfeest begint weer, we hebben beet" miauwt Mazzel terwijl hij weer helemaal vooraan staat. Hij heeft er weinig lol aan want hij wordt direct  in het toilet opgesloten, met het raampje dicht. Da's balen!

Anja rolt langzaam de lijn binnen. "Het is een flinke. De reel slipt tekens weer door, dan zwemt ie weer weg" denkt ze. Even later ziet ze achter de boot een grote blauw/gouden vis spartelen. "Dat is echt een kanjer, krijg ik alleen nooit binnen. Hans, opstaan, we hebben beet! Te groot voor mij alleen!" Met z'n tweeen krijgen ze hem wel binnen. Speciaal een haak gekocht voor dit soort grote vissen. Dat schepnet van ons is te klein. Anja haalt de vis dichterbij en Hans haakt de vis omhoog aan boord. "Da's makkelijk, zo'n haak!" We snijden het kopje er snel vanaf, beest hoeft niet langer te lijden dan nodig.

We snijden de vinnen af, stropen het vel van zijn lijf en fileren de vis. Mazzel krijgt de minder mooie stukjes file, de rest gaat weer over boord. Voer voor de andere vissen. Anja strooit wat bloem over de filetjes, 3 minuten op een kant, omdraaien en twee minuten op de nadere kant en....... smullen!!!!  Via de SSB op het boordnetje horen we dat de Witte Raaf in La Gomera is aangekomen. Ze hebben meer dan 50 mijl tegen de wind en stroom in moeten boksen. Maar hoe kan dat nou? Er stond toch geen wind?

Het wordt al weer nacht. De eerste tropen nacht. Gewoon Tshirtje aan, niks kou lijden in de nacht! 23.00 UTC  positie 20. 54  Noord  20. 01  West,  weer een dikke 150 mijl verder.

04 december 2004.

We treffen het met onze overtocht, de wind blijft, hoewel niet meer zo hard, toch lekker doorstaan. We schatten een windsnelheid van een knoop of 10 > 12. Tijd om de gennaker aan te slaan. Een gennaker is een speciaal lichtweer zeil. Heel dunne stof en een groot oppervlak. Dit zeil is Anja's trots. Ze heeft het tijdens haar stage bij de zeilmakerij, zelf gemaakt! En dit zeil is nog specialer omdat het van doek van verschillende diktes gemaakt is.

Het achterlijk, het gedeelte wat het snelste slijt, is van dikker materiaal gemaakt.

En ja, waar je ook gaat liggen, het is te groot om te fotograferen! We voeren dit zeil op een rolsysteem op de boegspriet.  Aan bakboord blijft de genua uitgeboomd staan, het rifje blijft in het grootzeil zitten en aan stuurboord staat de gennaker. We lopen een dikke 5 knopen, maar omdat we de wind bijna dood varen heeft de windvaanstuurinrichting het er soms wat moeilijk mee.

We vangen een klein Doradetje en voor we het weten is het weer donker. Elke nacht steeds meer maan en ook steeds warmer. Dit is nou wat je leest en hoort van anderen. In een paar dagen tijd verandert heel het klimaat om ons heen. 23.00 UTC positie 19.06 Noord 21.01 West. We hebben er al 590 mijl opzitten. We varen vannacht door met het volle tuig, inclusief gennaker. Dit maak je dus nooit mee op de Noordzee, want dan was je al ang aan de overkant geweest!

05 december 2005.

Het is vandaag Sinterklaas. Geen kadootjes voor ons. Kan ook niet, de Sint zit in Nederland in de kou, niet hier bij ons in de tropen. (Domoor!) Weinig te melden vandaag, gewoon weer zo'n heerlijke dag. Dit mag nog dagen zo doorgaan! Met 10 knopen wind varen we de laatste volle (werk)dag in. Een bijna vlakke zee, stralend heet zonnetje, de zeiltjes mooi bij, wat wil een schipper nog meer?????????

Rond 21.00 uur gaat het harder waaien en moet de Gennaker weg. Het is nu weer donker, hadden we eerder moeten doen maar niet gedaan dus. We werden door allerlei dingen afgeleid.

