Terug naar de home page

De pepfles waarin we de afgetapte olie lieten lopen valt om. "Hans je trapt de fles om," roept Anja. "Dat geeft toch niet," roept Hans van onder de auto terug. "Ja, maar de dop zit er niet op!" Voordat Hans het zich realiseert ligt hij in een grote plas afgewerkte motorolie. "Je ligt er midden in!" roept ze nog. De mooie overall vol zwarte olie, de favoriete rode korte broek zwart en het Zuid Amerikaanse T-shirt zwart. En Hans natuurlijk ook, maar daar is de douche voor. We hebben nogal wat op te ruimen, het zou niet goed zijn om als Nederlanders een spoor van viezigheid achter laten. Het blauwe Gamma dekzeiltje deppen we met een keukenrol en poetslappen af, maar je krijgt dat natuurlijk nooit schoon. Dat kan de container in.
De kleren gaan met veel wasmiddel in de wasmachine en komen er na anderhalf uur bijna schoon uit. Gelukkig zijn we de enige gasten op de camping, dus we worden niet uitgelachen. Ja, en voor je het weet is er weer een dag voorbij.

Van de vijf Overlanders die dit jaar op de camping geweest zijn, zijn wij het derde Nederlandse stel. Nog een koppel Russen en twee Spanjaarden. Dat was alles voor dit jaar. De camping is er pas een half jaar dus zijn er maar weinig mensen die weten dat die er is.

Onze laatste avond met internet in de auto breekt aan. "Wat zal ik nou eens gaan opzoeken Anja? Ik heb de krant al uit, ik heb twee verjaardagsmailtjes verstuurd en gelezen dat het heel mooi weer wordt in Nederland." "Ik ben nog puzzles aan het downloaden en ook nog een youtube les hoe ik mijn slaal over mijn hoofd moet doen. Je weet wel voor als we over een paar dagen in Iran zijn.
Iedereen die ons beter kent begrijpt dat we pas om drie uur in bed liggen. Internet verslaafden.........................
Met onze Doos naar Zuid-Oost Azie. Iran, Mongolie, China, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie...........
ARMENIE deel II

05 mei 2016.

We blijven nog een dag op de camping staan, we moeten de motorolie en het oliefilter nog vervangen. Dit is altijd een hoop gedoe en het lukt nooit om de handen schoon te houden. Deze keer gaat het helemaal mis. Hans ligt onder de auto om het nieuwe oliefilter vast te draaien. Hij kan er net niet bij dus zet hij zich af om een stukje verder over het Gamma dekzeiltje te schuiven.
06 mei 2016.

Om 11 uur zitten we aan de koffie, met de laatste keer NOS.nl, onze ochtendkrant. "Het brood is op, zullen we aan rijden? Dan kunnen we dat onderweg kopen."
"Heb je ons visitekaartje?" vraagt de kampbaas nog. Anja rekent af, we starten de Doos en rijden al zwaaiend het terrein af. "Ik hoop echt dat ze veel klanten gaan krijgen, het zijn vriendelijke mensen, ze doen echt hun best en alles is schoon." Een paar kilometer verder kopen we heerlijk vers brood en zoeken een plaats voor ons ontbijt.

