Terug naar de home page


Tadjikistan Pamir Deel IV.

18 juni 2016. Pamir Dag 6.

Stel je zou op zo'n mooie plek wakker worden met zo'n mooi uitzicht. Zou je dan net zo vrolijk zijn als Hans?
Met onze Doos naar Zuid-Oost Azie. Iran, Mongolie, China, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie...........
Vandaag hebben we een doel! Het is een kleine 100 kilometer van hier verwijderd. We gaan naar Langar (Layangar noemen ze het hier). Daar is een hostel waar we met de Doos in de tuin kunnen staan. We willen daar een paar dagen blijven, dan kan de wasmachine zijn werk weer doen omdat we daar water genoeg zullen hebben. Ook willen we alvast een beetje acclimatiseren voor de hoogte. Volgende week zitten we op 4900 meter! Langar ligt op 2850 meter. Na ons ochtend ritueel gaan we op pad. Hans loopt zijn rondje om de Doos, kijken of de banden nog lucht hebben, en controleren op eventuele lekkages van olie en dergelijke.
We komen langs een oude grensovergang naar Afghanistan. Het is een roestige smalle brug met twee douane gebouwtjes. Een grote poort die op slot zit. Kettingen en wel vijf hangsloten. En daarnaast ook nog militairen met die bekende Russische machinegeweren. Die grens zit dus letterlijk op slot. Foto's maken? Ho maar! Een paar honderd meter verder staat een oude verroeste graafmachine. We stoppen en zetten de Doos aan de kant.
De Soldaat die er vlak bij zit kijkt ons vragend aan. "Gaan jullie naar dat oud stuk roest kijken? En daar ook nog foto's van maken? Jullie zijn kompleet gek!" Schouderophalend kijkt hij ons aan. Dus maken we onze foto's. Een paar van de graafmachine en de rest van de grensovergang.

Die Hans, die heeft echt wat met Afghanistan. Nu heeft ie tenminste nog een foto van een grensovergang, compleet met Afghaanse vlag.
Voor hen die hier niet bekend zijn, alle mooie bergtoppen die je hier op deze site ziet zijn Afghaanse bergtoppen!

"Zou deze grenspost ooit weer open gaan?" vraagt Anja zich hardop af. "Ja, waarom niet? Over 50 jaar is die hele Taliban met z'n domme ideen verdwenen en vergeten. Dit soort problemen lossen zich op de duur vanzelf op. Tegen die tijd is er een nieuwe groepering die de Koran weer op een heel andere, eigen, manier uit legt." Hans gaat verder. "Die leggen dan weer andere wetten op die de gehoorzame burger moet volgen. Bijvoorbeeld alle meiden in een strak T shirt en blote benen naar school.
En alle mannen, in plaats van dat ze de hele dag in een theehuis hangen, moeten voortaan het koren maaien. En daarnaast moeten ze in hun vrije tijd natuurlijk ook het huishouden doen en de kinderen opvoeden. Lijkt me wel wat." "Denk je dat werkelijk?" vraagt Anja. "Ja, die Koran, dat heilige boek, is op een heel speciale manier geschreven. Je kunt dat verhaal wel op 50 verschillende manieren uitleggen. Met een beetje fantasie kom je er dan wel." Hans z'n stokpaardje. De verschillende godsdiensten en de ellende die ze op onze aardbol veroorzaken. Hij kan er uren over vertellen. Maar nu even niet, we moeten nog steeds naar Langar!
Veel verkeer is hier niet. De incidentele ezel met kar en wat voetgangers. De mensen hier gaan niet veel verder dan het volgende dorp en dat is altijd vlak bij.

De hele oever van de Pamir rivier is groen. Waar de grond een beetje horizontaal ligt, wordt die bewerkt. Overal wuivende korenvelden, abrikozen, pruimen, appels. Geen snelle landbouw machines, de mensen hebben de tijd, ze moeten alleen maar zorgen dat er voldoende geoogst wordt om de komende winter door te komen. Dat lukt hier wel, de zon schijnt elke dag en water is er genoeg, een hele rivier vol. De Pamir, een grandioos mooi gebied. Maar dan die mensen. Anja en ik hebben in de korte tijd dat we nu hier zijn meer mensen zien glimlachen dan waar ook ter wereld. Voor ons een bijzondere ervaring!
Afghaanse kleedjes hangen te luchten op de muur. En nog een mooi stukje uitzicht op Afghanistan. Je moet wel van bruin houden, ook het water van de Pamir rivier is bruin. "Zouden de mensen nu nog veel familie en vrienden in Afghanistan hebben?" vraagt Hans zich af. "Ze hebben hier in elk geval allemaal een mobieltje, bellen kan dan altijd nog."

Ja, en voor we het weten rijden we Langar in en ook weer uit. De berg op richting van de passen die we gaan nemen. Maar net voordat de haarspeldbochten beginnen is er een smal paadje rechts. Dat loopt best wel stijl naar beneden. En dan staan we voor de poort van ons Guesthouse. "Hai, mogen we bij u in de tuin staan?" "Slapen jullie in de auto? Welkom!" 
Coordinaten: 37.060406  72.685807

21 juni 2016.   Pamir dag 9. 