Eerst om 20.00 uur UTC ons boordnetje. Er wordt geklaagd dat er te weinig wind is op de Oceaan. En er zouden een paar boten die meedoen aan de ARC door een dolle walvis zijn aangevallen, waarbij er een zeilboot is gezonken. De bemanning is aan boord van een Nederlands jacht gegaan. De "Antaris" besluit, ondanks dit rampspoed verhaal toch direct over te steken naar Barbados en niet langs de Cabo Verde te varen. "We zijn nu net zo lekker bezig" zegt Jasper.

(Nagekomen bericht: Na een paar dagen blijkt dat het walvisverhaal het zoveelste kletsverhaal is dat de ronde doet. Er is inderdaad een schip gaan lekken op de plaats van een oude kielreparatie. Hoewel de pompen op het schip de lekkage goed konden bijhouden, is de bemanning toch maar overgestapt op een vrachtschip dat in de buurt was. Het schip drijft nu rond op de oceaan. Je zal het maar tegen komen! Noot v.d. schrijver: "Blijf op je boot of laat d'r zinken, maar niet op deze manier!!")

Halverwege ons boordnetje hebben we weer beet. Anja haalt de vis naar de boot toe terwijl Hans Mazzel weer eens in de WC op sluit. We halen een zwarte lange dunne vis binnen. Mooi beest, grote blauwe strepen op de zijkanten, al gauw meer dan een halve meter lang. Met het schepnet hijsen we hem aan boord. Maar omdat het al donker is zien we het allemaal niet zo helder. In het licht van de kuip halogeenlamp pakt Hans, met zijn handschoenen aan, de vis uit het schepnet. De vis kijkt eerst Anja en daarna Hans kwaad aan. Laat zijn tanden zien en spuugt boos de haak uit z'n bek. Anja en Hans kijken elkaar aan en met een grote boog gaat de vis over de reling heen. "Eng beest!"

23.30 UTC positie 17. 28 Noord  22. 09 West. Nog een mijl of 70 te gaan..........

06 december 2005.

Jammer, het is voorbij, de mooiste tocht van ons leven. In de verte ligt het eiland Sal. We hebben er bijna 800 mijl opzitten.  Anja hijst haar zelfgemaakte vlag van de Cabo Verde. Na 6 dagen minus 5 minuten, dus eigenlijk 5 dagen, 23 uur en 55 minuten varen we de baai van Palmeira op het eiland Sal binnen. We laten ons anker op een meter of 50 van de "Kind of Blue" in helder blauw water naar de bodem zakken.  We zien het happen, laten een meter of 40 ketting uit lopen, geven gas achteruit tot we met een bonk stil liggen.

Resumerend, we hebben bijna 10 uur op de motor gevaren, de rest onder zeil. Van die tijd bijna 3 dagen met de halfwinder en uitgeboomde genua. We hebben het er even over gehad om direct naar de overkant van de oceaan door te varen, net als de "Antaris". Zo lekker ging het, maar ja, dan ben je dit stuk van de wereld ook voorbij...............

We drinken een glaasje aan boord bij de "Kind of Blue" waarna we met Anita & Dick de wal op gaan. Dit is anders, dit is mooi. We binden de bijbootjes vast aan de betonnen kade en klimmen omhoog. Ze wijzen ons het politiebureau en het douane kantoor. Recht vooruit zien we een blauw gebouwtje. Er lopen vrouwen uit met kannen water op hun hoofd. "We zijn in Afrika!"

07 december 2005.

Werk aan de winkel! We gaan met de scheepspapieren en paspoorten in de rugzak naar de wal. Eerst naar de Douane, of is het de Politie? Niet helemaal duidelijk. We krijgen visum stempels in onze paspoorten. "Hoe lang we denken te blijven?" "Een weekje". Twee euro per visum, dat kan nog wel. Daarna door naar het volgende kantoortje. Da's maar twee minuten verder. We vullen onze papieren is en geven de scheepspapieren af. Die worden in de hoek op een stoel gegooid. Ze liggen daar niet alleen hoor, er liggen nog wel een stuk of 50 andere eigendomsbewijzen op de stoel. Dick en Anita klaren tegelijk weer uit, ze willen morgen vertrekken. Dick mag zelf zijn scheepspapieren terug zoeken, da's makkelijker! Gelukkig hebben we geplastificeerde kleuren copieen. De originelen houden we beter aan boord!

