Terug naar de home page
Met onze Doos naar Zuid-Amerika..
Ja, we gaan met onze Doos naar Zuid-Amerika! We zijn dat natuurlijk al een hele tijd van plan. Na onze vorige reizen met de boot hebben we toch wel weer de kriebels als we een paar maanden in Nederland zijn. Wij zijn nu al bijna 2 jaar terug van onze laatste grote reis...................
Tijd dus voor iets nieuws. Uiteindelijk hebben we onze Doos niet voor niets gebouwd.
Plannen hebben we natuurlijk genoeg. Elke paar maanden wel weer een ander plan. We wilden eerst naar Noord-Amerika gaan, naar Alaska. Daarna werd dat plan uitgebreid met een tocht over land naar Zuid-Amerika. De "Panamericana". Zo noemen ze dat. Ongeveer 20.000 km van Alaska naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika, Tierra del Fuego. Vuurland op zijn Nederlands.

Maar misschien zouden we eerst naar Zuid-Amerika moeten gaan. Dat is fysiek wat zwaarder voor ons, maar zeker ook voor de auto. De wegen zijn daar veel slechter. Het klimaat is daar veel ruiger en...... we moeten Spaans en Portugees spreken. Buiten de steden spreekt bijna niemand Engels.
Maar op een moment dan komt de trigger. Er komt een moment dat je zegt: "Nu regelen, anders komt het er nooit meer van! Als we het nu niet gaan doen, dan doen we het nooit meer." "Ja," antwoordt Anja, "we moeten een datum stellen, net als toen we met de boot wilden gaan vertrekken."

Het is 29 december 2012. We rijden een strandje op in het zuiden van Spanje. We zien een plekje en parkeren voor een mooie Toyota met Portugees nummerbord. "Veel zullen ze ons niet kunnen vertellen," denkt Hans nog. "Wij spreken geen Portugees."
Blijken het Nederlanders te zijn, dus de taalproblemen zijn direct opgelost. Willi en Klaas, net terug uit Zuid-Amerika. Die kunnen ons dus veel vertellen, en dat doen ze ook. Al ras worden wij steeds enthousiaster. "Zouden we dan niet beter eerst naar Zuid-Amerika kunnen gaan?" oppert Hans. "Ja hoor, droom maar verder." laat Anja horen. "Ja, misschien zijn we nog niet klaar voor onze definitieve beslissing."

Twee dagen later, het is inmiddels oudejaarsdag, komt er nog een Toyota aan rijden. "Het wordt gezellig Anja!" roept Hans uit de verte. Hij loopt naar de auto toe. Twee jonge mensen zitten er in, hij achter het stuur en zij met een laptop op haar schoot. "We zijn navigatie aan het oefenen," zegt ze. "Navigatie oefenen?" vraagt Hans verbaasd. "Ja, we gaan komend najaar naar Zuid-Amerika. We varen in september over, er was nog een plaatsje vrij. Dus hebben we geboekt."

We praten nog wat verder. We vertellen dat we nu onderweg naar Marokko zijn om de koude maanden in Nederland te overbruggen. Daar waren zij natuurlijk allang geweest. Met een: "Nou tot ziens dan!" rijden ze zwaaiend weg en Hans blijft verbouwereerd achter...............................................
Hij loopt terug naar de Doos. Anja zit binnen een boek op haar E-reader te lezen. "Die twee hebben de laatste ticket voor de boot naar Zuid-Amerika in september. Dat is dus voor ons een gepasseerd station." moppert Hans. "Waarom boeken wij dan niet voor augustus?" antwoordt Anja afwezig.

Op het "Benitreffen", dat is een samen komen van vrachtwagen-kampeer auto's elk jaar in september, hebben we Manfred Franz ontmoet. Hij heeft een boekingskantoor voor reizen naar o.a. Zuid-Amerika.
"Bij hem zouden we kunnen proberen of er in augustus nog een plaatsje vrij is voor ons en onze Doos."

Zo gezegd, zo gedaan. We gaan naar zijn website en vinden alle info die we willen hebben. En een boekingsformulier. "Zullen we dat dan maar invullen?" vraagt Hans twijfelend. "Gewoon doen joh, de kans dat er plaats is, is bijna nihil," valt Anja in.
Dus aan de gang. Paspoort gegevens, gegevens auto. "Of we mee willen varen?" "Ja natuurlijk," lacht Anja. Dus we zetten een kruisje bij "cabine".
Hans drukt op de ENTER toets en weg is de mail. We vertellen ons verhaal aan Willi en Klaas. "Joh, dat is een goed plan jongens!"

We drinken ons biertje en wijntje in de zon. Na een uurtje.......... "Zullen we eens kijken of we antwoord van Manfred hebben?" zegt Hans terwijl hij de Doos binnen stapt. En na een paar minuten; "Anja, er is nog maar een hut vrij in augustus. Of we snel willen beslissen, want er zijn maar zes hutten op het hele schip." "DOENNNNNNNNN!!!" roept Anja.