"Wat is het doel voor vandaag? Wat heb je allemaal in de planning staan?" vraagt Hans voorzichtig, want hij weet het al lang. "We gaan bij Zorrats Karer of zo iets kijken. Daar komen we vlak langs, is maar een klein stukje van de weg af. Is iets met oude graven of zo, maar zeker een must om te gaan bekijken. En daarna gaan we met de kabelbaan mee. Een stuk van 6 kilometer van de ene berg naar de andere. Daar staat een mooi klooster, kunnen we gaan kijken en dan weer met de kabelbaan terug. Dat moet heel mooi zijn want je zweeft met een vaartje van 35 km per uur over het dal wat ver onder je ligt." "Waarom begin ik toch altijd te twijfelen als de boeken roepen dat je ergens echt naar toe zou moeten gaan," antwoordt Hans. "Meestal valt dat vreselijk tegen!" En dan heel zachtjes in zichzelf: "Ik wil helemaal niet in een kabelbaan, ook niet als het de langste van Europa is. Juist dan al helemaal niet. Hoe wordt zo'n ding hier onderhouden? Wie doet dat? Is dat zo'n automonteur die zegt dat hij niet alleen goed is in het repareren van een oude Lada maar ook een kabelbaan kan onderhouden? En is dat dan die Lada die ons net al krakend en kreunend voorbij reed? Dit gaat het niet worden, dat weet ik zeker. Hoe vertel ik het aan Anja? Nou ja, we zijn er nog niet, er kan nog van alles gebeuren."
Na een uurtje zien we het bordje langs de kant van de weg. "Hier moet het zijn, er staan ook een paar toeristenbusjes, dan zitten we zeker goed." Hans draait het hobbelpaadje op.
"Is dat alles? Kan het nog erger? Je zult een toer met zo'n busje geboekt hebben, dan ben je klaar. Moet je een hoop geld betalen voor een stapel oude stenen. Dat is wat!" "Nou Hans, het kan ook anders zijn he? Die stenen zijn God weet hoe oude grafstenen. Het zal toch wel iets bijzonders zijn als ze er zelfs een bord voor langs de weg zetten. En dacht je nu werkelijk dat die mensen die zo'n toer boeken allemaal gek zijn? Het zal best wel speciaal zijn."
We stappen uit om een paar foto's te maken. "Dan kan ik het nog eens opzoeken. Anja, nu we het toch over ouwe troep hebben, kijk eens wat daar rijdt. Da's toch veel leuker dan een paar oude stenen in een weiland.? Dat beweegt!!!!"
"Kom, laten we verder rijden, de wind is fris hier. Over 50 kilometer zijn we bij de kabelbaan. Ik heb er zin in." Ze doet haar camera terug in de tas en stapt in. Hans kijkt nog even de vrachtwagen na totdat die uit het zicht is. "Leuk dat dat hier allemaal nog gewoon rond kan rijden. Hier geen gedoe met milieu zones en APK."
Waarom nu ineens zo'n grote foto? Zo speciaal is die toch niet?" zou je kunnen vragen. "Nou, die is wel degelijk heel speciaal, hij heeft heel onze dag veranderd! En daarnaast is die toch ook mooi? Takje op de voorgrond voor de diepte....."

We rijden na de stop met de stenen weer verder en na een dikke 40 kilometer zijn we bijna bij de kabelbaan. "Mooi he, die wolken in dat dal. Trouwens, de hele omgeving is hier hartstikke mooi." Hans stopt even voor de foto, uit een rijdende auto zijn ze nooit scherp vanwege het hobbelen. "Anja, dit is toch het dal waar we met die kabelbaan over heen gaan? Dan zie je het hele dal niet eens liggen!" We rijden verder en tegen de tijd dat we bij de afslag naar de kabelbaan zijn is de mist potdicht. Hans glimlacht. "We gaan helemaal niet met die kabelbaan naar dat klooster, er is geen zak te zien!"

Een kwartier later komt de zon weer door. Het is prachtig. We nemen meer dan 40 haarspeldbochten en rijden van 900 meter hoogte naar 2000 en dan weer naar 1200. Lekker bezig maar de weg wordt wel steeds slechter en het rijden vermoeiender. Vervelend voor de chauffeur want die moet op de gaten in de weg letten en ziet de omgeving bijna niet. Maar de chauffeur is helemaal tevreden, geen kabelbaan vandaag!!

We rijden verder tot Kapan waar we een mooi plekje vinden bij een LPG vrachtauto, je weet wel een die gasflessen vult. Wat hebben wij toch met al dat gas?

07 mei 2016.
Onze laatste dag in Armenie. De weg naar de grens met Iran is sprookjesachtig mooi. Alweer omhoog naar bijna 2500 meter en ontzettend veel haarspeldbochten over een slechte weg vol met gaten.
Veel plaats om langs de weg te stoppen is er niet, maar uiteindelijk komen we uit op een gezellig parkeerplekje, tijd voor een bakje en een stuk brood. "Hadden we vlees bij ons gehad, dan had ik de barbeque aangestoken."        Hierboven een driewiel tractor op een stuk weg waar de gaten gerepareerd zijn.

Geen vlees, geen BBQ en op naar de grens. Het is moeilijk om hier in te schatten hoe lang we nog moeten rijden. Vlak voor de grens mogen we bij een pompstation van een oude man parkeren. "Willen jullie koffie"? vraagt hij. Beleefd slaan we zijn aanbod of een zetten ons eigen bakje in de Doos.  Vanaf vertrek uit Nederland hebben we er 5920 kilometer op zitten.