We schudden de hand van de ambtenaar en lopen naar buiten. We gaan naar les Espargos. Hoe kom je daar? Simpel, gewoon langs de weg gaan staan. Dan komt er wel een VW of Toyotabusje. Je steekt je hand op en dan stopt ie, als hij al niet zelf gestopt is om te vragen of je mee wil rijden. Wij treffen een witte Toyota en voor 50 Escudos (45 Eurocent)  mogen we de 5 km meerijden. Op een mooie asfaltweg door de woestijn zijn we er zo. Dit soort landschap en ook de busjes kennen we al uit Egypte. We rijden het stadje in en wat direct op valt is dat het hier netjes en schoon is.

In tegenstelling tot Egypte, Cameroun, Marokko, Kenia en Tanzania, alles is hier netjes verzorgd.

Dit is ook het eerste Afrikaanse land dat we bezoeken dat geen Moslimland is. Vrouwen en meisjes lopen in moderne kleren, strakke truitjes en broeken met blote buik, heerlijk om te zien.

We lopen langs een bank en wisselen wat geld. Je kunt hier ook overal met Euro's betalen, ze rekenen dan 100 escudo's voor een Euro. Op de bank krijg je er bijna 110.

Een stukje verder en komen het busje naar Ste Maria tegen. Instappen en meerijden, maar het busje vertrekt nog niet. Het moet eerst vol zitten. Na een minuut of vijf zitten we met 14 mensen in de Toyota, terwijl er eigenlijk maar 8 zitplaatsen in mogen zitten. (in Nederland) Wat maakt het uit, voor 100 Escudo's zijn we weer aan de andere kant van het eiland.

Er loopt een asfaltweg van Preimera via Les Espargos, langs het vliegveld en dan naar Ste Maria.

Alle andere wegen zijn als op dit plaatje. Dus Suzuki Samurai 4wd is weer het beste vervoersmiddel. Na ruim een half uur rijden we Ste. Maria binnen. Dit is een touristenstadje met mooie grote stranden. Weing touristen hier, moet zeker nog ontdekt worden. Er staan een paar hotels bij het strand en verder is het stadje gebleven zoals het was.

Dick & Anita willen even in het internet cafe, wij gaan een deur verder op een terrasje zitten. Felix komt gezellig bij ons zitten en showt zijn koopwaar. Aardige gozer, zeker niet opdringerig. En wij willen een souvenier voor in de boot. Hadden we al eerder gezien, maar hij heeft een langwerpig exemplaar en dat past in onzekajuit tegen het hoofdschot tussen kastje en handgreep.

 Een half uur later en wij 3,50 Euro armer heeft Felix onze wens vervuld. Anita & Dick zijn klaar in het internetcafe en samen lopen we naar het strand.

Daar is een mooie pier hadden we begrepen. Er staat een waar-schuwingsbord en even later zien we waarom! Een groot gedeelte van de planken is er niet meer.

Er is veel te zien op deze pier. Allerlei vissen worden schoongemaakt om aan de restaurantjes te verkopen. Links een Murene, rechts wordt de Tonijn in de krui- wagen geladen.

We nemen een klein hapje bij een restaurantje op het strand, waarna we op bezoek gaan bij Robert, een Nederlander die met zijn vrouw een huis aan het strand heeft. Hij blijkt zelfs een oude buitenboordmotor schroef voor ons te hebben. Kunnen we de sleepdynamo weer maken!!! Zal Mazzel van opkijken! Het wordt al weer avond, we nemen het busje terug naar de boot. Morgen vertrekken Anita & Dick. Zij gaan via de andere eilanden verder naar het zuiden om daarna over te steken naar Barbados. Uiteindelijk gaan ze naar Amerika, we zullen ze voorlopig dus niet meer zien.

We maken een afscheidsbarbeque aan boord van de Fiddlesticks. Lekker gegeten, fijn nagekletst. De volgende morgen varen ze af.

---