Werk aan de winkel! Vandaag de eerste hoge pas tijdens deze reis. De Khargush Pass,  4344 meter hoog. Veel te hoog om in een keer te rijden. De Doos heeft daar geen problemen mee. Maar wij kunnen er problemen mee krijgen. We zouden 1400 meter stijgen boven op de bijna 3000 meter dat we nu zitten. Dat is geen goede start voor de rest van de Pamir. We moeten dus een plekje vinden om te acclimatiseren, slapen dus. Of we zouden na die pas een heel stuk omlaag moeten rijden, maar dat kan niet, na de pas blijft het hoog.
19 juni 2016.   Pamir dag 7.  Wasdag.


20 juni 2016.   Pamir dag 8.  Rusttttttttt en onze eerste hoogte pillen genomen. En de watertanks vullen, ze kunnen maar vol zijn!
Maar eerst iets anders.
Vandaag is het precies 11 jaar geleden dat we begonnen met het leven van onze droom.   Na jaren twijfelen en vijf jaar voorbereiden hadden we alles op een rijtje. We voeren uit de haven van Stad aan het Haringvliet richting Noordzee.  Onze opstapper, Mazzel de scheepskat, voer met ons mee.
Van de Noordzee door de Golf van Biskaye naar Spanje. Langs de kust van Portugal naar het zuiden, en dan de oversteek naar Madeira. Door naar de Canarische Eilanden, en de oversteek van de Atlantische Oceaan naar Trinidad. Dan die mooie eilanden in de Carieb en uiteindelijk blijven steken in Bonaire, het mooiste stukje Nederland. In 2011 zijn we de Atlantische Oceaan weer overgestoken richting Nederland. Einde van de mooiste tijd van ons leven, dachten we.
Maar toen kochten we onze Doos. Eerst naar Griekenland en Turkije. Een jaar later naar Marocco. Toen naar Zuid-Amerika. Terug naar Nederland en een paar maanden naar Rusland. En nu op de Pamir in Tadjikistan, onderweg naar Mongolie, China, Laos, Cambodja, Thailand, Maleisie. Ja, we hebben het goed, heel goed. En willen dit nog lang blijven doen!!!!!!!!

Terug naar vandaag.
Rond een uur of 11 verlaten we onze Hostel. De was is schoon, we zijn uitgerust en hopelijk een beetje geacclimatiseerd voor de hoogte. Via een paar vervelende haarspeldbochten rijden we richting Noorden. Hier moet je dus echt niemand tegen komen! De vallei wordt steeds smaller en Afghanistan komt steeds dichter bij. Na een uurtje nemen we het er even van, we hoeven vandaag niet ver. Op een plekje met mooi uitzicht genieten we van onze koffie.
De zon brandt aan de hemel, maar als je uit stapt is het behoorlijk fris in de korte broek en T shirt. Morgen maar eens andere kleren aan trekken.
Toen we onze camera kochten zat er een dik boek bij. "Digitaal fotograferen" of zoiets.
Zo'n dik boek is leuk voor in de boekenkast, maar hier in de Doos is de kast zo klein dat we het maar niet meegenomen hebben. Jammer, want er staan veel goede tips in.

Een van die tips die Hans nooit zal vergeten is deze: "Een fotograaf LOOPT om mooie foto's te maken. Denk niet dat je vanuit je luie stoel mooie foto's gaat maken, je zult je telkens teleur gesteld voelen. Nu heb ik eindelijk een dure camera en het is nog niets," zul je denken.

En zie wat er gebeurt als dat advies ter harte genomen wordt!
Maar als je dicht genoeg bij komt hoef je niet uit te stappen, dan schiet Anja deze uit de hand vanaf haar luie stoel. Een groep Afghaanse Nomaden op pad naar???? Wie zal het weten. We kunnen het niet vragen, er zit nog steeds een snel stromend riviertje tussen ons en hen.

We komen langs een militair postje waar we weer moeten registreren. Achter in de Doos wordt gekeken of we geen mensen mee sjouwen. We mogen dus verder.

Na een kilometer rijden we Khargush binnen, 6 verlaten huizen en dat was het. En uiteraard een kleine soldaten opslag. We voelen ons hier reuze safe, hier geen Taliban die ons komt lastig vallen.
De Doos staat een beetje te wiebelen in de koude wind.
"Ik hoop niet dat we de kachel aan moeten steken," denkt Hans nog. "Hoe zouden die Nomaden dat nou doen? Die verrekken toch van de kou hier buiten....................... We hebben 68 kilometer gereden en zitten nu op 3964 meter boven Nederland. En de GSM doet het al dagen niet meer. Oh ja, en nog wat. Hebben we eindelijk bier in de koeling, kunnen we het niet opdrinken vanwege de hoogte. Zo'n wereldreis, het blijft tobben.
Verder lezen: Klik op "volgende" in de rechtsonder hoek.