De volgende dag komt de bevestiging, ja, op 1 januari 2013! We doen onze aanbetaling. "Zo, daar komen we niet meer onderuit!" zucht Hans. "Wat hebben we nu weer gedaan?"

Een paar dagen later worden we weer door de Spaanse politie weg gestuurd. We mogen niet op het strand staan, we moeten naar een camping toe.
"Daar zijn we al aan gewend, dat telkens weggestuurd worden. Dat overkomt je niet in Zuid-Amerika." zegt Anja met een glimlach. We nemen afscheid van Klaas en Willi. We gaan ze in Marokko nog tegen komen.

Ja, en zo is het gekomen! We blijven een paar maanden in Marokko om te ontdekken dat onze achter vering niet is zoals die zou moeten zijn. We hebben dan wel veel meer laadvermogen, maar het hobbelt wel heel erg. Van veren is eigenlijk geen sprake meer, gewoon een harde plank.  Dat is niet goed voor onze ruggen en ook niet voor het chassis van onze Doos!

"Dat zullen we weer moeten aanpassen Anja! En dan ook nog nieuwe remschijven en blokken achter, nieuwe nokkenastandriem, een nieuwe waterpomp en het wisselen van de versnellingsbak van onze 5 naar een 6 versnellings exemplaar. Die heeft een korte eerste en tweede versnelling, die zullen we vaak nodig hebben. Dan hebben we de eerste 70.000 kilometer geen onderhoud meer. Beter hier vervangen dan ergens in Chili!" "En vergeet niet de aanzuigbuis voor de lucht van de kachel voor als het koud is en de ventilator in de achterwand voor als het warm is. En de zonnepanelen moeten ook hoger gemonteerd worden. Nu worden ze te warm van de zon en dan loopt de laadstroom terug. Oh ja, ook belangrijk. Ons hele huis moet ook leeg en we hebben nog maar 7 weken te gaan voordat we aan boord moeten." Vertrekkers stress!

Mocht je interesse hebben in de techniek van onze Doos klik dan even terug naar onze Home Page en dan naar "Onze Doos".
http://www.mafratours.eu/
Ja, de Grande Costa d'Avoria. Dat gaat hem dus worden, ons huis voor 30 dagen. We varen vanuit Europa naar Zuid Amerika. We doen een paar havens aan in Afrika en een paar in Zuid Amerika. We hebben een twee persoons hut. Naast onze hut zijn er nog 5 andere hutten. 12 passagiers, waarschijnlijk allemaal elke dag bezig met een uurtje Spaanse les. Onze Doos zal ergens achter onder deks in slaap vallen. Een hele maand rust, dat zal die lang niet meer gaan meemaken.

De echte oversteek van de Atlantische Oceaan duurt maar 8 dagen. De rest van de tijd varen we van haven naar haven om te laden en te lossen. Voor ons is dit de derde keer dat we de Oceaan over steken, deze keer wel heel erg luxe!

Ja, en zo komt de dag van vertrek steeds dichter bij. Op de ticket stond als vertrekdatum 19 augustus 2013. Dus hebben we nog wat tijd om de laatste klusjes aan de Doos te doen. De lijst houdt nooit op. We mochten bij Hans z'n dochter Margriet logeren en op de hondjes passen. Dus konden we daar slapen en hadden we tijd om de Doos nog eens overhoop te halen.
En toen werd het de 23ste, en toen de 30ste, en toen werden we overgeboekt op een ander schip van Grimaldi! Dat werd de Grande Amburgo. Vertrekdatum 30 augustsus, en in plaats van onze binnencabine kregen we nu een buitencabine met zicht op zee. "Maar wanneer moeten we nu in Antwerpen zijn?" vraagt Anja. "We moeten de havendienst in Antwerpen bellen heb ik gelezen," antwoordt Hans. Op onze vraag krijgen we een kort antwoord: "Belt u woensdag maar terug mijnheer."
We bellen woensdag terug waarbij we te horen kregen dat we ons donderdag 29 augustus om 14.00 uur moeten melden bij de haven. En dat was dus gisteren. Maar het laden duurt allemaal wat langer, deze boot wordt werkelijk helemaal vol gepropt. Het zal wel 1 september worden voordat we gaan vertrekken.
Ach, een beetje vertraging, wat maakt het allemaal uit? We hebben een mooie hut met uitzicht op zee. Zeker nu Anja het raam heeft opgepoetst. Alles is schoon en fris, mooie douche met veel warm water.
Er is genoeg te zien, van alle kanten komen de meest mooie en dure auto's met jankende banden aangieren. Allemaal nieuwe auto's welke door het haven personeel even "vakkundig worden ingereden."
Onze doos staat rustig beneden op dek 6 geparkeerd. Morgen wordt die nog met sjorbanden vastgezet zodat die niet zonder ons gaat rijden als het wat slechter weer op de Oceaan gaat worden.

En wij? Wij gaan zo dadelijk op de 12e etage lekker onze tweede nacht in op dit leuke schip. En morgen kijken of we dit verhaal op het net kunnen krijgen!

Wordt vervolgd, waarschijnlijk pas vanuit Montevideo, in Zuid Amerika.


Januari      2013. Het begin...........